Yokosuka B4Y – Wikipedia, wolna encyklopedia

Yokosuka B4Y

Dane podstawowe
Państwo	Japonia
Producent	I Techniczny Arsenał Lotnictwa Morskiego w Yokosuka
Typ	pokładowy samolot bombowo-torpedowy
Konstrukcja	dwupłat o konstrukcji metalowej, podwozie klasyczne – stałe
Załoga	3 (pilot, nawigator, radiotelegrafista-strzelec pokładowy)
Historia
Data oblotu	1935
Lata produkcji	1936 – 1938
Wycofanie ze służby	1943
Dane techniczne
Napęd	1 silnik gwiazdowy Nakajima Hikari 2
Moc	843 KM (620 kW)
Wymiary
Rozpiętość	15,00 m
Długość	10,20 m
Wysokość	4,40 m
Powierzchnia nośna	50,00 m²
Masa
Własna	2 000 kg
Startowa	3 600 kg (maksymalna)
Osiągi
Prędkość maks.	280 km/h
Prędkość wznoszenia	3,6 m/s
Pułap	6 000 m
Zasięg	1 600 km
Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 km Typ 92 kal. 7,7 mm (ruchomy, obsługiwany przez radiotelegrafistę) torpeda o masie 800 kg lub bomby o masie 500 kg
Użytkownicy
Japonia
Multimedia w Wikimedia Commons

Yokosuka B4Y1 – japoński pokładowy samolot bombowo-torpedowy. Zaprojektowany i zbudowany w 1935 roku w japońskiej wytwórni lotniczej I Technicznym Arsenale Lotnictwa Morskiego w Yokosuka. W czasie wojny nosił amerykańskie oznaczenie kodowe Jean.

Historia[edytuj | edytuj kod]

W 1934 roku sztab japońskiej marynarki w ramach programu rozwoju lotnictwa morskiego wydał wymagania taktyczno-techniczne na samolot torpedowy przystosowany do operowania z pokładów lotniskowców.

Z opracowanych projektów samolotów sztab marynarki wojennej przyjął do dalszych prac projekt opracowany w I Technicznym Arsenale Lotnictwa Morskiego w Yokosuka przez inż. Sanae Kawasaki. Projekt ten bowiem przewidywał wykorzystanie w konstrukcji gotowych i produkowanych już elementów, co pozwalało na szybkie uruchomienie produkcji. W istocie kadłub nowej konstrukcji połączono ze skrzydłami produkowanego już wodnosamolotu E7K1, odznaczającymi się dobrymi właściwościami aerodynamicznymi. Prototyp samolotu B4Y, wyposażony w chłodzony cieczą silnik Hiro 91 o mocy 599 KM (440 kW), ukończono i oblatano w 1935 roku. W następnym roku zbudowano i oblatano dalsze cztery prototypy z chłodzonymi powietrzem silnikami gwiazdowymi typu Nakajima Kotobuki 3 o mocy 640 KM (470 kW) i Nakajima Hikari 2 o mocy 843 KM (620 kW).

Ostatnie prototypy uznano za odpowiadające wymaganiom marynarki i z oznaczeniem Yokosuka B4Y1 z silnikiem Nakajima Hikari 2 w listopadzie 1936 roku skierowano do produkcji pod nazwą Pokładowy Bombowiec Szturmowy Marynarki Wzór 96.

Łącznie w latach 1935-1936 wyprodukowano 205 samolotów, w tym w poszczególnych wytwórniach:

• I Technicznym Arsenale Lotnictwa Morskiego w Yokosuka (Dai-Ichi Kaigun Kōkū Gijutsu-shō, Yokosuka) – 5 samolotów(prototypy) (1935–1936)
• Nakajima Hikōki K. K. – 37 samolotów (1937–1938)
• Mitsubishi Jūkōgyō K. K., Nagoya – 135 samolotów (1937–1938)
• Dai-Jūichi Kaigun Kōkū-shō, Hiroo – 28 samolotów (1938)

Użycie samolotów[edytuj | edytuj kod]

Samoloty Yokosuka B4Y1 służyły na pokładach japońskich lotniskowców „Akagi”, „Hōshō”, „Kaga”, „Ryūjō” i „Sōryū” do 1940 roku. Zostały użyte bojowo w trakcie wojny japońsko-chińskiej w latach 1937–1940. W 1940 roku, będąc już przestarzałe, zostały skierowane do rezerwy i używane były do szkolenia. Zostały zastąpione w służbie przez nowoczesne dolnopłaty z chowanym podwoziem Nakajima B5N.

Opis techniczny[edytuj | edytuj kod]

Samolot Yokosuka B4Y1 był trzymiejscowym, jednosilnikowym usztywnionym dwupłatowcem konstrukcji całkowicie metalowej, pokryty płótnem. Samolot miał płaty trójdzielne o jednakowej rozpiętości, obrysie prostokątnym i dużym wydłużeniu. Górny płat wysunięty był do przodu. Centralna część płata była przewężona dla poprawienia widoczności. Płaty w skrajnej części połączone były zastrzałami w kształcie litery „N” i usztywnione cięgnami. Płaty składały się do tyłu dla ułatwienia hangarowania samolotu na lotniskowcach. Lotki były na obu płatach, nie posiadały one klap.

Kadłub samolotu miał konstrukcję kratownicową, był oprofilowany listwami i pokryty płótnem o przekroju eliptycznym. Pilot, nawigator i radiotelegrafista zajmowali miejsce w długiej częściowo oszklonej kabinie

Samolot miał usterzenie klasyczne, pionowe miało przekrój eliptyczny, statecznik poziomy podparty zastrzałami. Maszyna miała podwozie klasyczne, stałe, z kółkiem ogonowym. Podwozie główne było trójgoleniowe, koła umieszczone były w kroplowych owiewkach.

Silnik gwiazdowy miał osłonę typu NACA ze śmigłem dwułopatowym, nieprzestawialnym.

Uzbrojenie obronne stanowił pojedynczy lotniczy karabin maszynowy wzór 92 kalibru 7,7 mm.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

• Zdjęcie i rysunek w rzutach