Zbliżenie – Wikipedia, wolna encyklopedia

Zbliżenie (Ingrid Bergman w Casablance)

Zbliżenie lub wielki plan (ang. close up) – jeden z bliskich planów filmowych. Twarz człowieka lub inny obiekt zajmuje większą część kadru. Ukazuje stan psychiki i emocje postaci.

Za wynalazcę zbliżenia długo uważano Davida W. Griffitha, który stosował je m.in. w filmach Dla miłości złota i Narodziny narodu, jednak wcześniej zbliżenie pojawiło się w twórczości George’a Alberta Smitha, który zastosował je w Szkle powiększającym babuni oraz Myszy w Szkole Sztuk Pięknych[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Jerzy Płażewski: Język filmu. Warszawa: 1982, s. 47-48. ISBN 83-221-0077-9.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Plan filmowy. W: Marek Hendrykowski: Słownik terminów filmowych. Poznań: Ars Nowa, 1994.
  • Jerzy Płażewski: Język filmu. Warszawa: 1982. ISBN 83-221-0077-9.
Sposoby kadrowania planu filmowego
Plany dalekie
Plany średnie
Plany bliskie
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Zbliżenie&oldid=70601918”