Zakłady Amunicyjne „Pocisk” – Wikipedia, wolna encyklopedia

Zakłady Amunicyjne „Pocisk” S.A.
Ilustracja
Budynek administracyjny przedsiębiorstwa z bramą wjazdową przy ul. Mińskiej 25
Państwo

 Polska

Siedziba

Warszawa

Data założenia

1824

Forma prawna

spółka akcyjna

Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy, w centrum znajduje się punkt z opisem „Zakłady Amunicyjne „Pocisk” S.A.”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Zakłady Amunicyjne „Pocisk” S.A.”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Zakłady Amunicyjne „Pocisk” S.A.”
Ziemia52°14′56,087″N 21°03′35,640″E/52,248913 21,059900
Multimedia w Wikimedia Commons

Zakłady Amunicyjne „Pocisk” S.A.[1] – utworzona w 1919 w Warszawie spółka produkująca amunicję karabinową. Posiadała zakłady produkcyjne w Warszawie przy ul. Mińskiej oraz w Rembertowie[2].

Historia zakładów[edytuj | edytuj kod]

Pierwotny kapitał zakładowy spółki wynosił 40 mln koron austro-węgierskich.

Pełny rozruch fabryki nastąpił w 1923 r. Wytwórnia produkowała wówczas następującą amunicję dla wojska: nabój 8 × 50 mm R Mannlicher, 8 mm × 50 R Lebel, 7,92 mm × 57 Mauser, a także amunicję izbową. Na rynek cywilny wytwarzano naboje: 6,35 mm × 15 SR Browning, 7,65 mm × 17 SR Browning, oraz różne wzory amunicji myśliwskiej i sportowej. W 1924 r. zakłady wyprodukowały ponad 32 miliony sztuk amunicji. Wytwarzały również proch, trotyl, amunicję saperską, amunicję myśliwską i zapalniki. Produkowały także obrabiarki precyzyjne do wyrobu amunicji różnych kalibrów, automatyczne maszyny kontrolujące, pasy karbowe napędowe, prasy hydrauliczne i inne, piece rotacyjne do obróbki termicznej. Zakłady wykonywały również remonty silników lotniczych.

Zakłady opracowały w 1924 r. projekt 47 mm działka – na konkurs Ministerstwa Spraw Wojskowych. Ostatecznie zbudowały 2 działka, różniące się między sobą długością lufy i masą. Były to pierwsze nowoczesne działka polskiej konstrukcji zbudowane w kraju. Ogółem wyprodukowano od 4 do 10 działek wz. 25.

W 1927 roku produkcja stanowiła ok. 1/3 całości mobilizacyjnej wszystkich tego typu fabryk w kraju. Zakłady zatrudniały wówczas ok. 4230 pracowników. W latach kryzysu 1929–34 załogę zredukowano o ponad 1 tys. pracowników. W dniach 10 oraz 18-20 stycznia 1928 roku załoga strajkowała żądając m.in. podwyżki płac o 28%.

W poniedziałek 12 listopada 1928 r., w wytwórni w Rembertowie, w wyniku eksplozji materiałów wybuchowych, zginęło dwóch pracowników, a kolejnych dwóch zostało ciężko rannych[3].

W roku 1937 wykonano próbną partię naboi Mausera w łusce stalowej lakierowanej, natomiast w 1939 partię w łuskach stalowych miedziowanych.

Zakłady istniały do 28 września 1939 roku.

Nieruchomości po likwidacji przedsiębiorstwa[edytuj | edytuj kod]

Warszawa[edytuj | edytuj kod]

Po 1945 zakłady zostały przejęte przez Polskie Zakłady Samochodowe nr 2, od 1951 mieściła się tam Warszawska Fabryka Motocykli[4].

Obecnie na terenie zakładów znajduje się kompleks mieszkalno-usługowy Soho Factory[5].

Rembertów[edytuj | edytuj kod]

W czasie wojny Niemcy zorganizowali na terenach fabryki w Rembertowie filię obozu w Beniaminowie Stalag 333 dla jeńców radzieckich (wrzesień 1941– początek 1944), a następnie obóz pracy przymusowej dla Polaków (lipiec 1944−wrzesień 1944)[6].

Po zajęciu Rembertowa przez Armię Czerwoną, na przełomie 1944 i 1945 roku[7], NKWD utworzyło tam obóz dla żołnierzy AK i NSZ, (Obóz Specjalny NKWD numer 10 tzw. obóz w Rembertowie). Po likwidacji obozu (lipiec 1945)[7] w budynkach stacjonowała jednostka KGB, 20. Brygada Łączności Rządowej (20 Бригада правительственной связи) (1980-1993)[8][9]. Później obiektami zarządzało Wojsko Polskie. Obecnie znajduje się tam 2 Regionalna Baza Logistyczna. W 1995 przy ul. Marsa róg ul. Płatnerskiej odsłonięto pomnik upamiętniający ofiary obozu.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Michał Krasucki: Warszawskie dziedzictwo postindustrialne. Warszawa: Fundacja Hereditas, 2011, s. 88. ISBN 978-83-931723-5-1.
  2. ↑ Michał Krasucki, Warszawskie dziedzictwo postindustrialne, Warszawa: Fundacja Hereditas, 2011, s. 88, ISBN 978-83-931723-5-1 [dostęp 2024-01-16].
  3. ↑ Dziennik Poznański Nr 263 z 14 listopada 1928 r. Kurier Poznański Nr 521 z 13 listopada 1928 r.
  4. ↑ Michał Krasucki: Warszawskie dziedzictwo postindustrialne. Warszawa: Fundacja Hereditas, 2011, s. 89. ISBN 978-83-931723-5-1.
  5. ↑ Michał Wojtczuk: Nowy inwestor zaczyna budowę osiedla w kompleksie Soho Factory na Kamionku. warszawa.wyborcza.pl, 2 kwietnia 2019. [dostęp 2019-05-28].
  6. ↑ Czesław Pilichowski: Obozy hitlerowskie na ziemiach polskich 1939–1945. Informator encyklopedyczny. Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1979, s. 555. ISBN 83-01-00065-1.
  7. ↑ a b Tomasz Łabuszewski (red. nauk.): Śladami zbrodni. Przewodnik po miejscach represji komunistycznych lat 1944−1956. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej – Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, 2012, s. 268. ISBN 978-83-7629-380-6.
  8. ↑ Paweł Piotrowski: Do sierpnia 1993 r. Rosjanie z Rembertowa przechwytywali łączność rządu RP, [1]
  9. ↑ wcześniej Pułk Łączności Rządowej (37 Полк правительственной связи) (-1980)
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Zakłady_Amunicyjne_„Pocisk”&oldid=73679163”