Wieża – Wikipedia, wolna encyklopedia

Wieża kościoła św. Maurycego we Wrocławiu

Wieża – konstrukcja o wymiarach poprzecznych znacznie mniejszych od wysokości, pracująca jako wspornik utwierdzony w fundamencie, obciążony działaniem wiatru w kierunku poziomym oraz obciążeniem grawitacyjnym[1]. Wieże miały różne funkcje, szczególnie popularne były w architekturze średniowiecznej, przede wszystkim jako wieże obronne i kościelne – zarówno wolno stojące (kampanile, dzwonnice), jak i stanowiące część budynku kościoła. W średniowiecznym zamku występowały charakterystyczne formy mieszkalno-obronne (donżony) i tzw. wieże ostatniej obrony (stołpy).

Zasady obliczeń statycznych stalowych wież oraz masztów regulują normy PN-B-03204:2002 Konstrukcje stalowe. Wieże i maszty. Projektowanie i wykonanie[2] oraz PN-EN 1993-3-1:2006 Eurokod 3 – Projektowanie konstrukcji stalowych – Część 3 -1: Wieże, maszty i kominy – Wieże i maszty.

Ze względu na przeznaczenie wyróżniamy kilkanaście rodzajów wież:

Galeria[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Mieczysław Łubiński, Wojciech Żółtowski: Konstrukcje Metalowe Część II. Warszawa: Arkady, 2004, s. 353. ISBN 83-213-4328-7.
  2. BIP: Polski Komitet Normalizacyjny.