French
DeutschZbigniew Nawrocki (historyk) – Wikipedia, wolna encyklopedia
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 28 grudnia 1959 |
| Data i miejsce śmierci | |
| Doktor nauk humanistycznych | |
| Doktorat | |
| Praca zawodowa | |
| Instytut | |
| Oddział | Oddział IPN w Rzeszowie |
| Stanowisko | dyrektor oddziału |
| Okres zatrudn. | 2000–2006 |
| Instytut | |
| Biuro | Udostępniania i Archiwizacji Dokumentów IPN w Warszawie |
| Stanowisko | dyrektor |
| Okres zatrudn. | 2006–2010 |
| Urząd | |
| Ośrodek | Centralny Ośrodek Szkoleniowy |
| Stanowisko | Dyrektor COS |
| Okres zatrudn. | od 2010 |
| Odznaczenia | |
 | |
Zbigniew Nawrocki (ur. 28 grudnia 1959 w Wadowicach[1], zm. 1 lipca 2017 w Chmielniku[2]) – polski historyk, doktor nauk humanistycznych, nauczyciel akademicki, major ABW.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
W latach 1981–1987 odbył studia w zakresie historii w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie. Obronił pracę magisterską na temat szkolnictwa wojskowego w Królestwie Polskim (1815-1830), napisaną pod kierunkiem prof. Władysława Ćwika. Zaangażował się w działalność opozycyjną w PRL, należał do Niezależnego Zrzeszenia Studentów od 1981, a pod koniec tego roku był członkiem Komitetu Strajkowego w WSP. W 1998 uzyskał tytuł naukowy doktora na podstawie pracy dotyczącej działalności organów bezpieczeństwa publicznego w województwie rzeszowskim w latach 1944–1949, obronionej na Uniwersytecie Jagiellońskim pod kierunkiem prof. Jana Drausa.
Od września 2000 był dyrektorem oddziału Instytutu Pamięci Narodowej w Rzeszowie. Od stycznia 2006 do 2010 dyrektorem Biura Udostępniania i Archiwizacji Dokumentów IPN w Warszawie. Następnie pracował w Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego na stanowisku dyrektora Centralnego Ośrodka Szkoleniowego ABW. Od 2006 do 2010 pełnił funkcję przewodniczącego polsko-ukraińskiej grupy roboczej historyków i archiwistów, która zajmowała się badaniami naukowymi oraz przygotowywała publikacje źródłowe w ramach serii „Polska i Ukraina w latach 30. I 40. XX wieku. Nieznane dokumenty z archiwów służb specjalnych”. Od roku akademickiego 2001/2002 był wykładowcą w Państwowej Wyższej Szkole Wschodnioeuropejskiej w Przemyślu. Pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Kapituły Nagrody „Kustosz Pamięci Narodowej”.
Publikował pracę w dziedzinie historii najnowszej. Był sekretarzem redakcji pisma naukowego „Studia Rzeszowskie” (tomy od 1 do 10), zainicjował powstanie i został pierwszym redaktorem naczelnym tomów 1-9 periodyku „Aparat Represji w Polsce Ludowej 1944–1989”[3], był także sekretarzem i redaktorem naczelnym czasopisma „Przegląd Bezpieczeństwa Wewnętrznego” (numery tomów 5–13) oraz zasiadał w radzie programowej czasopisma „Pamięć i Sprawiedliwość”
Zmarł nagle 1 lipca 2017[4][5]. Został pochowany na cmentarzu w Chmielniku[6].
Był mężem Ewy Leniart, także dyrektor oddziału IPN w Rzeszowie.
Publikacje[edytuj | edytuj kod]
- Zamiast wolności. UB na Rzeszowszczyźnie 1944–1949 (1998)
- Przeciw Solidarności 1980–1989. Rzeszowska opozycja w tajnych archiwach Ministerstwa Spraw Wewnętrznych (2000)
- Rozpracowanie i likwidacja Rzeszowskiego Wydziału WiN w dokumentach UB (1945–1949)
- Rok pierwszy: powstanie i działalność aparatu bezpieczeństwa publicznego na Rzeszowszczyźnie (sierpień 1944–lipiec 1945)
- Współpraca SB MSW PRL z KGB ZSRR w latach 1970–1990. Próba bilansu Zbigniew Nawrocki (red.), Centralny Ośrodek Szkolenia ABW, Emów 2013, ISBN 978-83-929271-4-3.
Odznaczenia i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]
- Nagroda im. Jerzego Łojka (2000)
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (6 kwietnia 2009, postanowieniem Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego za wybitne zasługi w dokumentowaniu i upamiętnianiu prawdy o najnowszej historii Polski)[7]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Jerzy Bednarek, Zamiast wstępu. Zbigniewa Nawrockiego służba dla prawdy, w: W służbie dla prawdy. Prace historyczne dedykowane Zbigniewowi Nawrockiemu (1959–2017) (redakcja naukowa Tomasz Balbus i Jerzy Bednarek), Warszawa 2019, s. 13.
- ↑ J. Bednarek, Zamiast wstępu..., dz. cyt., s. 19.
- ↑ Nowy periodyk Instytutu Pamięci Narodowej „Aparat represji w Polsce Ludowej 1944–1989”. ipn.gov.pl, 2004. [dostęp 2017-07-04].
- ↑ Odszedł Zbigniew Nawrocki. ipn.gov.pl, 2017-07-01. [dostęp 2017-07-04].
- ↑ Stanisław Sowa: Nie żyje Zbigniew Nawrocki, mąż wojewody Ewy Leniart. nowiny24.pl, 2017-07-02. [dostęp 2017-07-04].
- ↑ Małgorzata Froń: Ostatnie pożegnanie Zbigniewa Nawrockiego na wiejskim cmentarzu. nowiny24.pl, 2017-07-04. [dostęp 2017-07-04].
- ↑ M.P. z 2009 r. nr 35, poz. 536.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Odszedł Zbigniew Nawrocki. ipn.gov.pl, 2017-07-01. [dostęp 2017-07-04].
- Śp. Dr Zbigniew Nawrocki. pwsw.pl, 2017-07-03. [dostęp 2017-07-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-03)].
- Stanisław Sowa: Nie żyje Zbigniew Nawrocki, mąż wojewody Ewy Leniart. nowiny24.pl, 2017-07-02. [dostęp 2017-07-04].
- Małgorzata Froń: Dziś o godz. 15 pogrzeb Zbigniewa Nawrockiego. nowiny24.pl, 2017-07-04. [dostęp 2017-07-04].