Zbigniew Korosadowicz – Wikipedia, wolna encyklopedia

Zbigniew Korosadowicz

Data i miejsce urodzenia	12 grudnia 1907 Kraków
Data i miejsce śmierci	2 czerwca 1983 Zakopane
Miejsce spoczynku	Cmentarz Zasłużonych na Pęksowym Brzyzku
Zawód, zajęcie	geograf taternik naczelnik TOPR
Alma Mater	Uniwersytet Jagielloński
Multimedia w Wikimedia Commons

Zbigniew Korosadowicz (ur. 12 grudnia 1907 w Krakowie, zm. 2 czerwca 1983 w Zakopanem) – geograf, taternik, naczelnik TOPR.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Ukończył studia geograficzne na Uniwersytecie Jagiellońskim. Po studiach osiedlił się w Zakopanem i pracował jako nauczyciel w gimnazjum (1934–1939), a po wojnie jako wykładowca miernictwa (geodezja) w zakopiańskim Technikum Budowlanym (1945-71)^[1].

Przed wojną należał do czołówki polskich taterników. Do jego ważniejszych pierwszych wejść zaliczają się:

• środkowa część północnej ściany Żabiej Turni Mięguszowieckiej (1932),
• południowo-wschodnia ściana Kołowego Szczytu (1931),
• północno-wschodnia grzęda Mięguszowieckiego Szczytu Wielkiego (1935),
• wschodnia ściana Łomnicy (1935),
• północna ściana Małego Młynarza (1935),
• północna ściana Jaworowego Szczytu (zima 1933),
• północna ściana Małego Kieżmarskiego Szczytu (zima 1933),
• północna ściana Mięguszowieckiego Szczytu Wielkiego (zima 1936).

Wspinał się także poza Tatrami między innymi w Alpach i w Atlasie.

W 1936 został członkiem TOPR, w 1940 na polecenie niemieckich władz zorganizował i jako kierownik prowadził TOPR pod nazwą Tatra-Bergwacht. Również po wojnie przez krótki czas był kierownikiem TOPR. W sumie poprowadził 68 wypraw ratunkowych.

Do historii polskiego ratownictwa górskiego przeszła wyprawa ratunkowa po rannych partyzantów w Dolinie Zuberskiej w lutym 1945, którą kierował Korosadowicz. Akcja była niebezpieczna, gdyż Niemcy kontrolowali jeszcze wtedy tę część Tatr (m.in. ufortyfikowali polanę Zwierówka oraz rozlokowali w terenie gniazda karabinów maszynowych). Ta dramatyczna wyprawa, zakończona sukcesem, była później wielokrotnie nagłaśniana. Poświęcono jej polskie filmy Błękitny krzyż (1955) w reżyserii Andrzeja Munka i Na ratunek (reż. Krzysztof Pol) oraz czechosłowacki Biela tma.

Zmarł w 1983 podczas wycieczki w Tatry. Pochowany został na Cmentarzu Zasłużonych na Pęksowym Brzyzku w Zakopanem (sektor P-III-18)^[2].

Jego młodszym bratem był Janusz – wieloletni działacz PTTK.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004. ISBN 83-7104-009-1.brak strony w książce

Przypisy[edytuj | edytuj kod]