Zuchwała – Wikipedia, wolna encyklopedia

Zuchwała
	Historia
Stocznia	Warsztaty Portowe Marynarki Wojennej w Pińsku
Położenie stępki	maj 1932
Wodowanie	1933
	Polska
Wejście do służby	15 czerwca 1933
Wycofanie ze służby	19 września 1939
Los okrętu	zatopiona przez załogę koło wsi Knubowo nad rzeką Strumień
	Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	32 t
Długość	18,10 m
Szerokość	4,60 m
Zanurzenie	0,42 m
	Napęd
	1 silnik wysokoprężny 6 cylindrowy „Glennifer” o mocy 120 KM, dwa podwójne pędniki stożkowe Hotchkissa
Prędkość	10 km/godz.
	Uzbrojenie
	1 haubica kalibru 100 mm wz. 14/19 w obrotowej wieży pancernej,; 1 działo 37 mm Puteaux wz.18,; 1 ckm kalibru 7,92 mm Hotchkiss plot.
Załoga	17 marynarzy

Zuchwała – polska kanonierka rzeczna z okresu przed II wojną światową.

Historia[edytuj | edytuj kod]

W roku 1931 Kierownictwo Marynarki Wojennej otrzymało obietnicę uzyskania kredytów na budowę nowych jednostek dla Flotylli Rzecznej Marynarki Wojennej. Przystąpiono więc do projektowania wielu typów jednostek, między innymi projektu „pancernej krypy dopływowej”. Oznaczenie to zmieniono później na „krypę artyleryjską”. W maju 1932, Warsztatom Portowym Marynarki Wojennej w Pińsku, zlecono budowę jednostek klasyfikowanych ostatecznie jako „kanonierki rzeczne”. Zbudowano trzy jednostki: „Zuchwała”, „Zaradna” i „Zawzięta”. W literaturze jednostki te określa się jako kanonierki rzeczne typu Z.

Służba[edytuj | edytuj kod]

„Zuchwała” została wcielona do służby 15 czerwca 1933. Służyła w I Dywizjonie Flotylli Pińskiej, od wiosny 1939 w składzie utworzonego w ramach Flotylli Oddziału Wydzielonego na Prypeci W chwili wybuchu II wojny światowej jednostka działała w rejonie Pińska. Zastępcą dowódcy był bosman (?) Lis. Po objęciu 9 września dowództwa obrony Polesia przez gen. Franciszka Kleeberga dozorowała przeprawy na rzekach Jasiołda i Strumień pod dowództwem kpt. art. Władysława Jasika. W chwili agresji sowieckiej rozpoczęła marsz do Pińska. Niemożliwość dotarcia tam spowodowała decyzję o samozatopieniu jednostki koło wsi Knubowo nad rzeką Strumień.

Dane taktyczno-techniczne[edytuj | edytuj kod]

Pancerz – od 4,6 do 10 mm. Chronił burty, pokład, sterówkę i wieże artylerii.

Literatura[edytuj | edytuj kod]

Jerzy Pertek:Marynarze generała Kleeberga, KiW, Warszawa, 1986, ISBN 83-05-11340-X.

Monitory rzeczne typu „B” (gdańskie)	ORP „Warszawa” ORP „Horodyszcze” ORP „Pińsk” ORP „Toruń”
Monitory rzeczne „krakowskie”	ORP „Kraków” ORP „Wilno”
Kanonierki rzeczne	„Zaradna” „Zuchwała” „Zawzięta”
Kutry uzbrojone	KU 1 KU 2 KU 3 KU 4 KU 5 KU 16 KU 17 KU 18 KU 19 KU 21 KU 22 KU 23 KU 24 KU 25 KU 26 KU 27 KU 28 KU 29
Ciężkie kutry uzbrojone	ORP „Nieuchwytny”
Statki sztabowe	ORP „Admirał Sierpinek”
Kutry zwiadu artyleryjskiego i łączności	KU 6 KU 7
Kutry meldunkowe	KM 8 KM 9 KM 12 KM 13 KM 14 KM 15
Ścigacze rzeczne	KU-30
Statki uzbrojone	„Wilno” „Różycki” ORP „Admirał Dickman” ORP „Generał Szeptycki” ORP „Hetman Chodkiewicz” ORP „Generał Sikorski” „Pancerny I”
Okręty minowe i trałowce rzeczne	„Mątwa” T 1 T 2 T 3 T 4 T 5 T 6 T 7
Jednostki pomocnicze	„Hetman Żółkiewski” „Neptun” „Kiliński” „Generał Sosnkowski”