Anne Treisman - Vikipedi

Anne M. Treisman
DoğumAnne Marie Taylor
27 Şubat 1935
Wakefield, Yorkshire, İngiltere
Ölüm9 Şubat 2019 (82 yaşında)
New York, ABD
EğitimFransız Edebiyatı (lisans), Cambridge Üniversitesi Psikoloji (lisans), Cambridge Üniversitesi
ÖdüllerAltın Beyin Ödülü (1996), Grawemeyer Psikoloji Ödülü (2009), Ulusal Bilim Madalyası (2011)
Kariyeri
DalıPsikoloji
Çalıştığı kurumlarOxford Üniversitesi, Bell Telefon Laboratuvarları, British Columbia Üniversitesi, Kaliforniya Üniversitesi (Berkeley), Princeton Üniversitesi
Doktora
danışmanı		Richard Carolus Oldfield
EtkilendikleriRichard Gregory, Donald Broadbent
EtkiledikleriJeremy Wolfe

Anne Marie Treisman (27 Şubat 1935 - 9 Şubat 2018), bilişsel psikoloji alanında uzmanlaşmış bir psikolog.[1][2]

Treisman görsel dikkat, nesne algısı ve bellek alanlarında araştırmalarda bulundu. En çok ses getiren çalışmalarından biri, ilk kez 1980'de Garry Gelade ile yayınladıkları dikkatin özellik bütünleştirme teorisidir. Treisman Oxford Üniversitesi, British Columbia Üniversitesi, Kaliforniya Üniversitesi (Berkeley) ve Princeton Üniversitesi'nde dersler verdi. Doktora sonrası danışmanlığını yaptığı önde gelen araştırmacılar arasında Nancy Kanwisher ve Nilli Lavie yer almaktadır.

Treisman, dikkat alanındaki öncü çalışmaları sayesinde ABD Başkanı Barak Obama tarafından 2013 yılında Ulusal Bilim Madalyasına layık görüldü.[3] Kariyeri boyunca Treisman, insan düşüncesine ve eylemine rehberlik eden anlamlı nesneler oluşturmak için bilginin nasıl seçildiği ve bütünleştirildiği konusunu deneysel ve teorik olarak çalışmıştır.

Hayatı ve Eğitimi[değiştir | kaynağı değiştir]

Anne Treisman, İngiltere'nin Wakefield şehrinde doğdu. 2 yaşındayken, İkinci Dünya Savaşı sırasında ailesiyle Rochester şehrine taşındı.[4] 11 yaşında bir kez daha taşınarak Reading'te Kendrik Kız Okulu'nda ortaöğretimini tamamladı. O dönemki İngiliz eğitim sistemi, öğreniminin son iki yılında sadece 3 ders seçmek zorunda bıraktığı için Treisman edebi sanatlara odaklandı (Fransızca, Latince ve Tarih).[4][5]

Treisman, Cambridge Üniversitesi'ne bağlı Newnham Kadın Koleji'nin Fransız Edebiyatı bölümünden 1954 yılında ilk lisansını tamamladı. Şeref öğrencisi olarak mezun olduğu için kazandığı bursla psikoloji alanında ikinci lisansını yaptı. Bu öğretimi sırasında Richard Gregory'nin danışmanlığında görsel algı üzerinde yapılan deneyler aracılığıyla zihni keşfeden çeşitli yöntemlerle ve bilgi kuramıyla tanıştı.[5][6]

Treisman, Carolus Oldfield danışmanlığında doktorasını tamamlamak için 1957 yılında Oxford Üniversitesi'ne bağlı Somerville Kadın Koleji'ne gitti.[6] Treisman, öncelikle afazi üzerine araştırmalar yaptı, ancak kısa bir süre sonra klinik olmayan popülasyonlara ilgi duymaya başladı. Treisman'ın araştırmalarını Donald Broadbent'in kitabı Perception and Communication (Algı ve İletişim) şekillendirdi.

1960 yılında bir başka Oxford öğrencisi olan Michel Treisman ile evlendi. 1962'de "Seçici Dikkat ve Konuşma Algısı" adlı tezini tamamladı.[6] Aynı yıl, ilk dergi makalesini binoküler rekabet ve derinlik algısı üzerine üzerine yayımladı.[2] 1976'da boşandı ve 1978 yılında Daniel Kahneman ile evlendi.

