Zjednoczenie Narodowe (Francja) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Zobacz też: Front Narodowy.

Zjednoczenie Narodowe

Państwo	Francja
Skrót	RN
Lider	Jordan Bardella
Data założenia	5 października 1972
Adres siedziby	76 rue des Suisses Nanterre
Ideologia polityczna	nacjonalizm, eurosceptycyzm, polityka antyimigracyjna, narodowy konserwatyzm, konserwatyzm społeczny
Poglądy gospodarcze	protekcjonizm, nacjonalizm gospodarczy
Liczba członków	37 148[1] (2017)
Młodzieżówka	Zgromadzenie Narodowe Młodych
Barwy	niebieski, biały i czerwony
Obecni posłowie	89 / 577
Obecni senatorowie	2 / 348
Obecni eurodeputowani	24 / 74
Strona internetowa

Francja Ten artykuł jest częścią serii: Ustrój i polityka Francji System prawny System prawny Francji Ustrój polityczny Ustrój polityczny Francji Konstytucja Konstytucja Francji Władza ustawodawcza Parlament Zgromadzenie Narodowe Przewodniczący Senat Przewodniczący (Lista) Kongres Parlamentu Francuskiego Władza wykonawcza Prezydent Premier Rząd Władza sądownicza Wymiar sprawiedliwości Rada Konstytucyjna Sąd Kasacyjny Rada Stanu Prokuratura Kontrola państwowa Trybunał Obrachunkowy Finanse Bank Francji Samorząd terytorialny Podział administracyjny Samorząd terytorialny Partie polityczne Partie polityczne Francji Partia Socjalistyczna Republikanie Front Narodowy Unia Demokratów i Niezależnych Lewicowa Partia Radykalna Reconquête Wybory Wybory parlamentarne: 2017 Wybory prezydenckie: 2017 Wybory do PE: 2019 Wybory gminne: 2020 Polityka zagraniczna Polityka zagraniczna Ministerstwo Spraw Zagranicznych

Zjednoczenie Narodowe, RN (od fr. Rassemblement national) – francuska nacjonalistyczna partia polityczna, działająca od 1972 do 2018 pod nazwą Front Narodowy (FN, od fr. Front national).

Ugrupowanie powstało 5 października 1972 z inicjatywy Jean-Marie Le Pena, który kierował nim nieprzerwanie do 16 stycznia 2011, kiedy to został zastąpiony przez swoją córkę Marine Le Pen^[2]. Partia ta, określana jako nacjonalistyczna i ksenofobiczna, nie odnosiła przez dłuższy czas większych sukcesów w polityce krajowej. W 1986 wprowadziła jednak ponad 30 posłów do Zgromadzenia Narodowego – jeden z mandatów przypadł jego liderowi. Miejsce w parlamencie w kolejnych wyborach dwa lata później utraciła niemal cała reprezentacja Frontu Narodowego^[3]. Już w latach 80. zdobył on miejsce w Parlamencie Europejskim. Skrajne kontrowersje wywołał wówczas Jean-Marie Le Pen, który komory gazowe nazwał „detalem historii”, za co został później skazany na grzywnę^[4].

W wyborach do PE w 2004 partia otrzymała 9,8% poparcia. W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2009 uzyskała 6,3% poparcia, co dało mandaty trzem europarlamentarzystom. W wyborach regionalnych w 2010 uzyskała poparcie umożliwiające wprowadzenie 118 przedstawicieli w radach regionów (9,2% głosów). W wyborach prezydenckich kandydaci tej partii zdobyli: w 2007 Jean-Marie Le Pen 10,44% głosów, w 2012 Marine Le Pen 17,90%. W wyborach parlamentarnych w 2012 stronnictwo zdobyło 13,6% głosów, dzięki czemu miało dwóch posłów^[5]. Partia wygrała wybory do PE w 2014 roku, otrzymując 24,86% głosów i zdobywając 23 mandaty.

Marine Le Pen starała się kreować wizerunek Frontu Narodowego jako partii umiarkowanej. W tym celu w 2015 z niego wykluczono jej założyciela Jeana-Marie Le Pena – powodem tego były jego kontrowersyjne wypowiedzi dotyczące marszałka Philippe'a Pétaina oraz zagłady Żydów^[6]. Marine Le Pen powiedziała, że jej organizacja stanowi najlepszą zaporę przed antysemityzmem, walcząc z radykalnym islamizmem. Istotny jest tu przymiotnik „radykalny” – partia podtrzymuje bowiem oficjalnie tylko tezę, że dziedzictwo kulturowe islamu nie przystaje do francuskiego społeczeństwa^[7].

Partia silnie sprzeciwia się islamizacji oraz napływowi imigrantów do Francji. Obwinia emigrantów o bezrobocie wśród Francuzów i domaga się deportacji nielegalnych imigrantów oraz zaostrzenia kontroli granicznych^[8]. Sprzeciwia się też dążeniom mniejszości seksualnych, na przykład w kwestii uznania związków osób tej samej płci^[9].

W marcu 2018 przewodnicząca Marine Le Pen, na koniec zjazdu partii w Lille, zaproponowała zmianę nazwy^[10][11]. Umotywowała to tym, że nazwa „Front Narodowy”, którą partia nosi od czasu założenia w 1972, nawiązuje do „chwalebnej historii”, jednak „dla wielu Francuzów stanowi barierę psychologiczną”^[11]. 1 czerwca 2018 ogłosiła, że przemianowanie zostało zatwierdzone w wyniku wewnątrzpartyjnego głosowania^[10][12].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

• Historia Frontu Narodowego. haggard.w.interia.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2006-02-16)].
• Witryna internetowa Zjednoczenia Narodowego. frontnational.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-02-25)]. (fr.).