Zbigniew Pietrzykowski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Zbigniew Pietrzykowski
ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Zbigniew Jan Pietrzykowski

Data i miejsce urodzenia

4 października 1934
Bestwinka

Data i miejsce śmierci

19 maja 2014
Bielsko-Biała

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Polska
Igrzyska olimpijskie
srebro Rzym 1960 boks
(waga półciężka)
brąz Melbourne 1956 boks
(waga lekkośrednia)
brąz Tokio 1964 boks
(waga półciężka)
Mistrzostwa Europy
złoto Berlin Zach. 1955 waga lekkośrednia
złoto Praga 1957 waga średnia
złoto Lucerna 1959 waga półciężka
złoto Moskwa 1963 waga półciężka
brąz Warszawa 1953 waga lekkośrednia
Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski

Zbigniew Jan Pietrzykowski (ur. 4 października 1934 w Bestwince, zm. 19 maja 2014 w Bielsku-Białej[1]) – polski pięściarz, czterokrotny mistrz Europy, trzykrotny medalista olimpijski, trener, poseł na Sejm II kadencji.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Z boksem zetknął się po raz pierwszy jesienią 1950 w Bielsku. Jego starszy brat, Wiktor, uczęszczał na treningi bokserskie organizowane przez Bielsko-Bialskie Towarzystwo Sportowe (BBTS), odrzucał jednocześnie możliwość wspólnego trenowania boksu przez obu braci. Zbigniew Pietrzykowski zapisał się więc w tajemnicy do nowo powstałej sekcji bokserskiej Bialskiego Klubu Sportowego. Po dokonaniu postępów jego starszy brat zaakceptował sytuację i ściągnął go do BBTS-u. Tu w ciągu roku doszedł od wagi papierowej do lekkopółśredniej[2]. W 1959 ukończył Technikum Przemysłu Spożywczego w Szopienicach.

Jako pięściarz walczył w trzech kategoriach – lekkośredniej, średniej i półciężkiej, najdłużej w tej ostatniej. Trzykrotnie startował w letnich igrzyskach olimpijskich, za każdym razem zdobywając medal. W Melbourne w 1956 wywalczył medal brązowy w kategorii lekkośredniej, po przegranej w półfinale z Węgrem László Pappem. W Rzymie w 1960 dotarł do finału wagi półciężkiej, przegrywając z reprezentującym Stany Zjednoczone Cassiusem Clayem. W Tokio w 1964 zdobył brązowy medal w wadze półciężkiej (pokonał go reprezentant Związku Radzieckiego Aleksiej Kisielow).

Pięciokrotnie wystąpił na mistrzostwach Europy, zdobywając pięć medali. Rozpoczął od brązowego medalu podczas mistrzostw Warszawie w 1953 w wadze lekkośredniej, następnie czterokrotnie zdobywał złote medale: w Berlinie Zachodnim w 1955 w wadze lekkośredniej, w Pradze w 1957 w wadze średniej, a w Lucernie w 1959 i w Moskwie w 1963 w wadze półciężkiej.

Jedenaście razy zdobywał mistrzostwo Polski: w wadze lekkośredniej w 1954, 1955, i 1956, w średniej w 1957, i w półciężkiej w latach 1959–1965. Żaden polski pięściarz nie zdobył więcej tytułów mistrza Polski, a jego rekord wyrównał w 2005 Andrzej Rżany.

Stał się również rekordzistą pod względem występów w reprezentacji Polski. Walczył w niej 44 razy, wygrywając 42 pojedynki i 2 przegrywając. Łącznie odbył 350 walk, z których 334 wygrał, 2 zremisował i 14 przegrał. Przez niemal całą karierę sportową reprezentował BBTS Bielsko-Biała (1950–1968) z przerwą w latach 1955–1956, gdy podczas odbywania służby wojskowej był zawodnikiem Legii Warszawa. Po zakończeniu kariery w 1968 został trenerem.

W 1976 wystąpił jako trener boksera Jana (granego przez polskiego olimpijczyka Jana Szczepańskiego) w filmie telewizyjnym Powrót w reżyserii Filipa Bajona[3].

W latach 1993–1997 sprawował mandat posła na Sejm II kadencji, wybranego z listy Bezpartyjnego Bloku Wspierania Reform, pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Komisji Młodzieży, Kultury Fizycznej i Sportu. Został członkiem zarządu Polskiego Komitetu Olimpijskiego.

W 1986 był pierwszym laureatem Nagrody im. Aleksandra Rekszy. W 2003 w plebiscycie zorganizowanym w związku z 80-leciem Polskiego Związku Bokserskiego zajął pierwsze miejsce, wyprzedzając m.in. dwukrotnego mistrza olimpijskiego Jerzego Kuleja[4].

Zmarł 19 maja 2014 w Bielsku-Białej. Został pochowany na cmentarzu parafii Opatrzności Bożej w Bielsku-Białej[5].

W 2023 jego imieniem nazwano halę widowiskowo-Sportową w Bielsku-Białej[6].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Odznaczony Krzyżem Oficerskim (1998)[7] i Komandorskim (2004)[8] Orderu Odrodzenia Polski.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Wojciech Todur: Zbigniew Pietrzykowski, trzykrotny medalista olimpijski w boksie, nie żyje. sport.pl, 19 maja 2014. [dostęp 2014-05-19].
  2. Tadeusz Olszański, Koronacji nie było..., [w:] Poczet polskich olimpijczyków 1924–1984. Melbourne '56. Rzym '60. Tokio '64, KAW, Warszawa, 1984, s. 33, ISBN 83-03-00573-1.
  3. Zbigniew Pietrzykowski w bazie filmpolski.pl. [dostęp 2021-03-17].
  4. Zmarł Zbigniew Pietrzykowski. interia.pl, 19 maja 2014. [dostęp 2014-05-19].
  5. Zbigniew Pietrzykowski spoczął w Bielsku-Białej. wp.pl, 23 maja 2014. [dostęp 2014-05-24].
  6. Nowy napis zdobi halę pod Dębowcem. Oficjalna uroczystość niebawem. bielsko.biala.pl, 4 kwietnia 2023. [dostęp 2023-04-04].
  7. M.P. z 1999 r. nr 6, poz. 68.
  8. M.P. z 2005 r. nr 9, poz. 171.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]