French
DeutschKiev Ruslarının Hristiyanlaşması - Vikipedi
Kiev Ruslarının Hristiyanlaştırılması, birkaç aşamadan oluşan uzun ve karmaşık bir süreçtir.[1] 867'de Konstantinopolis Patriği I. Fotios, diğer Hristiyan patriklere Rus halkının coşkuyla din değiştirdiğini söylemiş, ancak İlk Vakayiname ve diğer Slav kaynakları onuncu yüzyıl Rusların hala Slav paganizmine sıkı sıkıya bağlı söylediği için çabalarının kalıcı sonuçlar doğurmadığı görülmektedir. İlk Vakayiname'da kaydedildiği gibi geleneksel görüş, Kiev Ruslarının kesin Hristiyanlaşmasının y. 988 (yıl tartışmalıdır[2]), Büyük Vladimir'in Hersonisos'ta (Korsun ) vaftiz edildiği ve ailesini ve Kiev'deki halkını vaftiz etmeye başladığı yıl geleneksel olarak Ukrayna ve Rus dilinde Rus vaftizi (Rusça: Крещение Руси; Ukraynaca: Хрещення Русі) denir.
Antik Çağ[değiştir | kaynağı değiştir]
Her ne kadar bazen yalnızca Vladimir/Volodymyr'e atfedilse de, Kiev Ruslarının Hristiyanlaştırılması, devletin oluşumundan önce başlayan uzun ve karmaşık bir süreçtir.[3] MS 1. yüzyılın başlarında, Karadeniz Kolonilerindeki Yunanlılar Hristiyanlığa geçtiler, ancak bu toprakların çoğu hiçbir zaman Kiev Ruslarının bir parçası olmamıştır.[3] İlk Vakayiname Havari Andreas'un bu kıyı yerleşimlerine olan misyonunun efsanesini kaydetmenin yanı sıra, günümüzün Kiev bölgesini de kutsamaktadır.[3] Andreas'un Kırım'da Chersonesus Taurica'yı ziyaret ettiği, burada birkaç bin kişiyi yeni inanca dönüştürdüğü ve Dinyeper boyunca kuzeye doğru giderken Kiev'in gelecekteki yerlerine ulaştığı söylenir. İlk Vakayiname'daki efsanevi anlatım, Andreas'un yoldayken banya adlı sıcak buhar banyosunda yıkanma şeklindeki Slav gelenekleriyle eğlendiğini anlatılır. Gotlar 3. yüzyılda bölgeye göç etmişler, 4. yüzyılda Arian Hıristiyanlığını benimsemişler ve Kırım'da (Tmutarakan dışında Kiev kontrolü dışında olan) yapılan 4. ve 5. yüzyıl kiliselerini geride bırakmışlardır; 370'lerin sonu Hun istilası Hristiyanlaşmayı birkaç yüzyıl boyunca durdurmuştur.[3]
Dokuzuncu yüzyıl[değiştir | kaynağı değiştir]
Askold ve Dir ile Kievli Olga gibi en eski Kiev prensleri ve prenseslerinden bazılarının Hristiyanlığa geçtiği rivayet edilir, ancak Bilge Oleg, Kievli İgor ve I. Sviatoslav pagan olarak kalmıştır.[1] Bazı kaynaklara ve tarihçilere göre 9. yüzyılda Kiev Ruslarını Hristiyanlaştırma girişiminde bulunulmuştur. Bu sözde ilk din değiştirme girişiminin en güvenilir kaynağı, Konstantinopolis Patriği I. Fotios'un 867'nin başlarına tarihlenen genelge niteliğindeki mektubudur. Fotios 860 yılındaki Rus-Bizans Savaşı'na, atıfta bulunarak, Doğulu patrik ve piskoposlara, Bulgarların 864 yılında İsa'ya döndükten sonra[4] Rusların bu davayı o kadar gayretle takip ettiğini ve kendi topraklarına bir piskopos göndermeyi akıllıca bulduğunu bildirir.[5]
Bizans tarihçileri, Aziz Theofanis'in devamından yola çıkarak, Rusların 860 yılında Konstantinopolis'e yaptığı akının Bizans'ın başarısı olduğunu varsaydılar ve varsayılan zaferi Theotokos'un Şefaatine bağladılar. Bu inanç şu yorumu gerektiriyordu: İmparatorluk başkentinin duvarları altında tanık oldukları mucizeler karşısında dehşete düşen ve başlarına gelen felaketten acı çeken Ruslar, Fotios'a elçiler göndererek ondan kendi topraklarına bir piskopos göndermesini istediler.[6]