Kariyeri boyunca sadece psikoloji ve bilişsel bilimler alanlarında değil, özellikle kadınlar için koşulların çok daha zor olduğu dönemde bir bilim insanı olarak da bilimde öncü olmuştur.[2]

8 Şubat 2018'de Manhattan'daki evinde geçirdiği felç nedeniyle vefat etti.

Kariyeri[değiştir | kaynağı değiştir]

Treisman'ın doktorasını çalıştığı dönemde psikoloji, davranışçı bakış açısından davranışın mekanik olmadığını ve bilginin belirsiz birçok karmaşık süreç neticesinde işlemlenmesi sonucu oluştuğunu savunan bilişsel yaklaşıma doğru kayıyordu.[5] Donald Broadbent ve Colin Cherry, aynı dönemde seçici dinleme (genellikle 'kokteyl partisi etkisi' olarak örnek gösterilen) fikrini ortaya atmıştı.[7] Broadbent daha sonra "seçici dikkatin filtre modelini" oluşturdu. Bu model, dikkat edilmeyen işitsel bilginin analiz edilmediğini, bunun yerine algının erken süreçlerinde filtrelendiğini savunmuştur.[8] Aynı model, bazen dikkatten kaçmış bilginin filtreden nasıl geçtiğini açıklayamadığı için oldukça eleştirilmiştir.

Doktorasını aldıktan sonra Treisman, Oxford'daki Tıbbi Araştırma Kurumu'nun Psikodilbilim Araştırma Birimi'nde seçici dinleme alanında araştırmalarda bulundu.[2][6] 1964'te Treisman, ilham aldığı[5] Broadbent'in filtre modelini geliştererek dikkat edilmemiş bilgilerin tamamen filtrelenmek yerine seyrekleştiğini savunan Zayıflatma Teorisi'ni ortaya koymuştur.[9] Treisman, katılımcıların birçok farklı dil ve farklı ses (kadın ve erkek) duyduğu dikotik dinleme görevini kullanarak eşit derecede bilinen iki dil arasındaki farkın, aynı dildeki iki mesajın konu farkından daha seçiciliği olmadığını ve bilinmeyen yabancı dillerin daha az dikkat dağıtıcı olduğunu bulmuştur.[10] Bu çalışma, herhangi bir dilin asla görmezden gelinemeyeceğini, alımlanan mesajın fiziksel özelliklerine ve diline göre dikkat seçiciliğinin belli bir dereceye kadar değişkenlik gösterebileceğini ortaya koymuştur. Treisman, birden fazla mesajın özelliklerinin başarılı bir şekilde analiz edildiğini; aynı sesteki, yoğunluktaki ve konumdaki mesajlar arasındaki seçiciliğin bu analiz öncesinde veya sonrasında değil, süresince gerçekleştiği ve bunun sözel içeriğin belirlenmesiyle sonlandığı sonucuna varmıştır. Fakat analiz sonrası bilgi işleme kapasitesi sınırlıdır; mümkünse tek bir mesaja bağlı kalarak ya da iki mesaj arasında geçiş yaparak yalnızca bir girdiyi işleyebilir. Neticede Broadbent'in aynı fiziksel özelliğe sahip duyusal uyarıcılara özel "girdi kanalları"[11] oluşturduğu önerisi reddediilir. Treisman'ın teorisi aynı zamanda fiziksel özelliklerin erken işlemlendiğine, anlamsal işlemenin ise daha geç aşamalarda gerçekleştiğine işaret eder. Treisman'ın çalışmaları, alanında büyük bir etkisi oldu. Örneğin 1967'de Bell Telefon Laboratuvarları'nın psikoloji bölümünde misafir araştırmacı olarak çalışırken Psychological Review adlı dergide "seçici dikkatin bilimsel bir çalışma alanı olmasını sağlayan" bir makale yayınladı.[12] Günümüzde bu çalışmanın oluşturmuş olduğu teorik çerçeve sayesinde araba kazalarının neden arttığı ya da sosyal medya kullanımının neden bağımlılık yarattığı gibi sorular açıklanabilmektedir.[2]

Treisman, 1980'de British Columbia Üniversitesi'nde araştırmalarını yürütürken Garry Gelade ile psikolojinin en önemli görsel algı modellerinden birisi olan Özellik Bütünleştirme Teorisi'ni betimledikleri makalelerini yayınladılar.[13] Özellik Bütünleştirme Teorisi'nin en önemli unsurlarından bir tanesi, nesne algısının renk, biçim ve yön gibi özelliklerin erken aşamalarında farklı yapılar olarak kodlanmasıdır; odaklanmış dikkat ise bu özgün özellikleri birleştirerek nesneleri duyumlar.

