Zadęcie – Wikipedia, wolna encyklopedia

Zadęcie – dmuchnięcie w przedmiot wydający dźwięki^[1]; wydobywanie dźwięku z instrumentu muzycznego dętego poprzez wdmuchiwanie powietrza^[2].

Istnieje kilka technik artykulacji zadęcia:

zadęcie staccato – pojedyncze, krótkie uderzenia powietrza wywoływane przez wymawianie spółgłoski d (twarde staccato) lub t (miękkie staccato)^[3],
zadęcie podwójne – okresowe przerywanie strumienia powietrza językiem wywoływane przez naprzemienne wymawianie spółgłosek t oraz k; pozwala uzyskać podwójne staccato^[4],
zadęcie potrójne – okresowe przerywanie strumienia powietrza językiem wywoływane przez naprzemienne wymawianie spółgłosek t-k-t; pozwala uzyskać potrójne staccato^[2],
zadęcie trylowe (wł. frullato, niem. Flatterzunge) – przerywanie strumienia powietrza ciągłym drżeniem języka przez wymawianie trrrrrrrrr^[4].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Krzysztof Baculewski et al.: Encyklopedia muzyki. Andrzej Chodkowski (red.). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-13410-0.
Mieczysław Drobner: Instrumentoznawstwo i akustyka. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1997. ISBN 83-224-0469-7.