Büyükbabası Makedon Basileios'un biyografisini yazan VII. Konstantinos'a göre, Rusları pagan yollarını terk etmeye ikna eden onun atasıdır. Konstantinos, din değiştirmeyi selefleri III. Mihail ve Fotios'tan ziyade Basileios ve Patrik I. İgnatius'a bağlamıştır. Bizanslıların ikna edici sözleriyle ve altın, gümüş ve değerli dokulardan oluşan zengin hediyelerle Rusları nasıl din değiştirmeye teşvik ettiklerini anlatır. Ayrıca paganların özellikle Başpiskoposun (sic) fırına attığı bir İncil kitabı yangından zarar görmemesi mucizesinden etkilendiklerine dair geleneksel bir hikâyeyi de tekrarlar.[7]
Konstantinos'un açıklaması, Rusların 9. yüzyılda Hristiyanlaşmasının iki aşamadan geçip geçmediği konusunda uzun vadeli akademik bir tartışmayı hızlandırmıştır. Bir düşünce ekolü, yalnızca tek bir Hristiyanlaşmanın olduğunu varsayar: Atasını yüceltmek isteyen Konstantinos, selefi III. Mihail'in misyoner zaferlerini Basileios'a atfetmiştir.[8]
Öte yandan Constantin Zuckerman, Rusların ilk talebine yanıt olarak Fotios'un (ve III. Mihail'in) Rus Hanlığı'na basit bir piskopos gönderdiğini iddia eder. Paganlar, piskoposun düşük rütbesinden dolayı küçümsendiklerini hissetmişler ve Hristiyan olma coşkuları yok olmuştur. Eylül 867'de Michael, (yeni patrik İgnatius ile birlikte) yerel liderlerin dini coşkusunu zengin hediyelerle destekleyen bir başpiskoposu Ruslara gönderen Basileios tarafından öldürülmüştür. Parantez içinde, eşzamanlı Bulgaristan'ın Hristiyanlaşması da aynı şekilde iki aşamada gerçekleşti: Basit bir piskoposun Konstantinopolis'ten başkentlerine gelmesi Bulgarları rahatsız etmiş ve Papa I. Nicolaus'tan kendilerine daha yüksek rütbeli bir kilise yetkilisi göndermesini talep etmişlerdir. Bu tür düşünceler önemli bir siyasi prestij meselesiydi.[9] Bu örüntü, Frank tarihçilerinin, gerçek niyetleri Hristiyanlaştırma ritüellerine eşlik eden zengin armağanları elde etmek olan İskandinavların bir çok "vaftiz" hikâyeleri ile paralellik göstermektedir.[10]
Hristiyanlaşmanın tarihi ve gerekçesi de akademik tartışmalar içerir. Grigory Litavrin, olayı "Hıristiyan devletinin yöneticisiyle avantajlı anlaşmalar elde etmeyi kolaylaştıran resmi ve diplomatik bir eylem" olarak görür.[11] Zuckerman, İgnatius'un başpiskoposunu yaklaşık 870 yılında Rusya'ya gönderdiğini iddia ederken, Dmitry Obolensky 874'ü kesin Hristiyanlaşma tarihi olarak kabul etme eğilimindedir.[12]
Onuncu yüzyıl[değiştir | kaynağı değiştir]
Fotios'un Rusları Hristiyanlaştırma çabalarının kapsamı ne olursa olsun, etkileri kalıcı olmadı. Her ne kadar Fotios'un misyonundan bahsetmeseler de, İlk Vakayiname yazarları 944 yılına gelindiğinde Kiev nüfusunun büyük bir bölümünün Hristiyan olduğunun farkındadırlar. Vakayiname metninde korunan Rus-Bizans Antlaşması'nda, Rusların Hristiyan kısmı kendi inançlarına göre yemin ederken, iktidardaki prens ve diğer Hristiyan olmayanlar pagan geleneğine göre Perun ve Veles'i üzerine yemin ederler. Kiev'deki Aziz İlyas kilisesinden (Slav ülkelerindeki kült, Perun'un kültünü yakından örnek alınmıştır) kronik metninde bahsetmesi modern bilim adamlarının o zamanlar Kiev'de kaç kilisenin var olduğu konusunda kafa yormasına neden olmuştur başlıyor.
