Zygmunt Broniarek – Wikipedia, wolna encyklopedia

Zygmunt Broniarek
Data i miejsce urodzenia

27 sierpnia 1925
Warszawa

Data i miejsce śmierci

16 marca 2012
Warszawa

Zawód, zajęcie

dziennikarz
publicysta

Odznaczenia
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Order Sztandaru Pracy II klasy Komandor Orderu Infanta Henryka (Portugalia)
Grób Zygmunta Broniarka na cmentarzu Wolskim

Zygmunt Marian Broniarek (ur. 27 sierpnia 1925 w Warszawie, zm. 16 marca 2012 tamże)[1] – polski publicysta, felietonista i dziennikarz. Poliglota, władał ośmioma językami.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Wychował się na warszawskiej Pradze, mieszkał przy ul. Środkowej 13[2]. Absolwent VIII Liceum Ogólnokształcącego im. Króla Władysława IV na warszawskiej Pradze (maturę zdał na tajnych kompletach w 1944). Po wojnie, w latach 1945–1948, studiował w Szkole Głównej Planowania i Statystyki (SGPiS) w Warszawie.

W 1944 stenograf i depeszowiec „Życia Warszawy”. W latach 1945–1948 depeszowiec w Agencji Prasowo-Informacyjnej i w „Wieczorze Warszawy”. W latach 1949–1950 publicysta zagraniczny „Rzeczpospolitej”. Od 1950 pracował jako korespondent „Trybuny Ludu”. Był dwukrotnie jej stałym korespondentem akredytowanym przy Białym Domu w Waszyngtonie, w latach 1960–1967 i 1985–1990 oraz dwukrotnie – przy Hotelu Matignon (siedzibie premiera Francji) w Paryżu. Był także stałym korespondentem w Sztokholmie, obejmującym swą działalnością całą Skandynawię.

W 1956 roku wstąpił do PZPR[3].

W 1984 Stefan Kisielewski umieścił go na tzw. „Liście Kisiela”[4]. Przed 1989 razem z Karolem Szyndzielorzem był stałym komentatorem spraw związanych z polityką zagraniczną w polskiej telewizji. Po roku 1989 pisał regularnie do wielu czasopism: był między innymi stałym felietonistą tygodnika „Rynki Zagraniczne”, jego teksty publikował naczelny organ OPZZ: Nowy Tygodnik Popularny oraz pismo społeczno-samorządowe „Mieszkaniec”, na łamach którego pisał Światowe uwagi chłopaka z Pragi.

Członek Stowarzyszenia Dziennikarzy-Podróżników „Globtroter”[5].

Wystąpił w serialu TV „Gwiazdy tamtych lat” (1993–1994)[6].

Zmarł 16 marca 2012, w warszawskim Wojskowym Instytucie Medycznym[7]. 29 marca 2012 został pochowany w grobie rodzinnym na cmentarzu Wolskim.

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

Jest autorem wielu książek, w tym m.in.:

  • Amerykańska zaraza nad Koreą, Wyd. "Książka i Wiedza", Warszawa 1952
  • Od Hudsonu do Missisipi, Wyd. MON, Warszawa 1956
  • Gorące dni Manhattanu, Wyd. "Książka i Wiedza", Warszawa 1961
  • Szczeble do Białego Domu, Wyd. "Książka i Wiedza", Warszawa 1966
  • Walka o Pałac Elizejski, Wyd. MON, Warszawa 1974
  • Kto się boi rewolucji? (z Romanem Samselem), Wyd. "Książka i Wiedza", Warszawa 1975
  • Angola zrodzona w walce, Wyd. MON, Warszawa 1977
  • Jak się nauczyłem sześciu języków, Wyd. Wiedza Powszechna, Warszawa 1977
  • Od Kissingera do Brzezińskiego, Wyd. MON, Warszawa 1980, ISBN 83-11-06379-6
  • Źródła spirali zbrojeń (z Andrzejem Karkoszką), Wyd. MON, Warszawa 1985, ISBN 83-11-07239-6
  • Tajemnice nagrody Nobla, Krajowa Agencja Wydawnicza, Warszawa 1987, ISBN 83-03-01864-7
  • Ronald Reagan w Białym Domu, Wyd. MON, Warszawa 1989, ISBN 83-11-07690-1
  • Jak się nauczyłem ośmiu języków, Wyd. Dziennikarska Sp. Pracy "Unia Press", Warszawa 1991
  • Biały Dom i jego prezydenci, Wyd. BGW, Warszawa 1992, ISBN 83-7066-317-6
  • Wesoła spowiedź, Polski Dom Wydawniczy, Warszawa 1993, ISBN 83-7043-035-X
  • 365 dni z angielskim, Wyd. "Hubertus", Warszawa 1994, ISBN 83-901395-0-2
  • Sekrety korespondenta zagranicznego, Oficyna Wydawnicza Szczepan Szymański, Warszawa 1994, ISBN 83-86469-02-1
  • Książę Karol w Polsce, Wyd. "Łuk", Białystok 1994, ISBN 83-85183-67-1
  • Okiem światowca... lekko przymrużonym, Wyd. "Cracovia", Kraków 2000, ISBN 83-86957-44-1
  • Plotki. Płotki i Grube Ryby. Kronika towarzyska Warszawy rok 2001, Wyd. "Projekt", Warszawa 2002, ISBN 83-87168-29-7
  • Broniarek uczy języków – 365 dni z angielskim, Wyd. Adam Marszałek, Toruń 2002, ISBN 83-7322-043-7
  • Kulisy polityki, Wyd. Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 2003, ISBN 83-04-04651-2
  • Papież Pius X, syn Polaka, a "Pasja" Mela Gibsona, Wyd. Adam Marszałek, Toruń 2004, ISBN 83-7322-842-X
  • Broniarek o sobie, inni o Broniarku, Wyd. Adam Marszałek, Warszawa 2005, ISBN 83-7441-195-3

Ordery, odznaczenia i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Informacja ze strony www. [dostęp 2012-03-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-03-20)].
  2. ↑ Zygmunt Broniarek: Kilka osobistych słów [w:] Maria Ciastek, Leokadia Agata Rymkiewicz, Praga to też stolica. Bedeker praski. Warszawa: Towarzystwo Przyjaciół Pragi, 1997, s. 5. ISBN 83-906889-0-5.
  3. ↑ Kto jest kim w Polsce 1984. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1984, s. 90–91. ISBN 83-223-2073-6.
  4. ↑ Stefan Kisielewski: Moje typy. Tygodnik Powszechny, 1984-12-02. [dostęp 2020-01-21]. (pol.).
  5. ↑ Globtroter - czlonkowie [online], www.globtroter.info [dostęp 2020-09-09].
  6. ↑ Filmografia w serwisie FilmWeb
  7. ↑ Nie żyje Zygmunt Broniarek. tvp.info, 16 marca 2012.
  8. ↑ M.P. z 2001 r. nr 36, poz. 934

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Zygmunt_Broniarek&oldid=71756202”