Zenon Werner – Wikipedia, wolna encyklopedia

Zenon Werner
generał brygady
Data i miejsce urodzenia

26 lipca 1949
Mszano powiat brodnicki

Data i miejsce śmierci

16 sierpnia 2020
Koszalin

Przebieg służby
Lata służby

1968–2004

Siły zbrojne

Siły Zbrojne PRL
Siły Zbrojne RP

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski

Zenon Werner (ur. 26 lipca 1949 w Mszanie, w pow. brodnickim, zm. 16 sierpnia 2020 w Koszalinie) – generał brygady Wojska Polskiego, prezes klubu WKS Zawisza Bydgoszcz[1].

W latach 1968-1972 był podchorążym Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Pancernych im. Stefana Czarnieckiego w Poznaniu. Po ukończeniu szkoły oficerskiej przez sześć lat dowodził plutonem, a następnie kompanią czołgów w 35 Pułku Czołgów Średnich w Ostródzie. W latach 1978-1981 był słuchaczem Akademii Wojsk Pancernych w Moskwie. Po powrocie do kraju został wyznaczony na stanowisko szefa sztabu – zastępcy dowódcy 35 Pułku Czołgów Średnich w Ostródzie. W 1983 roku objął dowodzenie 28 Saskim Pułkiem Czołgów Średnich w garnizonie Czarne, a po trzech latach został wyznaczony na stanowisko szefa sztabu – zastępcy dowódcy 20 Warszawskiej Dywizji Pancernej im. Konstantego Rokossowskiego w Szczecinku. W 1988 roku objął dowództwo 8 Drezdeńskiej Dywizji Zmechanizowanej w Koszalinie. W latach 1990-1992 był słuchaczem Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR w Moskwie. Po ukończeniu studiów przez trzy miesiące pełnił obowiązki szefa Oddziału Szkolenia Bojowego Sztabu Pomorskiego Okręgu Wojskowego w Bydgoszczy. W 1992 roku objął dowództwo 2 Pomorskiej Dywizji Zmechanizowanej w Szczecinku. 11 listopada 1994 roku Prezydent RP, Lech Wałęsa wręczył mu nominację na stopień generała brygady. W lipcu 1995 roku został zastępcą szefa sztabu Pomorskiego Okręgu Wojskowego ds. organizacyjno-mobilizacyjnych, w grudniu 1999 roku szefem sztabu – zastępcą dowódcy Pomorskiego Okręgu Wojskowego i wreszcie 8 maja 2001 roku zastępcą dowódcy Pomorskiego Okręgu Wojskowego. 13 lutego 2004 roku został oficjalnie pożegnany przez Ministra Obrony Narodowej Jerzego Szmajdzińskiego w związku z zakończeniem zawodowej służby wojskowej.

Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2001)[2].

Zmarł 16 sierpnia 2020[3] w Koszalinie. Pochowany został w II Alei Zasłużonych Cmentarza Komunalnego w Koszalinie (AZ-2, rząd 3, grób nr 34).

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • „Przegląd Wojsk Lądowych”, luty 2000, s. 104.