945 ya da 957'de, iktidardaki naip, Kievli Olga, Gregorios adında bir rahiple birlikte Konstantinopolis'i ziyaret etti. İmparatorluk sarayındaki kabülü De Ceremoniis'te anlatılmıştır. Efsaneye göre Bizans İmparatoru VII. Konstantinos, Olga'ya aşık olmuş; ancak onu vaftiz babası olması için kandırarak onu reddetmenin bir yolunu bulmuştur. Vaftiz edildiğinde, bir vaftiz babasının vaftiz kızıyla evlenmesinin uygunsuz olduğunu söylemiştir.
Genellikle Olga'nın Kiev yerine Konstantinopolis'te vaftiz edildiği varsayılsa da, kutsal törenden açıkça bahsedilmemekte, dolayısıyla her iki versiyon da mümkün görülmektedir. Olga'nın Roma'dan bir piskopos ve rahip talep ettiği de bilinmektedir. Oğlu Sviatoslav (h. 963-972), Perun'a ve Slav panteonunun diğer tanrılarına tapmaya devam etmiştir. Hayatı boyunca inatçı bir pagan olarak kalmış; İlk Vakayiname'a göre, Hristiyan olursa savaşçılarının ona olan saygısını kaybedeceklerine ve onunla alay edeceklerine inanmaktaydı.
Sviatoslav'ın halefi I. Yaropolk (h. 972-980), Hristiyanlığa karşı daha uzlaşmacı bir tavır sergilemiş gibi görümektedir. Geç Orta Çağ kaynakları, Yaropolk'un Papa ile büyükelçi değişiminde bulunduğunu bile iddia etmektedirler. Chronicon of Adémar de Chabannes ve St. Romuald'ın hayatı (Petrus Damianus tarafından) aslında Querfurtlu St. Bruno'nun yerel bir kralı (ülkeyi yöneten üç kardeşten biri) Hristiyanlığa dönüştürmeyi başardığı Rus topraklarına olan misyonunu belgelemektedir. Alexander Nazarenko, Yaropolk'un bazı ön vaftiz törenlerinden geçtiğini, ancak din değiştirmesi resmileşmeden önce pagan üvey kardeşi Vladimir'in (tahtta kendi hakları sorgulanabilir) emriyle öldürüldüğünü öne sürer. Bu teoriye göre, Yaropolk'un Latince biçimine göre vaftizine ilişkin herhangi bir bilgi, Vladimir'in Rus Havari imajını sonraki nesiller için lekelenmemiş tutmaya gayret eden daha sonraki Doğu Ortodoks tarihçileri tarafından gizlenmiş olacaktı.
