French
DeutschZbigniew Ihnatowicz – Wikipedia, wolna encyklopedia
| Imię i nazwisko | Zbigniew Marian Ihnatowicz |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Narodowość | |
| Dziedzina sztuki | |
| Epoka | |
| Ważne dzieła | |
| Odznaczenia | |
 | |
Zbigniew Marian Ihnatowicz (ur. 20 lipca 1906 w Postawach, zm. 5 sierpnia 1995 w Warszawie) – polski architekt i urbanista, przedstawiciel modernizmu, nauczyciel akademicki; członek Stowarzyszenia Architektów Rzeczypospolitej Polskiej (1934) i Towarzystwa Urbanistów Polskich (1937), współtwórca Zakładów Artystyczno-Badawczych (1954), profesor Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie (1973), profesor Politechniki Białostockiej; sędzia kolegialny Międzynarodowej Unii Architektów (UIA)[1]; jeden z najwybitniejszych architektów doby modernizmu w Polsce[2], laureat Honorowej Nagrody SARP (1969)[1].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Zbigniew Ihnatowicz ukończył Gimnazjum im. Króla Zygmunta Augusta w Wilnie, a następnie podjął studia na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. Tytuł inżyniera architekta uzyskał w 1933.
Po studiach prowadził działalność projektową w pracowniach Kazimierza Skórewicza i Juliusza Żórawskiego (do 1934 roku). Pracował również w Biurze Planu Regionalnego Warszawy (1934–1939).
W czasie II wojny światowej przebywał w niemieckim obozie jenieckim w Murnau. Brał tam udział w międzynarodowym konkursie jenieckim na domy mieszkalne. Do Polski wrócił w 1946 roku i został projektantem w Głównym Urzędzie Planowania Przestrzennego (1946–1949) oraz w biurach projektowych: Centralnym Biurze Studiów i Projektów Typowych Budownictwa Przemysłowego oraz w Zakładach Artystyczno-Badawczych Akademii Sztuk Pięknych. Zajmował się również działalnością dydaktyczną jako wykładowca w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie i na Wydziale Architektury Uniwersytetu Laval w Quebecu.
Do najważniejszych realizacji architektonicznych Ihnatowicza należą:
- domy mieszkalne w Postawach i Cieleśnicy (1929);
- Dom Polski w Pojana Mikului (Rumunia, 1937);
- Centralny Dom Towarowy w Warszawie (J. Romański, 1948–1951);
- Ośrodek Sportowy Warszawianka (J. Sołtan, W. Gessler, W. Wittek, 1956–1962);
- pawilon gastronomiczny „Wenecja” w Warszawie (J. Sołtan, A. Szczepiński, V. Damięcka, 1958–1961);
- wnętrza dworca kolejowego Warszawa Śródmieście (J. Sołtan, A. Romanowicz, P. Szymaniak, W. Gessler, A. Szczepiński, 1963);
- Powszechny Dom Towarowy „Dukat” w Olsztynie (Jerzy Sołtan, Stanisław Brejowski, Wojciech Fangor, 1962);
- pawilony wystawowe na międzynarodowych targach, m.in. w Nowym Jorku, Helsinkach, Budapeszcie i Damaszku (1958–1968).
Ihnatowicz był ponadto laureatem licznych konkursów architektoniczno-urbanistycznych. Zdobył m.in. Nagrodę Państwową II stopnia w dziedzinie sztuki, nagrody Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych za wnętrza dworca Warszawa Śródmieście i zespół PDT w Olsztynie, Honorowa Nagroda SARP, a także członkiem Towarzystwa Urbanistów Polskich (1937–56) oraz Rady Naukowej Instytutu Wzornictwa Przemysłowego (1953–54) i Komisji Urbanistyczno-Architektonicznej przy Naczelnym Architekcie Warszawy (1957–59). W 1934 roku otrzymał status członka zwyczajnego Stowarzyszenia Architektów Polskich. Przewodniczył Prezydium Kolegium Sędziów Konkursowych SARP i zasiadał w radzie SARP. Spoczywa na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 274-5-20/21)[3].
Artykuły oraz reprodukcje projektów Ihnatowicza ukazywały się zarówno w publikacjach polskich, jak i zagranicznych.
Realizacje architekta, szczególnie te, które powstały w pracowni Sołtana, uważa się za obiekty wyprzedzające swoją epokę. Projekty Ihnatowicza charakteryzowała zawsze dbałość o odpowiednie zintegrowanie budynków z otoczeniem oraz troska o nadanie im właściwego wyrazu artystycznego. Jego realizacje zajmują ważne miejsce w historii polskiej myśli architektonicznej[potrzebny przypis].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Kto jest kim w Polsce: informator biograficzny. Lubomir Mackiewicz (red.), Anna Żołna (red.). Warszawa: Wydawnictwo „Interpress”, 1993, s. 228. ISBN 83-223-2644-0.
- ↑ Andrzej K. Olszewski: Dzieje sztuki polskiej 1890–1980 w zarysie. Warszawa: Wydawnictwo „Interpress”, 1988, s. 78. ISBN 83-223-2124-4.
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: LEOPOLD PIEŃKOWSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-09-24].