Direnç (Psikoloji) - Vikipedi

Psikolojide direnç, egonun dış bir kaynaktan tehdit edildiğinde bilinçsiz şekilde savunmaya geçme durumu için kullanılır, Psikanalitik teorinin kurucusu Sigmund Freud, kendi direnç konseptini seans sırasında birden gelişen aksi davranış olarak nitelendirmiştir.

Sigmund Freud psikolojik sıkıntının kaynağını istenmeyen düşünceler ve bastırılmış dürtülerden geldiğini özetlemiştir, Bastırılmış düşüncelerin bilinçdışından açığa çıkarılması amaçlanır.

Tarih[değiştir | kaynağı değiştir]

Direnç teorisi, Sigmund Freud'un direk danışanları ile yaptığı terapiler sonucunda ortaya çıkmıştır. Freud danışanlarının rahatsızlık verici konularda veya kabul edilemez arzu ve isteklerinin dışa vurulmasında engeller olduğuna dikkati çekmiştir. Freud bulguları ile birlikte önceki teorisindeki id, ego ve super-ego ilkesini birleştirerek teoriyi geliştirmiştir. Sonuç olarak direnç teorisi baskılama, aktarım, ego direnci, kendini sabote etme gibi teorilerle desteklenmiştir.^[1]

Sigmund Freud'un birçok teorisinin temelinde yatan bilinçaltına atılmış anıların düşünce ve davranışları ile bilinçsiz bir şekilde gün yüzüne çıkmasıdır.^[2] Psikanalizin amacı bilinçaltında gizlenen düşünceleri bilinçli ya da bilinçsiz bir şekilde ifade edilmesinin sağlamaktır. Bilinç yüzeyine çıkan düşünceler yeniden yorumlanır.^[3]

Tekniğin keşfedildiği ilk yıllarda Freud konu hakkında şunları yazmıştır: "Konuya farklı bir psikanalitik bakış açısından bakacak olursak, bilinçsizin keşfi ve bilinçlinin ortaya koyulması hastanın direnç ile karşılaşmasına ile mümkün olur. "

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]