Vladimir'in Hristiyan olması[değiştir | kaynağı değiştir]
I. Vladimir'in 980'lerde Slav paganizminden Bizans Hristiyanlığına nasıl [[din değiştirme|sini anlatan Orta Çağ kaynaklarında birkaç farklı versiyonda kaydedilen bir anlatıdır.[13]
Geleneksel tarih yazımında bu olay, Vladimir'in Vaftizi[a] olarak bilinir ve Kiev Rus'unun (Rus Vaftizi olarak anılır) Hristiyanlaşmasının en önemli noktası olarak kabul edilir.
Hemen hemen tüm rivayetlerin üzerinde hemfikir olduğu şey, Volodimer'in vaftizinin diğer iki olayla hemen hemen aynı zamanlarda gerçekleştiğidir: Volodimer'in, ortak imparatorlar II. Basil ve VIII. Konstantin'in kız kardeşi olan Bizans prensesi Anna Porphyrogenita ile evlenmesi ve Volodimer'in 19. yüzyılda bir Bizans şehrini kuşatması ve ele geçirmesi. Chersonesus olarak adlandırılan Kırım yarımadası (Orta Çağ Yunancası: Χερσών, romanlaştırılmış: Chersōn; Kilise Slavcası: Кърсунь/корсоунь, romanlaştırılmış: Kŭrsunĭ/Korsun', modern Ukraynaca ve Rusça: Херсон(ес) Kherson(es)[b]). Bu üç olayın birbiriyle nasıl bağlantılı olduğu, hangi sırayla ve neden gerçekleştiği konusunda anlaşamıyorlar.[13] Dönüşüm öyküsünün tamamı, İlk Vakayiname'ın (PVL) büyük bir bölümünü kapsıyor: 84-121. sayfalar, yani tüm metnin toplam 286 sayfasından 37. sayfa (%12,9).[14]
Kiev'in Hristiyanlaşması[değiştir | kaynağı değiştir]
Zaferle Kiev'e dönen Vladimir, başkentinin sakinlerini vaftiz için Dinyeper nehrine davet etti. Bu toplu vaftiz, Kiev Rus devletinin Hristiyanlaştırılmasında ikonik bir açılış olayı haline geldi ve bazen Rus Vaftizi olarak da anılıyor.
Vladimir ilk başta on iki oğlunu ve birçok boyarını vaftiz etti. Slav pagan tanrılarının (sadece sekiz yıl önce bizzat diktirdiği) ahşap heykellerini yok etti. Ya yakıldılar ya da parçalara ayrıldılar ve Perun'un heykeli Dinyeper'a atıldı.[15]
Ardından Vladimir, Kiev'in tüm sakinlerine, "zengin, fakir, dilenci ve kölelere", "prensin düşmanı" olma riskine girmemeleri için ertesi gün nehre gelmeleri yönünde bir mesaj gönderdi. Çok sayıda insan geldi; hatta bazıları yanlarında bebek bile getirdi. Bu olay için Hersonisos'tan (Grekçe: Χερσών; Kilise Slavcası: Кърсунь/корсоунь, modern Ukraynaca ve Rusça: Херсон(ес) Kherson(es)[b]) gelen rahipler dua ederken suya gönderildiler.[16]
Bu olayı anmak için Vladimir, Tithes Kilisesi adı verilen ve kendisinin ve yeni karısının cesedinin gömüleceği Kiev Rus'un ilk taş kilisesini inşa etti. Daha önce pagan heykellerinin bulunduğu tepenin üzerine başka bir kilise inşa edildi.[17]
Sonrası[değiştir | kaynağı değiştir]
Kiev'in vaftizini ülkenin diğer kent merkezlerinde de benzer törenler izledi. Ioakim Vakayinamesi, Vladimir'in amcası Dobrynya'nın Novgorodiyanları "ateşle" Hristiyanlığa zorladığını, yerel belediye başkanı Putyata'nın ise yurttaşlarını "kılıçla" Hristiyan inancını kabul etmeye ikna ettiğini söylüyor. Aynı zamanda Piskopos Ioakim Korsunianin, pagan mezarlığının bulunduğu yere "13 tepeli" ilk ahşap Kutsal Bilgelik Katedrali'ni inşa etti.[18]
