Wiślanie 69 – Wikipedia, wolna encyklopedia

Wiślanie 69
Rok założenia

1968

Rok rozwiązania

1973

Pochodzenie

 Polska

Gatunek

folklor, bigbit, rhythm and blues, soul, pop

Wydawnictwo

Polskie Nagrania „Muza”
Pronit

Powiązania

Żółtodzioby
Andrzej Tylczyński

Wiślanie 69 – polski zespół wokalno-instrumentalny, który w założeniu miał łączyć folklor słowiański z bigbitem, rhythm and bluesem i soulem.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Grupa Wiślanie'69 została założona w październiku 1968 roku przez Andrzeja Tylczyńskiego na bazie białostockiego zespołu bigbitowego Żółtodzioby. W pierwszym składzie znaleźli się: Leon Adamiak (eks-Żółtodzioby) – gitara basowa, pianino; Kazimierz Królikowski (eks-Żółtodzioby) – saksofon, harmonijka ustna, flet, śpiew; Sławomir Hancewicz (eks-Żółtodzioby) – gitara, trąbka, śpiew oraz Bogdan Sakowicz (eks-Żółtodzioby) – perkusja, puzon, śpiew. Wkrótce skład grupy zasiliła dwójka solistów zauważonych przez Tylczyńskiego w warszawskim klubie Hybrydy, a byli to: Grażyna Litwin – śpiew i Bogdan Wyszyński – śpiew, gitara. Przez zespół przewinął się także Wiesław Ejssymont (eks-Bizony) – trąbka. Zespół odniósł sukces występując w „Telewizyjnej Giełdzie Piosenki” (18.02.1969), podczas której laureatką została piosenka Kiedyś przecież spotkamy się znów. Także w lutym i w maju odbyły się kolejne sesje nagraniowe dla Młodzieżowego Studia „Rytm”, podczas których Wiślanie 69 nagrali przebojowe piosenki, takie jak m.in.: Za daleko ten twój brzeg, Czerwone maliny, czy Tam, gdzie wiślany brzeg. Muzyka zespołu posłużyła jako ilustracja serialu telewizyjnego pt. Do przerwy 0:1.

W czerwcu 1969 roku grupa wystąpiła na VII KFPP w Opolu wykonując piosenkę Kiedyś przecież spotkamy się znów. Na skutek kłopotów technicznych z mikrofonem do którego śpiewał Wyszyński, zespół nie zdobył żadnej nagrody, ale za to pozyskał wyróżnioną na tym festiwalu wokalistkę Elżbietę Żakowicz, absolwentkę średniej szkoły muzycznej i laureatkę krakowskiej imprezy „Mikrofon dla wszystkich” (1966), gdzie zwyciężyła w konkursie piosenką Ty jesteś moim światem. Dzięki wygranej współpracowała z zespołami Zygmunta Wicharego, Desant i Skaldowie. W lipcu 1969 r. zmienił się skład osobowy, który wraz z E. Żakowicz tworzyli byli muzycy Ślęzan, a byli to: Janusz Hryniewicz, Andrzej Bartoszek – gitara solowa, Albin Biskupski – gitara basowa i Stefan Płaza – perkusja.

We wrześniu, a następnie w październiku tegoż roku z zespołu odeszli K. Królikowski i S. Hancewicz. Ich miejsca zajęli: Bogusław Biełło (eks-Pod Jaszczurami) – saksofon tenorowy, saksofon barytonowy i Bogusław Kot-Mazurkiewicz (eks-Kolorowe Koty) – trąbka. Dołączył także Andrzej Ibek – pianino, organy. W tym składzie grupa wylansowała przeboje, takie jak: Chcę wierzyć twoim słowom, Czy nawet kilku dni nie chcesz podarować mi? (1 miejsce w „Telewizyjnej Giełdzie Piosenki”, 20.01.1970). Wiślanie 69 doczekali się wielu pochlebnych recenzji na łamach prasy[1]. Pisali o nich m.in.: Zbigniew Adrjański na łamach Nowej Wsi, Lucjan Kydryński na łamach Filipinki, Jerzy Piastowski na łamach Panoramy, czy Roman Waschko na łamach Sztandaru Młodych[1].

Dotychczasowa wokalistka grupy Grażyna Litwin razem z Wyszyńskim i Sakowiczem stworzyli zespół In Plus and Sava, który występował m.in. w klubie Sound City w Oslo.

