Wodorowe zużycie metalu – Wikipedia, wolna encyklopedia

Wodorowe zużycie metalu – zjawisko łuszczenia się współpracujących powierzchni metali na skutek wnikania w wysokiej temperaturze wodoru w strukturę tych powierzchni. Prowadzi to do nieodwracalnych zmian, które zdecydowanie przyśpieszają proces niszczenia metali. Efektem jest zniszczenie warstwy wierzchniej oraz tzw. zmęczenie materiału.

Współtwórcą techniki „blokowania mechanizmu wodorowego zużycia” metali jest George P. Shpenkov^[1] – były członek Amerykańskiego Stowarzyszenia Trybologów^[2].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

• Choroba wodorowa miedzi
• Kruchość wodorowa

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• G.P. Shpenkov ; pod red. D.N. Garkunova, „Fizikokhimii︠a︡ trenii︠a︡: primenitelʹno k izbirat. perenosu i vodorod. iznosu” 1978
• G.P. Shpenkov, Fizykochemia trienija, Minsk – Universytnoje 1991