Złoto dezerterów – Wikipedia, wolna encyklopedia

Złoto dezerterów

Gatunek	komedia wojenna
Rok produkcji	1998
Data premiery	4 grudnia 1998
Kraj produkcji	Polska
Język	polski
Czas trwania	117 min
Reżyseria	Janusz Majewski
Scenariusz	Janusz Majewski
Główne role	Marek Kondrat Bogusław Linda Wiktor Zborowski Piotr Gąsowski Jan Englert Leonard Pietraszak Piotr Machalica
Muzyka	Michał Lorenc
Zdjęcia	Witold Adamek
Scenografia	Grzegorz Piątkowski
Kostiumy	Małgorzata Stefaniak Andrzej Szenajch
Montaż	Elżbieta Kurkowska
Produkcja	Studio Filmowe Perspektywa Heritage Films
Dystrybucja	Vision Film Produktion
Poprzednik	C.K. Dezerterzy (1986)
Cytaty w Wikicytatach

Złoto dezerterów – polska komedia wojenna z 1998 roku w reżyserii Janusza Majewskiego, będąca kontynuacją filmu C.K. Dezerterzy (1986).

Zdjęcia trwały od 25 marca do czerwca 1998 roku. Kręcono je w Warszawie, Krakowie, Nieborowie i Leśniakowiźnie^[1].

Fabuła[edytuj | edytuj kod]

Akcja rozpoczyna się w willi na warszawskim Żoliborzu jesienią 1942 roku. Trwa konspiracyjne spotkanie żołnierzy armii podziemnej: majora Jeremiego (Jan Englert), rotmistrza Leliwy (Leonard Pietraszak), porucznika Lotki (Piotr Machalica) i najmłodszego z nich wszystkich – podporucznika Peta (Artur Żmijewski). Rotmistrz informuje zebranych, że dowództwo powołało oddział do zadań specjalnych o kryptonimie Litzmanstadt. Dowódcą oddziału został mianowany major Jeremi, tym samym pozostali są od tej pory jego podwładnymi. Od niego dowiadują się o planowanej transakcji zakupu dużej ilości broni i amunicji. Towar ten oferuje oficer sztabu dywizji włoskiej, która po wycofaniu się z frontu wschodniego będzie przejściowo stacjonować na terenach polskich.

Obsada[edytuj | edytuj kod]

• Marek Kondrat – Jan „Kania” Kaniowski
• Bogusław Linda – Rysiek „Rudy”
• Wiktor Zborowski – Moryc Haber
• Piotr Gąsowski – Goldman / Silberman
• Jan Englert – major „Jeremi”
• Leonard Pietraszak – rotmistrz „Leliwa”
• Piotr Machalica – porucznik „Lotka”
• Artur Żmijewski – podporucznik „Pet”
• Paweł Deląg – Witold „Kmicic”
• Jacek Sas-Uhrynowski – włoski pułkownik Baldini
• Krzysztof Kowalewski – Pumpernikiel, były szef kompanii
• Stanisława Celińska – Frau Oberleiterin, szefowa strażniczek
• Krystyna Feldman – pani Wilhelmina Korowiecka
• Zbigniew Buczkowski – uczestnik akcji
• Zoltán Bezerédi(inne języki) – Benedek
• Wojciech Pokora – von Nogay
• Jerzy Żydkiewicz – portier w „Pension Rose”
• Jacek Domański – kelner Fonsio
• Katarzyna Figura – Basia Gołąbek
• Anna Powierza – kapral podchorąży „Oleńka”
• Jan Kobuszewski – Haber senior
• Anna Kociarz – Helena, strażniczka w banku
• Jerzy Łazewski – „Anhelli”
• Janusz Bukowski – pogranicznik
• Adam Ferency – Zenon Pisur
• Stanisław Brudny – taksówkarz
• Paweł Burczyk – więzień
• Edyta Jungowska – służąca generałowej
• Marek Walczewski – pułkownik SS
• Edward Żentara – czołgista

Nagrody[edytuj | edytuj kod]

1999:

• Orzeł, Polska Nagroda Filmowa (nominacje):
  • najlepszy dźwięk – Wiesław Znyk
  • najlepszy montaż – Elżbieta Kurkowska
  • najlepszy aktor – Marek Kondrat
• FF Komediowych w Lubomierzu:
  • Srebrny Granat

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

• Złoto dezerterów w bazie IMDb (ang.)
• Złoto dezerterów w bazie Filmweb
• Złoto dezerterów w bazie filmpolski.pl