French
DeutschWiktor Kamieński – Wikipedia, wolna encyklopedia
 | |
 podporucznik | |
| Data i miejsce urodzenia | 7 października 1893 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 5 listopada 1918 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
   | |
.png){kind=small}
Wiktor Kamieński herbu Ślepowron (ur. 7 października 1893 w Chlebowicach Wielkich, zm. 5 listopada 1918 we Lwowie[1]) – polski prawnik z tytułem doktora, podporucznik Wojska Polskiego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 7 października 1893. Uczył się w Zakładzie Naukowo-Wychowawczym OO. Jezuitów w Bąkowicach pod Chyrowem, gdzie w 1911 ukończył VIII klasę i zdał egzamin dojrzałości[2]. Ukończył studia prawnicze uzyskując tytuł doktora. Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionu Wschodniego. Po jego rozwiązaniu został wcielony do c. i k. armii. W jej szeregach służył w całym okresie wojennym pomimo złego stanu zdrowia. Za swoje czyny był kilkakrotnie odznaczany medalami austriackimi[3]. U kresu wojny został przydzielony do austriackiej adiutantury miasta Lwowa. Jego oddziałem macierzystym był Pułk Piechoty Nr 55[4]. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 grudnia 1917 w korpusie oficerów rezerwy piechoty[5].
1 listopada 1918 został rozbrojony przez Ukraińców. Następnie przyłączył się do strony polskiej w obronie Lwowa podczas wojny polsko-ukraińskiej. Walczył w stopniu podporucznika w załodze Odcinka I Dom Techników-Seminarium[6], gdzie został ranny w nogę, jednak mimo tego nadal brał udział w walkach na odcinku Szkoły Kadeckiej. W trakcie obrony posterunku na Wulce został ciężko ranny w prawą nogę. Pomimo przeprowadzonej operacji zmarł w wyniku upływu krwi.
Został pochowany na Cmentarzu Obrońców Lwowa (kwatera II, miejsce 79)[7].
Uchwałą Rady Miasta Lwowa z listopada 1938 jednej z ulic we Lwowie nadano imię Wiktora Ślepowron-Kamieńskiego[8].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari – pośmiertnie (dekoracja dokonana 17 kwietnia 1921 we Lwowie przez gen. broni Tadeusza Rozwadowskiego)[9]
- Krzyż Niepodległości – pośmiertnie 4 listopada 1933 za pracę w dziele odzyskania niepodległości[10]
- Signum Laudis Brązowy Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej[4]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Lista strat 1934 ↓, s. 331, jako ppor. Wiktor Kamiński.
- ↑ Sprawozdanie Zakładu Naukowo-Wychowawczego OO. Jezuitów w Bąkowicach pod Chyrowem za rok szkolny 1911. Przemyśl: 1911, s. 42, 56.
- ↑ Jan Gella: Ruski miesiąc 1/XI – 22/XI 1918. Ilustrowany opis walk listopadowych we Lwowie z 2 mapami. Lwów: Komitet Obywateli Miasta Lwowa, ok. 1919, s. (zdjęcia).
- ↑ a b Ranglisten 1918 ↓, s. 636.
- ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 367.
- ↑ G.Łukomski, Cz.Partacz, B.Polak. / Iwona Łaptaszyńska (autor opracowania): Obrona Lwowa 1 – 22.11.1918 r.. genealogia.okiem.pl. [dostęp 2016-04-18].
- ↑ Wiktor Kamieński. nieobecni.com.pl. [dostęp 2016-04-18].
- ↑ Symboliczne nadanie nazw związanych z Obroną Lwowa szeregowi ulic we Lwowie. „Gazeta Lwowska”. Nr 265, s. 2, 22 listopada 1938.
- ↑ Dekoracja Orderem „Virtuti Militari”. „Gazeta Lwowska”. Nr 87, s. 4, 17 kwietnia 1921.
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 255, poz. 273.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1918. (niem.).
- Lista strat Wojska Polskiego. Polegli i zmarli w wojnach 1918-1920. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1934.
- Jan Gella: Ruski miesiąc 1/XI – 22/XI 1918. Ilustrowany opis walk listopadowych we Lwowie z 2 mapami. Lwów: Komitet Obywateli Miasta Lwowa, ok. 1919, s. 196-197.
- Wiktor Kamieński. ogrodywspomnien.pl. [dostęp 2016-04-18].