Hüseyin Namık Orkun - Vikipedi

Hüseyin Namık Orkun (15 Ağustos 1902, İstanbul – 23 Mart 1956, Ankara), Türk tarihçi, dilbilimci.

Türklük, Türkçülük ve Türk dünyası hakkında eserler vermiştir.

Hayatı[değiştir | kaynağı değiştir]

1902 yılında İstanbul'da dünyaya geldi. Ortaöğrenimini Nişsantaşı Sultanisi'nde tamamladı.^[1] İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Tarih Bölümünü bitirdikten sonra Budapeşte Üniversitesi Felsefe Fakültesi’nde Türkoloji öğrenimi gördü. Gyula Németh'in öğrencisi oldu. Türk soyunun yirminci yüzyılda yaşamakta olan kolları hakkındaki Türk Dünyası adlı eserini, Budapeşte'de yazdı (Eser, yurda döndükten sonra Türkiye'de 1932'de basılmıştır).^[2]

1930'da öğrenimini tamamladı ve Gazi Eğitim Enstitüsü tarih öğretmenliğine atandı. Gazi Eğitim Enstiüsü'nde, Polis Koleji’nde, Devlet Konservatuvarı ve Tıp Fakültesi’nde uzun yıllar Türk Tarihi ve İnkılap dersleri verdi.^[1]

Öğretmenliğin yanı sıra Türk dili ve tarihi üzerine araştırmalar yaptı. Yayınları arasında Türk efsaneleri ve destanları, Türk boyları ile ilgili araştırmalar, Türklük ve Türkçülük ile ilgili düşünce yazıları, yayın eleştirileri ve tanıtmaları yer alır.

1944'te Irkçılık-Turancılık davası'nda yargılandı; bir yıl hapishanede yattıktan sonra beraat etti.^[1] Hapishaneden çıktıktan sonra sağlık sorunları yaşayan Orkun, 1956'da Ankara'da hayatını kaybetti.^[2]

Eserleri[değiştir | kaynağı değiştir]

• Peçenekler, 1933
• Atilla ve Oğulları, 1933
• Oğuzlara Dair, 1935
• Hunlar, 1938
• Türk Tarihinin Bizans Kaynakları, 1938
• Osmanlıların Aslına Dair, 1939
• Türk İstilası Devrinde Macaristan ve Avusturya'da Casuslar, 1939
• Türk Sözünün Aslı, 1940
• Eski Türk Yazıtları (4 cilt), 1936-1941
• Prens Kalyanamkara ve Papamkara Hikâyesinin Uygurcası, 1940
• Türk Efsaneleri, 1943
• Yeryüzünde Türkler, 1944
• Türkçülüğün Tarihi 1944
• Türk Tarihi (4 cilt), 1946
• Eski Türklerde Evcil Hayvanların Tarihçesi, 1954

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]