Paganizm ülkede uzun süre varlığını sürdürdü ve Yukarı Volga Ayaklanması ve ara sıra gerçekleşen diğer pagan protestoları sırasında yüzeye çıktı. Ülkenin Rostov merkezli kuzeydoğu kısmı yeni dine özellikle düşmandı. Novgorod'un kendisi de 1071 gibi geç bir tarihte Piskopos Fedor'un şahsına yönelik gerçek bir tehditle karşı karşıya kaldığı bir pagan ayaklanmasıyla karşı karşıya kaldı; Prens Gleb Sviatoslavich, bir büyücüyü baltayla ikiye bölerek kalabalığı dağıttı.[19]
Rusya'nın Hristiyanlaşması, onu Bizans İmparatorluğu ile sıkı bir şekilde ittifaka soktu.[20] Yunanca öğrenme ve kitap kültürü Kiev'de ve ülkenin diğer merkezlerinde benimsendi. Bizans modeli üzerine kiliseler inşa edilmeye başlandı. Vladimir'in oğlu I. Yaroslav'un hükümdarlığı sırasında Metropolit Ilarion, Doğu Slav edebiyatının bilinen ilk eserini yazdı; bu, Rusya'yı "Hukuk ve Zarafet Üzerine Vaaz" olarak bilinen diğer topraklarla olumlu bir şekilde karşılaştırdığı ayrıntılı bir söylevdi. Aynı dönemde Novgorod'da üretilen Ostromir İncilleri, tamamen korunmuş ilk tarihli Doğu Slav kitabıydı. Ancak sıradan edebiyattan hayatta kalan tek eser olan İgor'un Seferinin Hikayesi, Hristiyan Kiev Ruslarının yönetimi altında bir dereceye kadar pagan dünya görüşünün kaldığını gösteriyor.
1988'de, kökleri Kiev vaftizine dayanan Doğu Katolik ve Ortodoks kiliselerinin inananları, Doğu Slav Hristiyanlığının milenyumunu kutladılar. Moskova'daki büyük kutlamalar Sovyet devleti ile kilise arasındaki ilişkinin niteliğini değiştirdi. 1917'den bu yana ilk kez çok sayıda kilise ve manastır Rus Ortodoks Kilisesi'ne iade edildi. Dünyanın dört bir yanındaki Ukrayna topluluklarında, çeşitli Ukrayna kiliselerinin üyeleri de Ukrayna'da Hristiyanlığın Milenyumunu kutladılar.
2008 yılında Ukrayna Ulusal Bankası, "Ukrayna'da Hıristiyan Maneviyatının Yeniden Doğuşu" serisi kapsamında "Kiev Ruslarının Hıristiyanlaşması" hatıra paralarını tedavüle çıkarmıştır.[21]
2022 yılında Ukrayna'da bayramın geleneksel tarihi Devlet Günü adı altında resmi resmi tatil statüsüne kavuşturuldu.
Galeri[değiştir | kaynağı değiştir]
| Makale serilerinden |
| Doğu Ortodoks Kilisesi |
|---|
 |
| Genel Bakış |
-
Vladimir Ortodoks rahipleri dinlerken, papalık elçisi hoşnutsuzlukla kenarda durmaktadır (Ivan Eggink 1822) -
Ön planda Aziz Andreas heykelinin yer aldığı Hersonisos'taki Aziz Vladimir Katedrali -
Kievli Olga'nın vaftizimi (Sergey Kirillov 1993) -
Orekhovo-Borisovo Katedrali Rus Vaftizinin milenyumunu kutlamak için 21. yüzyılda inşa edilmiştir
Ayrıca bakınız[değiştir | kaynağı değiştir]
 | Wikimedia Commons'ta Kiev Ruslarının Hristiyanlaşması ile ilgili ortam dosyaları bulunmaktadır. |
Notlar[değiştir | kaynağı değiştir]
- ^ Kilise Slavcası: Володимѣръ; Belarusça: Уладзiмiр, Rusça: Владимир, Ukraynaca: Володимир. Detaylar için Vladimir (isim) maddesine bakınız.
