Witold Nowodworski (ojciec) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Witold Nowodworski (ur. 14 czerwca 1861 w Lemnie na Białorusi, zm. 25 listopada 1923 w Wilnie) – polski historyk dziejów powszechnych, metodolog.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Pochodził ze zubożałej rodziny szlacheckiej. Po studiach na uniwersytecie w Petersburgu był nauczycielem w szkołach średnich. Od 1900 lub 1904 docent prywatny Uniwersytetu Petersburskiego. Od 1906 roku profesor nadzwyczajny Instytutu ks. Biezborodko w Nieżynie. Od 1908 docent uniwersytetu w Kijowie, współzałożyciel tamże Polskiego Towarzystwa Naukowego. Od 1921 roku profesor zwyczajny Uniwersytetu Wileńskiego w Wilnie.

Jego synem był historyk i bibliotekarz Witold Nowodworski.

Poglądy historyczne[edytuj | edytuj kod]

Dezawuował tezę szkoły krakowskiej o samozawinionym upadku Polski. Cenił prace takich historyków, jak Władysław Smoleński i Tadeusz Korzon. Za Wilhelmem Windelbandem uznawał historię za naukę opisującą, a nie zajmującą się wykrywaniem praw rozwoju społecznego. Występował przeciw monizmowi historycznemu. Przeprowadził krytyczną analizę prac historycznych Karola Marksa.

Wybrane publikacje[edytuj | edytuj kod]

  • Ryszard Röpell i stanowisko jego w dziejopisarstwie polskiem [w:] Charitas. Księga zbiorowa wydana na rzecz r. k. Tow. Dobroczynności przy Kościele św. Katarzyny w Petersburgu, Petersburg 1894.
  • Jan Zamojski, jego życie i działalność polityczna. Zarys biograficzny, Petersburg: K. Grendyszyński 1898.
  • Istota i zadania dziejów powszechnych, Wilno 1924.
  • Walka Rzeczpospolitej z Moskwą o Inflanty 1570-1582.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Witold_Nowodworski_(ojciec)&oldid=67583536”