Treisman, 1986'da Berkeley'deki Kalifornia Üniversitesi'ne geçiş yaptı ve eşi Daniel Kahneman ile Dikkat Laboratuvarı'nı yürüttü. Treisman, 1993'ten emekliliğine kadar (2010) Princeton Üniversitesi'nde Psikoloji Bölümü'nün bir üyesiydi. 1995 yılında Princeton'ın James S. McDonnell Seçkin Psikoloji Profesörü seçildi ve 2010 yılında fahri doktora ünvanı verildi.[1] Çalışmaları 29 kitap bölümünde ve 80'den fazla dergi makalesinde yayınlandı, psikoloji yazınında yoğun bir şekilde alıntılandı ve hem giriş hem de ileri düzey ders kitaplarında öğretildi. Treisman ve Kahneman'ın çalışmalarını şereflendirmek için yapılan isimsiz bir bağış sayesinde 2015 yılında Princeton'ın Woodrow Wilson Okulu'nda bulunan Kahneman-Treisman Davranış Bilimi ve Kamu Politikası Merkezi kurulur.[14]

Özellik Bütünleştirme Teorisi[değiştir | kaynağı değiştir]

Treisman'ın özellik bütünleştirme teorisi, iki aşamalı görsel nesne algısı modelidir:

Ön Dikkat Aşaması

İlk aşama, "ön dikkat" aşamasıdır çünkü algılayan tarafından herhangi çaba ve dikkat olmaksızın otomatik olarak gerçekleşir. Bu aşamada bir nesne, işlemleme için temel özelliklerine (renk, doku, şekil vb. gibi) ayrıştırılır. Treisman, algı sürecinde çok hızlı ve erken (bilinçli farkındalıktan önce) gerçekleştiği için bu dikkat aşamasının farkında olmadığımızı öne sürer.[13] Ön dikkat koşuluna ilişkin bulgular, Treisman'ın kendi çalışmalarında elde edilmiştir. İyi bilinen bir çalışmada Treisman, dört nesneyi çevrelen iki rakamdan oluşan bir görüntü oluşturur. Bu görüntü, bilgisayar ekranında saniyenin beşte biri kadar yanıp söner ve uyarıcılar kaldırıldıktan sonra uyarıcıların olası algısını engellemek için rastgele yerleştirilmiş noktalardan oluşan (karıncalanmış ekrana benzer) bir maske gösterilir. Katılımcılardan önce rakamları, ardından şekillerin gösterildiği dört konumda ne gördüklerini bildirmeleri istenilir. Bu koşullar altında katılımcılar, denemelerin %18'inde bağlaşım yanılsaması deneyimler. Yani katılımcılar, iki farklı uyaracının özelliklerinin birleşiminden oluşan nesneleri gördüklerini bildirir. Örneğin büyük sarı bir daire, büyük mavi bir üçgen, küçük kırmızı bir üçgen ve küçük yeşil bir daire gördükten sonra katılımcılar, küçük kırmızı bir daire ve küçük yeşil bir üçgen görür. Bağlaşım yanılsamasının meydana gelmesinin nedeni, uyaracıların hızlı bir şekilde gösterilmesi ve gözlemcilerin rakamlara odaklanmalarını sağlayarak dikkatlerinin hedef nesneden uzaklaştırılmasıdır. Bunun sonucunda temel özellikler henüz gruplandırılmaz veya bir nesneye bağlanmaz. Dolayısıyla katılımcılardan hedef nesnelere dikkat etmeleri istenildiğinde bağlaşım yanılsaması ortadan kalkar.[15] Odaklanmış Dikkat Aşaması

