Alman idealizmi - Vikipedi

Dört ana Alman idealisti: Immanuel Kant, J.G. Fichte, G.W.F. Hegel, F.W.J. Schelling

Alman idealizmi, Almanya'da 1780'lerde gelişmeye başlayan romantizm ve Aydınlanma Çağı ile yakından alakalı felsefi bir akımıdır. 19. yüzyılın başlarına kadar süren bu akım Immanuel Kant'ın 1780'ler ve 1790'lardaki çalışmaları ile gelişmiştir.[1] Kant sonrası dönemi Kant sonrası idealizm ya da kısaca Kant sonrası idealizm olarak da bilinir.[2]

Alman idealizminin önemli düşünürleri Immanuel Kant, Johann Gottlieb Fichte, Friedrich Schelling ve Georg Wilhelm Friedrich Hegel'dir. Bununla beraber Friedrich Heinrich Jacobi, Gottlob Ernst Schulze, Karl Leonhard Reinhold ve Friedrich Schleiermacher de bu akıma önemli katkılarda bulunmuştur.

Alman idealistleri Kant ve Fichte ile ilişkilendirilen transandantal idealistler[a] ve Schelling ve Hegel ile ilişkilendirilen mutlak idealistler olarak ikiye ayırır.[3]

Dipnotlar[değiştir | kaynağı değiştir]

  1. ^ Transandantal idealizm, Kant'ın rasyonalizm ve ampirizm görüşlerini bir araya getirdiği metafizik önerisidir.

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]

  1. ^ Beiser, Frederick C. (2002). German Idealism: The Struggle Against Subjectivism, 1781–1801. Part I. Harvard University Press. 
  2. ^ Pinkard, Terry (2002). German Philosophy 1760–1860: The Legacy of Idealism. Cambridge University Press. s. 217. 
  3. ^ Dunham, Jeremy; Grant, Iain Hamilton; Watson, Sean (2011). Idealism: A History of a Philosophy. Durham: McGill-Queen's University Press. s. 303 n. 4.