Wiktoria Dewitz – Wikipedia, wolna encyklopedia

Wiktoria Dewitz, Wiktoria Dewitzowa (z d. Piotrowska^[1]), Tucha (ur. 1914, zm. 1991^[2]) – pedagog, naczelniczka harcerek Związku Harcerstwa Polskiego w latach 1945–1948, harcmistrzyni.

Twórczyni i pierwsza drużynowa przedwojennej 3 Warszawskiej Drużyny Harcerek działającej przy żeńskim Gimnazjum i Liceum im. Juliusza Słowackiego. Związaną z lewicowym nurtem w harcerstwie (Koło Instruktorów im. Mieczysława Bema), działała też w Głównej Kwaterze Harcerek. Podczas wojny w konspiracyjnym harcerstwie żeńskim („Bądź Gotów”).

Po wojnie, w okresie 1945–1948, przed połączeniem organizacji harcerskich męskiej i żeńskiej, była naczelniczką harcerek, rzeczniczką podporządkowania harcerstwa partii komunistycznej (PPR, a następnie PZPR), zerwania ze światowym skautingiem i przyjmowania wzorców pioniersko-komsomolskich. Od 26 kwietnia 1946 była posłanką do Krajowej Rady Narodowej. Zgłoszona została przez ZHP i pozostała bezpartyjna.

W latach 50. redaktor naczelna „Świata Młodych”. W 1955 w partyjnym czasopiśmie „Nowe Drogi” opublikowała głośny artykuł, w którym krytykowała działalność Organizacji Harcerskiej Związku Młodzieży Polskiej i postulowała powrót do harcerskich metod pracy, przez co przyczyniła się do „odwilży” i reaktywacji ZHP w 1956 roku. W grudniu 1983 odznaczona Pamiątkowym Medalem z okazji 40 rocznicy powstania Krajowej Rady Narodowej (1983)^[3].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

• Historia harcerstwa

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Antonina Gurycka: Tucha. Opowieść o Wiktorii Dewitzowej. Warszawa: Muzeum Harcerstwa, 2006.brak strony w książce
• Grzegorz Skrukwa. „Tucha”, czyli półprawdy i przemilczenia. „Harcerz Rzeczypospolitej”. 2/2009. Kraków. [dostęp 2012-02-16]. brak numeru strony
• Tomasz Strzembosz: W stronę zachodzącego słońca. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2003, s. 19. ISBN 83-88794-94-9.
• Profil na stronie Biblioteki Sejmowej