İkinci aşama, dikkat ile doğrudan ilişkilidir. Bu aşamada nesne, özellikleri birleştirilip bir bütün olarak algılanır.[13] Treisman, bu süreci sinirsel aktiviteler üzerinden de betimler. Nesnelerin ne olduklarını işlemleyen ventral (alt) sistemdeki aktiviteler, nesnenin rengi ve şekli hakkındaki bilgileri taşır; nesnelerin nerede olduklarını işlemleyen dorsal (üst) sistemdeki aktiviteler, nesnenin nerede olduğu ve nasıl hareket ettiği hakkındaki bilgileri taşır (iki-yol hipotezi, "ne" ve "nerede" yolları). Dikkat ise her iki yoldan gelen bilgileri "tutkal" gibi birleştirir ve belirli bir konumdaki nesnenin tüm özelliklerini bir bütün halde algılamamızı sağlar.[16] Tek başına bir nesneyi algılamak nispeten basit bir süreç ancak birden fazla nesneyle karşılaştığımızda çok sayıda özellik, farklı konumlarda ortaya çıkabilir. Algısal sistemin görevi, bu özelliklerin her birini ait oldukları nesnelerle ilişkilendirmektir. Özellik bütünleştirme teorisi, bunun gerçekleşmesi için dikkatimizi sırayla her bir nesneye odaklamamız gerektiğini ortaya koyar. Belirli bir konuma dikkatimizi aktardığımızda, o konumdaki özellikler birbirine bağlanır ve nesneyle ilişkilendirilir.[13]

Özellik bütünleştirme teorisi, dönemin sinirbilimci, zihin felsefeci ve bilgisayar mühendislerinin zihnini kurcalayan bağlaşım problemini de üç farklı seçici uzlamsal mekanizmayla çözümler: uzamsal dikkat aralığıyla seçilim, özellik haritalarından istenmeyen özellikleri içeren konumların engellenmesi (inhibisyon) ve dikkat kesilen nesneyi içeren konumun üst bilişsel mekanizmalar aracılığıyla tepeden inerek etkinleştirilmesi.[17]

Bağlaşım Problemi[değiştir | kaynağı değiştir]

William James, dikkat ve zihinsel süreçler arasındaki ilişkiyi şöyle nitelendirir: "Milyonlarca nesne duyulayabilirken hiçbirini gerçek anlamda deneyimleyemiyorum. Neden? Çünkü hiçbiri benim ilgimi çekmiyor. Benim deneyimim, dikkat etmek istediğim şeydir… Herkes dikkatin ne olduğunu bilir. Zihnin, aynı anda mevcut olan birkaç nesne veya düşünce dizisinden birini açık ve canlı bir biçimde ele geçirmesidir. Diğerleriyle etkili bir şekilde uğraşmak için bazı şeylerden uzaklaşmak anlamına gelir."