- ^ Adını ondan alan ve 1778'de (Herson Guberniyası'nın 1803'ten beri başkenti) kurulan, günümüz ana karasında Ukrayna bulunan günümüz şehri Herson ile karıştırılmamalıdır.
Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]
- ^ a b Katchanovski et al. 2013, s. 74–75.
- ^ Oleg Rapov, Russkaya tserkov v IX–pervoy treti XII veka (The Russian Church from the 9th to the First 3rd of the 12th Century). Moscow, 1988.
- ^ a b c d Katchanovski et al. 2013, s. 74.
- ^ History of the Bulgarians from Antiquity to the 16th Century by Georgi Bakalov (2003) 954-528-289-4
- ^ Photii Patriarchae Constantinopolitani Epistulae et Amphilochia. Ed. B. Laourdas, L.G. Westerinck. T.1. Leipzig, 1983. P. 49.
- ^ Theophanes Continuatus, Ioannes Cameniata, Symeon Magister, Georgius Monachus. Ed. I. Becker. Bonnae, 1838 (CSHB), p. 196.
- ^ Theophanes Continuatus, Ioannes Cameniata, Symeon Magister, Georgius Monachus. Ed. I. Becker. Bonnae, 1838 (CSHB), pp. 342-343.
- ^ A. Avenarius. Christianity in 9th-century Rus. // Beitruge zur byzantinischen Geschichte im 9.-11. Jahrhundert. Prague: V. Vavrinek, 1978. Pp. 301-315.
- ^ Zuckerman, Constantine. Deux etapes de la formation de l’ancien etat russe, dans Les centres proto-urbains russes entre Scandinavie, Byzance et Orient. Actes du Colloque International tenu au College de France en octobre 1997, ed. M. Kazanski, A. Nersessian et C. Zuckerman (Réalités byzantines 7), Paris 2000, p. 95-120.
- ^ Петрухин В.Я. Начало этнокультурной истории Руси IX-XI вв. Moscow: Gnozis, 1995. P. 220.
- ^ Florja B.N., Litavrin G.G. Christianization of the Nations of Central and South-East Europe and the Conversion of Old Rus. // Byzantinoslavica. 1988. 49. P. 186.
- ^ D. Obolensky. Byzantium and the Slavs: Collected Studies. London, 1971. V.4.
- ^ a b Ostrowski 2006, s. 567.
- ^ Ostrowski & Birnbaum 2014, 0.1–286, 7pp.
- ^ Longsworth, Philip (2006). Russia: The Once and Future Empire from Pre-History to Putin. New York: St. Martin's Press. s. 38. ISBN 0-312-36041-X.
- ^ Lavrent (PSRL 1), col. 102.
- ^ Lavrent (PSRL 1), cols. 108-9.
- ^ Novgorodskaia tretiaia letopis, (PSRL 3), 208. On the initial conversion, see Vasilii Tatishchev, Istoriia rossiiskaia, A. I. Andreev, et al., eds. (Moscow and Leningrad: AN SSSR, 1962), vol. 1, pp. 112-113.
- ^ Arsennii Nasonov, ed. Novgorodskaia Pervaia Letopis: Starshego i mladshego izvodov (Moscow and Leningrad: AN SSSR, 1950), pp. 191-96.
- ^ Averintsev S. The Baptism of Rus' and the path of Russian culture 3 Ocak 2023 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., in The Christianization of ancient Russia, a millennium: 988-1988, ed. Y. Hamant (Paris, 1992), 139-147
- ^ Commemorative Coins "Christianization of Kievan Rus", National Bank of Ukraine web-site, July 2008