Wielki łańcuch bytu – Wikipedia, wolna encyklopedia

Scala naturae (Didacus Valdes, Retorica Christiana, 1579)

Wielki łańcuch bytu, drabina jestestw[1], drabina bytów[2] (łac. scala naturae) – koncept wywodzący się z filozofii greckiej (Platona, Arystotelesa). Opisuje hierarchiczny system świata, oparty na dekrecie sił niebiańskich. W tym systemie na szczycie są bogowie (lub Bóg), pod nim anioły, demony, ludzie, zwierzęta, drzewa i inne rośliny, a w końcu (na dole) szlachetne kamienie, metale i inne minerały.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Krzysztof Łastowski, Dwieście lat idei ewolucji w biologii Lamarck — Darwin — Wallace [pdf], „Kosmos. Problemy nauk biologicznych”, 58 (3–4 (284–285)), 2009, s. 257-271 (pol.).
  2. Piotr Jóźwiak, Tomasz Rewicz, Krzysztof Pabis, Inspiracje i osobliwości naukowego nazewnictwa zoologicznego [pdf], „Kosmos. Problemy nauk biologicznych”, 59 (1–2 (286–287)), 2010, s. 39–59 (pol.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Arthur O. Lovejoy (1964. Pierwsze wydanie 1936), The Great Chain of Being: A Study of the History of an Idea, Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press, ISBN 0-674-36153-9. Wydanie polskie: Wielki łańcuch bytu. Studium historii pewnej idei. 2011. Wyd: Słowo / Obraz Terytoria Wydawnictwo

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]