Podobnie jak poprzednie, wybory prezydenckie w 1936 roku odbywały się w czasie głębokiego kryzysu gospodarczego[1]. Reformy zawarte w programie Nowego Ładu, autorstwa prezydenta Roosevelta sprawiły, że cieszył się on bardzo dużym poparciem społecznym[2]. Konwencja Partii Demokratycznej odbyła się w Filadelfii w dniach 23-27 czerwca 1936, gdzie udzielono poparcia prezydentowi poprzez aklamację[2]. Był to także sygnał pełnego poparcia partii dla polityki Nowego Ładu[3]. Kandydatem Partii Republikańskiej został progresywistaAlf Landon[4]. Nominację Union Party zdobył William Lemke, a Socjalistycznej Partii Ameryki – Norman M. Thomas[5]. Założeniem programowym republikanów była krytyka Nowego Ładu, zarzut nadmiernej centralizacji i niekonstytucyjne przejęcie kompetencji Kongresu[4]. Tymczasem Roosevelt zwyciężył zdecydowaną większością głosów, wygrywając we wszystkich stanach, z wyjątkiem Vermont i Maine[6].
Głosowanie powszechne odbyło się 3 listopada 1936[5]. Roosevelt uzyskał 60,8% poparcia, wobec 36,5% dla Landona, 1,9% dla Lemkego i 0,4% dla Thomasa[5]. Ponadto, około 320 000 głosów oddano na niezależnych elektorów, głosujących na innych kandydatów[5]. Frekwencja wyniosła 56,9%[7]. W głosowaniu Kolegium Elektorów Roosevelt uzyskał 523 głosy, przy wymaganej większości 266 głosów[8]. Na Landona zagłosowało 8 elektorów[8]. W głosowaniu wiceprezydenckim zwyciężył Garner, uzyskując 523 głosy, wobec 8 dla Knoxa[8].
W wyniku uchwalenia XX poprawki do Konstytucji zaprzysiężenie odbyło się 20 stycznia, a nie jak dotychczas – 4 marca[2].
Andrzej Bartnicki: Historia Stanów Zjednoczonych Ameryki. T. 4. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1995. ISBN 83-01-11894-6. (pol.).brak strony w książce
French
Deutsch
.jpg)