1980'lerin başında Torsten Wiesel ve David H. Hubel gibi sinirbilimciler, primat görsel korteksinin farklı alanlarının çizgi yönelimi, parlaklık, renk ve hareket gibi seçici özelliklere hassas bir şekilde ayarlandığını fark etmeye başlamışlardı. Beyindeki farklı alanların farklı özelliklere hassas olduğunu gösteren bu bulgular, farklı özelliklerin bir bütün olarak nasıl birleştiği meselesini ortaya çıkardı. Neticede bu meseleye bağlaşım problemi adı verildi. Örneğin kırmızı bir topun yuvarlandığını gördüğünüzde medial temporal korteksteki harekete duyarlı hücreler ateşlenirken renk, şekil ve konuma duyarlı hücreler de beynin diğer bölgelerinde ateşlenir. Fakat bu topu, tüm bu seçkin sinirsel ateşlemeye rağmen şekil, hareket ve renk algıları birbirinden ayrılmış şekilde algılamazsınız; tüm bu bileşenlerin bir arada belirdiği bütünleşik bir deneyim yaşarsınız. Bu unsurların nasıl bir araya getirildiği meselesi, 1990'ların sonlarındaki araştırmaların odak noktası olan bağlaşım probleminin özüdür. Zamanla özelliklerin belirli birleşiklilerinin belirli nesneleri temsil eden büyükanne hücreleri (Jennifer Aniston hücresi olarak da bilinir) gibi bazı olası mekanizmalar ortaya atıldı: sinyallerin esnek bir şekilde yönlendirilmesini sağlayan, ayarlanabilir bağlantılara sahip, farklı özellik haritalarının birleştiği yollar üzerinde yer alan yerel hücre grupları;[18] ayarlanabilir bir dikkat aralığı tarafından seçilen ve her birininin sahip olduğu özellikleri birleştirip bitişik alanlardaki özellikleri hariç tutan farklı uzamsal alanların seri taraması;[13] zamansal bitişikliğin tespiti, yani ortaya çıkışı, kayboluşu veya hareketi muhtemelen aynı nesneye ait olan parçalar ve özelliklerin, aynı nesnenin özelliklerine yanıt veren hücreleri senkronize ederek ateşlenmesi.[19] Treisman, bağlaşımın görülmediği durumları inceleyerek meselenin altında yatan bu mekanizmalara ışık tuttu. Bilhassa beyinlerinin sol yarısı hasarlı hastaların daha fazla bağlaşım yanılsaması deneyimlediklerini ve uzamsal ipucusu verilen dikkat görevlerinde daha düşük performans gösterdiklerini bulmuştur. Bu bulgu, dikkatin dahil olduğu bağlaşım ve paryetal lob arasında bir ilişki olduğunu ortaya koyar.[20] Bunun yanında Treisman, özellik bütünleştirmenin uzamsal dikkat boyutuyla tutarlı pozitron emisyon tomografisi ve olaya ilişkin potansiyel çalışmalara da alıntıda bulundu.

Treisman'ın çalışmaları, bilişsel psikoloji, görme bilimleri, bilişsel bilim, nöropsikoloji ve bilişsel sinirbilim alanlarında binlerce deneyin temelini oluşturdu.

Ödülleri ve Başarıları[değiştir | kaynağı değiştir]

Treisman 1989'da Londra Kraliyet Cemiyeti'ne,[21] 1994'te ABD Ulusal Bilimler Akademisi'ne, 1995'te Amerikan Sanat ve Bilim Akademisi'ne, 2005'te Amerikan Felsefe Derneği'ne seçildi.[22] 1996 yılında Minerva Vakfı tarafından verilen Altın Beyin Ödülü'ne sahip ilk psikolog olmuştur.[23] 2002 yılında Amerikan Psikoloji Derneği'nin William James Ödülü'ne layık görüldü.[12] Beynimizin gördüklerimizden nasıl anlamlı görüntüler oluşturduğunu açıkladığı için 2009'da Louisville Üniversitesi'nin dünyanın önde gelen psikologlarına verdiği Grawemeyer Psikoloji Ödülü'nün sahibi oldu.[24] Dikkat alanında yaptığı öncü çalışmaları sayesinde ABD Başkanı Barack Obama'dan Ulusal Bilim Madalyası aldı.[25]

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]

