Zenon Jaskuła – Wikipedia, wolna encyklopedia

Zenon Jaskuła

Data i miejsce urodzenia	4 czerwca 1962 Śrem
Obywatelstwo	Polska
Wzrost	1.83 m
Informacje klubowe
Klub	zakończył karierę
Kariera seniorska
Lata Drużyna 1990 Diana-Colnago 1991 Del Tongo-MG Boys 1992–1993 GB-MG Maglificio 1994 Jolly Componibili-Cage 1995 Aki-Gipiemme 1996 Brescialat 1997 Mapei-GB
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Polska Igrzyska olimpijskie srebro Seul 1988 kolarstwo (Druż. na czas) Mistrzostwa świata srebro Chambéry 1989 Druż. na czas
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Zenon Jaskuła (ur. 4 czerwca 1962 w Śremie) – polski kolarz szosowy, początkowo amatorski (do 1989), następnie zawodowy (od 1990 do 1997), wicemistrz olimpijski i wicemistrz świata w wyścigu drużynowym; trzeci kolarz Tour de France (1993), wielokrotny mistrz Polski.

Kariera sportowa[edytuj | edytuj kod]

Kariera amatorska[edytuj | edytuj kod]

Kolarstwo zaczął uprawiać w 1977 w LZS Piast Śrem. W 1982 występował w zespole LZS Wielkopolska, w latach 1983–1984 w Gwardii Katowice, w latach 1984–1989 w Orlętach Gorzów. W peletonie amatorskim zdobył drużynowo srebrny medal na igrzyskach olimpijskich w Seulu (1988 – razem z Joachimem Halupczokiem, Markiem Leśniewskim i Andrzejem Sypytkowskim) i mistrzostwach świata w Chambéry (1989) w drużynowym wyścigu szosowym na 100 km (w tym samym składzie). Ponadto reprezentował Polskę w indywidualnym wyścigu szosowym na mistrzostwach świata, zajmując 60. miejsce na MŚ w Giavera del Montello (1985), 72. na MŚ w Villach (1987) i 45. na MŚ w Chambéry (1989) oraz w wyścigu drużynowym, zajmując piąte miejsce na MŚ 1985 i siódme na MŚ 1987. Był trzykrotnym mistrzem Polski w jeździe indywidualnej na czas (1986, 1987, 1988) oraz mistrzem Polski w jeździe parami (1985 – z Lechem Piaseckim). Pięciokrotnie sięgał po wicemistrzostwo Polski (1985 w jeździe indywidualnej na czas, 1987 – w jeździe parami z Romanem Jaskułą, 1989 – w jeździe parami z Robertem Chełstowskim, 1983 i 1984 w wyścigu drużynowym na 100 km). Trzykrotnie sięgał po brązowy medal mistrzostw Polski (1989 – w jeździe indywidualnej na czas, 1984 – w jeździe parami z Dariuszem Zakrzewskim, 1988 – w – w jeździe parami z Robertem Chełstowskim).

W 1986 wygrał wyścig Settimana Ciclistica Bergamasca. Czterokrotnie startował w Wyścigu Pokoju (1986 – 27 m., 1987 – 5 m., 1988 – 13 m., 1989 – 3 m.). W 1985 wygrał prolog i dwa etapy Tour de Pologne, a w klasyfikacji końcowej wyścigu był szósty.

Kariera zawodowa[edytuj | edytuj kod]

W 1990 został jednym z pierwszych polskich kolarzy zawodowych. W tym samym roku wygrał pierwsze mistrzostwa Polski w indywidualnym wyścigu szosowym zawodowców. Jego największymi sukcesami były wygrany etap oraz trzecie miejsce w klasyfikacji końcowej Tour de France w 1993 (był również ze swoim zespołem zwycięzcą etapu drużynowego). Był pierwszym kolarzem z Europy Środkowo-Wschodniej, który stanął na podium „Wielkiej Pętli”. Sukces ten przyniósł mu drugie miejsce w Plebiscycie Przeglądu Sportowego na najlepszego sportowca Polski. W 1997 wygrał wyścig dookoła Portugalii, a w klasyfikacji końcowej Tour de Pologne był drugi.

Startował także siedmiokrotnie w Giro d’Italia (1990 – 20 m., 1991 – 9 m., 1992 – 17 m., 1993 – 10 m., 1994 – nie ukończył, 1995 – 38 m., 1996 – 20 m.), dwukrotnie w Vuelta a España (1990 i 1994 – nie ukończył), a w Tour de France poza udanym 1993 jeszcze czterokrotnie (1992 – nie ukończył, 1995 – 46 m., 1996 – nie ukończył, 1997 – 59 m.)

Reprezentował Polskę na mistrzostwach świata – w indywidualnym wyścigu szosowym startował w 1990 (24 m.), 1991 (nie ukończył), 1993 (nie ukończył), 1994 (39 m.), 1995 (18 m.), 1997 (62 m.), w jeździe indywidualnej na czas – w 1994 (9 m.), 1995 (7 m.), 1997 (9 m.). Nieszczęśliwy wypadek bezpośrednio przed zawodami (kolizja z samochodem w czasie treningu) uniemożliwił mu start na igrzyskach olimpijskich w Atlancie (1996).

Karierę kolarską zakończył w wieku 35 lat po zakończeniu sezonu 1997.

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Po zakończeniu kariery sportowej został przedsiębiorcą w branży budownictwa i wykończenia wnętrz.

Jego bratem jest kolarz Roman Jaskuła.

Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2000)^[1].

Został członkiem honorowego komitetu poparcia Bronisława Komorowskiego przed wyborami prezydenckimi w Polsce w 2015^[2].

Najważniejsze osiągnięcia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Zenon Jaskuła na stronie www.cyclingarchives.com
• * Zenon Jaskuła biographical information. olympedia.org. [dostęp 2020-08-03]. (ang.).
• B. Tuszyński, H. Kurzyński, Od Chamonix i Paryża do Vancouver. Leksykon olimpijczyków polskich 1924-2010 wyd. Fundacja Dobrej Książki, b.d. i m.w., s. 285, ISBN 978-83-86320-01-1.
• Zenon Jaskuła na stronie biciclopedia.com
• Zenon Jaskuła. olimpijski.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-09-23)]. – sylwetka w portalu Polskiego Komitetu Olimpijskiego