French
DeutschZygmunt Chychła – Wikipedia, wolna encyklopedia
 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Data i miejsce urodzenia | 5 listopada 1926 | |||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 22 września 2009 | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| Dorobek medalowy | ||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Odznaczenia | ||||||||||||||||||||||||||||||||||
 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||
Zygmunt Chychła (ur. 5 listopada 1926 w Gdańsku, zm. 22 września 2009 w Hamburgu[1][2]) – polski bokser, zdobywca pierwszego po wojnie złotego medalu olimpijskiego dla Polski.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Syn Józefa. Treningi rozpoczął w 1939 w klubie Gedania. Po rozpoczęciu wojny został przez władze niemieckie pozbawiony obywatelstwa gdańskiego, a w 1944 przymusowo wcielony do Wehrmachtu. We Francji zdezerterował, po czym trafił do 2 Korpusu Polskiego generała Władysława Andersa we Włoszech. Do Polski wrócił w 1946.
Zdobył czterokrotnie mistrzostwo Polski (1948, 1949, 1950 i 1952). Wszystkie tytuły wywalczył w kategorii półśredniej.
W 1947 debiutował w reprezentacji Polski pod przewodnictwem Feliksa Stamma. W 1948 pojechał na igrzyska olimpijskie do Londynu, gdzie dotarł do ćwierćfinału (przegrał z reprezentantem Włoch Alessandro D’Ottavio).
W 1951 w Mediolanie zdobył mistrzostwo Europy. W Plebiscycie „Przeglądu Sportowego” został wybrany najlepszym polskim sportowcem roku.
Na kolejnych igrzyskach w Helsinkach w 1952 zdobył złoty medal, wygrywając w finale z reprezentantem ZSRR Siergiejem Szczerbakowem. W drodze do finału zwyciężył mistrza olimpijskiego z Londynu i mistrza Europy z Oslo Júliusa Tormę (Czechosłowacja). W tym samym roku ponownie wygrał Plebiscyt „Przeglądu Sportowego”.
Po powrocie z Olimpiady dowiedział się, że jest chory na gruźlicę. Postanowił wycofać się ze sportu, jednak polskie władze sportowe – nie chcąc, aby zawodnika zabrakło na Mistrzostwach Europy w Warszawie 1953 – wprowadziły go w błąd, twierdząc, że choroba się cofnęła. Chychła wystartował w mistrzostwach, na których zdobył złoty medal. Wskutek braku leczenia u sportowca rozwinęła się gruźlica, która spowodowała sporą jamę w płucach. Załamany, zakończył karierę sportową w 1953. Kiedy wyzdrowiał, szkolił młodzież w Gdańsku, Lęborku i Gdyni. W 1972 wyemigrował do Niemiec.
W reprezentacji Polski wystąpił 17 razy – wygrał 15 walk i 2 przegrał.
Stoczył 264 walki, 237 wygrał, 12 zremisował i 15 przegrał.
W 1953 został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi za zasługi i osiągnięcia w dziedzinie kultury fizycznej i sportu[3].
W 2003 Rada Miasta Gdańska przyznała bokserowi tytuł Honorowego Obywatela Miasta.
Zygmunt Chychła zmarł w Domu Seniora w Hamburgu[4].
Rok 2014 Polski Związek Bokserski nazwał rokiem Zygmunta Chychły[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Dramatyczne losy giganta polskiego sportu. Tak pozbawiono go obywatelstwa [online], sport.interia.pl [dostęp 2023-01-08] (pol.).
- ↑ BIP - Urząd Miejski w Gdańsku [online], bip.gdansk.pl [dostęp 2023-01-08].
- ↑ M.P. z 1953 r. nr 57, poz. 720.
- ↑ Marek Górlikowski, Zmarł Zygmunt Chychła [online], trojmiasto.gazeta.pl, 30 września 2009 [dostęp 2014-04-14] (pol.).
- ↑ Maciej Stańczyk, Wszystkie przypadki Zygmunta Chychły [online], eurosport.onet.pl, 7 kwietnia 2014 [dostęp 2014-04-14] [zarchiwizowane z adresu 2016-06-04] (pol.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Wyniki olimpijskie zawodnika na portalu Sports-Reference.com. sports-reference.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-01-30)]. (ang.).
- Profil na portalu olimpijskim PKOl
- Informacja o śmierci
| Złoto |
| ||
|---|---|---|---|
| Srebro |
| ||
| Brąz |
|
.svg){kind=small}
(1. miejsce)
1904: 61,2–65,8 kg, 1920–1936: 61,2–66,7 kg, 1948: 62–67 kg, 1952–2000: 63,5–67 kg, 2004–2012: 64–69 kg