Z końcem września 1970 r. Wiślanie 69, bez dotychczasowej sekcji dętej, z B. Kotem-Mazurkiewiczem jako organistą i z grającym na basie Stefanem Żochowskim w miejsce Biskupskiego, wyjechali na 9-miesięczne tournée do Holandii, gdzie występowali obok grup The Cats i George Baker Selection i nagrali singla Maybe she, maybe you / Clear sun. Do współpracy z grupą przymierzał się Stanisław Wenglorz, lecz ostatecznie wiosną 1972 roku miejsce dotychczasowego wokalisty J. Hryniewicza zajął Roman Wojciechowski (eks-Twarze). Ponadto w skład zespołu wchodzili wówczas: E. Żakowicz, A. Bartoszek, B. Kot-Mazurkiewicz, Stefan Żochowski i S. Płaza[2]. Po odejściu z zespołu B. Kota-Mazurkiewicza, klawiszowcem został Żochowski, zaś nowym gitarzystą basowym Krystian Wilczek (eks-Twarze). Piosenki Kiedy nadejdzie czas i A o nas nie wie nikt, przez kilka miesięcy gościły na pierwszym miejscu listy przebojów Studia „Rytm”[3]. Gdy z końcem 1972 r. A. Tylczyński zakończył współpracę z zespołem, muzycy Wiślan przez jakiś czas działali pod nazwą Ela i Grupa, biorąc m.in. udział w imprezie „Zima Katowicka”, która miała miejsce w lutym 1973 roku w Katowicach.

Dyskografia[edytuj | edytuj kod]

Albumy[edytuj | edytuj kod]

Kompilacje[edytuj | edytuj kod]

  • 1969 – Kozaczok (SP-Pronit)
  • 1970 – Telewizyjna Giełda Piosenki (3): Czy nawet kilku dni nie chcesz podarować mi? (EP-Polskie Nagrania)
  • 1970 – Discorama (1): Sam gdy zechcę powrócę (SP-Pronit)
  • 1993 – Złote Lata Polskiego Beatu 1972 – vol. 1, 2: Zachodźże słoneczko / Kiedy nadejdzie czas / Nie na zawsze (MC-Polskie Nagrania)
  • 1993 – Złote Lata Polskiego Beatu 1970 – vol. 3: Czy nawet kilku dni nie chcesz podarować mi? (MC-Polskie Nagrania)

Single[edytuj | edytuj kod]

  • 1970 – Kiedyś spotkamy się znów/Szept przydrożnych wierzb (Polskie Nagrania)
  • 1970 – Chcę wierzyć twoim słowom/Czy nawet kilku dni nie chcesz podarować mi? (Pronit)
  • 1971 – Maybe she, Maybe you [Może ona, może ty]/Clear sun [Zachodźże słoneczko] (EMI-Imperial [NL])

Czwórki[edytuj | edytuj kod]

  • 1969 – Kiedyś przecież spotkamy się znów/Czerwone maliny/Za daleko ten twój brzeg/Tam gdzie wiślany brzeg (Polskie Nagrania)

Nagrania radiowe[edytuj | edytuj kod]

  • luty 1969: Kiedyś znów spotkamy się znów (voc. G. Litwin), Tam, gdzie wiślany brzeg (voc. G. Litwin), Kiedy opadają liście z drzew;
  • maj 1969: Za daleko ten twój brzeg (voc. G. Litwin), Chcę wierzyć twoim słowom (voc. J. Hryniewicz), Nieśmiały adorator (voc. J. Hryniewicz), Czerwone maliny (voc. G. Litwin i B. Wyszyński), Pożegnaj mnie dziewczyno (voc. zespół);
  • wrzesień 1969: W lesie nad potokiem (voc. E. Żakowicz), Skąd my się znamy (voc. E. Żakowicz);
  • 1970: Zachodźże słoneczko (voc. E. Żakowicz), Sam gdy zechcę, to wrócę (voc. J. Hryniewicz), Czy nawet kilku dni nie chcesz podarować mi? (voc. E. Żakowicz);
  • 1972: Czerwone lata (voc. E. Żakowicz), Nie na zawsze (voc. E. Żakowicz), Dzisiaj zmienił się świat (voc. E. Żakowicz), Kiedy nadejdzie czas (voc. R. Wojciechowski), Deszcze padają nocą (voc. E. Żakowicz), A o nas nie wie nikt (voc. R. Wojciechowski)

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Jan Kawecki, Wojciech Zajac: Encyklopedia Polskiej Muzyki Rockowej – Rock 'n' roll 1959–1973. Kraków: Rock Serwis, 1995. ISBN 83-85335-25-0.
  • Panorama Nr 45 (809) z listopada 1969, artykuł z cyklu Muzyka i Piosenki, autor: Jerzy Piastowski
  • Jazz Nr 10 (170) z 1970 s. 17

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Wiślanie 69. retromuzyka.pl. [dostęp 2017-05-27]. (pol.).
  2. ↑ Roman Pazur Wojciechowski. [dostęp 2013-01-03]. (pol.).
  3. ↑ Roman Pazur Wojciechowski. [dostęp 2013-01-03]. (pol.).
  4. ↑ Ryszard Wolański: Wiślanie ’69, Skąd my się znamy. bibliotekapiosenki.pl. [dostęp 2012-01-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-07-09)]. (pol.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wiślanie_69&oldid=69690784”