Wincenty Sleńdziński – Wikipedia, wolna encyklopedia

Wincenty Ślendziński
Ilustracja
autoprtret z 1862 roku
Data i miejsce urodzenia

2 stycznia 1838
Skrebiny koło Wiłkomirska

Data i miejsce śmierci

6 sierpnia 1909
Wilno

Zawód, zajęcie

malarz

Multimedia w Wikimedia Commons

Wincenty Ślendziński (ur. 2 stycznia 1838 w Skrebinach koło Wiłkomirska, zm. 6 sierpnia 1909 w Wilnie) – malarz, zesłaniec.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był jednym z ośmiorga dzieci Aleksandra Józefa Sleńdzińskiego i Karoliny Korgowdówny[1]. Podstaw malowania uczył się od ojca, który również był malarzem. W 1855 roku wyjechał do Moskwy, aby uczyć się w Szkole Sztuk Pięknych i studiował tam malarstwo religijne[2]. Podczas wystawy zorganizowanej przez Akademię Petersburską za swoje prace otrzymał trzy medale, w tym dwa srebrne[2]. Pod koniec 1863 roku wrócił do Wilna[2]. Tam został aresztowany i osadzony w cytadeli za kontakty z powstańcami m.in. Julianem Czarnowskim, Karolem Jasiewiczem i Bolesławem Kołyszką. W listopadzie 1863 roku skazany przez sąd polowy na 20-letnie zesłanie do guberni niżgorodzkiej, gdzie został wysłany w styczniu 1864 roku[2]. Podjął starania o zgodę na powrót do Moskwy, ale dopiero 10 marca 1867 roku otrzymał tylko zgodę na wyjazd do Charkowa[2]. W tym samym roku Akademia Sztuk Pięknych w Petersburgu przyznała mu tytuł malarza trzeciego stopnia[2]. W 1872 roku Wincenty Sleńdziński wyjechał do Krakowa i Drezna po otrzymaniu zgody na dalsze studia[2]. Podczas pobytu w Krakowie poznał Jana Matejkę[2]. Podczas pobytu w Dreźnie zyskał uznanie za malowane obrazy i portrety.

Podczas pobytu w Krakowie w 1875 roku wybrał się w góry i podejrzany o przekroczenie granicy został odesłany do Charkowa[2]. Do Wilna wrócił w 1889 roku po ogłoszeniu amnestii[2]. Ożenił się z Anną, wdową po wileńskim fotografie Józefie Czechowiczu. 6 sierpnia 1909 roku zmarł w Śnipiszkach, dzielnicy Wilna[2]. Pochowany na cmentarzu bernardyńskim w Wilnie[3].

Galeria im. Sleńdzińskich w Białymstoku[edytuj | edytuj kod]

W kwietniu 1993 roku została w Białymstoku otwarta Galeria im. Sleńdzińskich. Znalazły się w niej obrazy Wincentego: olejny autoportret, obraz przedstawiający Daniela w lwiej jamie, za który jako absolwent Moskiewskiej Szkoły Sztuk Pięknych otrzymał jeden z trzech srebrnych medali, Pożar teatru w Charkowie, obrazy Wilna: Widok Góry Zamkowej i Pejzaż z czerwonymi dachami oraz rysunki: wykonany węglem Głowa kobiety i szkic ołówkiem Ugolina[4].


Twórczość[edytuj | edytuj kod]

  • św. Magdalena, św. Sebastian i św. Szczepan do kościoła rzymskokatolickiego w Moskwie
  • Wniebowzięcie N. Panny do kościoła w Nowogrodzie
  • św. Kazimierza do katedry w Wilnie
  • świętych Jakuba i Filipa do kościoła na Łukiszkach
  • obrazy do kościoła Św. Rafała w Wilnie i do kaplicy Radukiewiczów na Rossie
  • Porwanie Biruty przez Kiejstuta[5]
  • Dziad i Żebraczka[5]
  • Grajek ślepy z chłopięciem[5]
  • Bańka mydlana[5]
  • Dziewczynka z poziomkami[5]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ NaszaGazeta [online], archiwum2000.tripod.com [dostęp 2018-10-31].
  2. ↑ a b c d e f g h i j k Szulborski E. Wincenty Śleńdziński malarz - Sybirak Anake 1/3/95 s. 29-32
  3. ↑ Z. Prace śp. Wincentego Sleńdzińskiego (szczegóły biograficzne) Ananke : [biuletyn Galerii im. Sleńdzińskich] 1997, nr 1 s. 14-15
  4. ↑ Hendzel-Andreew A. Kolekcja rodu artystów z Wilna w Galerii im. Sleńdzińskich w Białymstoku Ananke : [biuletyn Galerii im. Sleńdzińskich] 1994, nr 2 s. 6-25
  5. ↑ a b c d e Uziębło L. Wincenty Sleńdziński, ARTYSTA - MALARZ WILEŃSKI Tygodnik Polski, 1899r., nr 10-11 W: Ananke : [biuletyn Galerii im. Sleńdzińskich] 1997, nr 1 s. 6-13

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wincenty_Sleńdziński&oldid=73474325”