  1. ^ a b "Anne Treisman, visionary cognitive psychologist, dies at 82". Princeton University (İngilizce). 7 Şubat 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Şubat 2022. 
  2. ^ a b c d e Evans, Karla K. (2018). "Anne Marie Treisman (1935–2018)". Attention, Perception, & Psychophysics (İngilizce). 80 (5): 1027-1029. doi:10.3758/s13414-018-1563-2. ISSN 1943-393X. 
  3. ^ "Treisman wins National Medal of Science for psychology research". Princeton University (İngilizce). 6 Şubat 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Şubat 2022. 
  4. ^ a b The History of Neuroscience in Autobiography, Volume 8 (PDF) (İngilizce). Society for Neuroscience. ISBN 978-0-615-94079-3. 20 Ekim 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 6 Şubat 2022. 
  5. ^ a b c d "One on one…with Anne Treisman - Vol. 23, Part 11 ( November 2010)". web.archive.org. 20 Haziran 2013. 20 Haziran 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Şubat 2022. 
  6. ^ a b c d Wikibooks:Applied History of Psychology/History of Research on Attention
  7. ^ Cherry, E. Colin (1953). "Some Experiments on the Recognition of Speech, with One and with Two Ears". The Journal of the Acoustical Society of America (İngilizce). 25 (5): 975-979. doi:10.1121/1.1907229. ISSN 0001-4966. 7 Şubat 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Şubat 2022. 
  8. ^ Broadbent, Donald E. (1966). Perception and communication. Oxford, England. ISBN 978-1-4832-2582-1. OCLC 899000591. 25 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Şubat 2022. 
  9. ^ Treisman, Anne M. (1960). "Contextual Cues in Selective Listening". Quarterly Journal of Experimental Psychology (İngilizce). 12 (4): 242-248. doi:10.1080/17470216008416732. ISSN 0033-555X. 6 Şubat 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Şubat 2022. 
  10. ^ Treisman, Anne M. (1964). "Verbal Cues, Language, and Meaning in Selective Attention". The American Journal of Psychology. 77 (2): 206. doi:10.2307/1420127. 6 Şubat 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Şubat 2022. 
  11. ^ Handbook of cognition. Koen Lamberts, Robert L. Goldstone. Londra: SAGE. 2005. ss. 104-105. ISBN 1-84787-136-4. OCLC 231753807. 
  12. ^ a b "2002 William James Fellow Award". Association for Psychological Science - APS (İngilizce). 30 Ocak 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Şubat 2022. 
  13. ^ a b c d e Treisman, Anne M.; Gelade, Garry (1980). "A feature-integration theory of attention". Cognitive Psychology (İngilizce). 12 (1): 97-136. doi:10.1016/0010-0285(80)90005-5. 1 Şubat 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Şubat 2022. 
  14. ^ "Gift Establishes Kahneman and Treisman Center for Behavioral Science and Public Policy at Princeton". Princeton Alumni (İngilizce). 6 Şubat 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Şubat 2022. 
  15. ^ Treisman, Anne; Schmidt, Hilary (1982). "Illusory conjunctions in the perception of objects". Cognitive Psychology (İngilizce). 14 (1): 107-141. doi:10.1016/0010-0285(82)90006-8. ISSN 0010-0285. 
  16. ^ Treisman, Anne (1998). Humphreys, G. W.; Duncan, J.; Treisman, A. (Ed.). "Feature binding, attention and object perception". Philosophical Transactions of the Royal Society of London. Series B: Biological Sciences (İngilizce). 353 (1373): 1295-1306. doi:10.1098/rstb.1998.0284. ISSN 0962-8436. PMC 1692340 $2. PMID 9770223. 6 Şubat 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Şubat 2022. 
  17. ^ Treisman (1996). "The binding problem". Cognitive Neuroscience. 6 (2): 171-178. doi:10.1016/s0959-4388(96)80070-5. PMID 8725958. 
  18. ^ Olshausen, B. A.; Anderson, C. H.; Essen, DC Van (1993). "A neurobiological model of visual attention and invariant pattern recognition based on dynamic routing of information". Journal of Neuroscience (İngilizce). 13 (11): 4700-4719. doi:10.1523/JNEUROSCI.13-11-04700.1993. ISSN 0270-6474. PMC 6576339 $2. PMID 8229193. 6 Şubat 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Şubat 2022. 
  19. ^ "A model for visual shape recognition". 81 (6). Psychological Review. 1974: 521-535. doi:10.1037/h0037149. 6 Şubat 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Şubat 2022. 
  20. ^ Treisman, Anne (1996). "The binding problem". Current Opinion in Neurobiology (İngilizce). 6 (2): 171-178. doi:10.1016/S0959-4388(96)80070-5. ISSN 0959-4388. 
  21. ^ Kahneman, Daniel; Treisman, Deborah (2020). "Anne Marie Treisman. 27 February 1935—9 February 2018". Biographical Memoirs of Fellows of the Royal Society. 68: 407-430. doi:10.1098/rsbm.2019.0035. 6 Şubat 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Şubat 2022. 
  22. ^ "APS Member History". search.amphilsoc.org. 6 Şubat 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Şubat 2022. 
  23. ^ "1996". Minerva Foundation (İngilizce). 7 Şubat 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Şubat 2022. 
  24. ^ "2009 - Anne Treisman — University of Louisville". web.archive.org. 5 Kasım 2013. 5 Kasım 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Şubat 2022. 
  25. ^ "Anne Treisman". National Science & Technology Medals Foundation. 14 Ağustos 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Şubat 2022. 

Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir]

"https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Anne_Treisman&oldid=30734805" sayfasından alınmıştır