Więzadło gnykowo-nagłośniowe – Wikipedia, wolna encyklopedia

Więzadło gnykowo-nagłośniowe podpisane hyoepiglottic lig.

Więzadło gnykowo-nagłośniowe (łac. ligamentum hyoepiglotticum) – w anatomii człowieka jedno z więzadeł zewnętrznych krtani[1]. Jest to szerokie, sprężyste pasmo biegnące od linii pośrodkowej przedniej powierzchni chrząstki nagłośniowej do przodu i do góry, kończąc się na tylnym brzegu trzonu kości gnykowej[2][1].

Więzadło gnykowo-nagłośniowe stanowi górne ograniczenie trójkątnej przestrzeni przednagłośniowej, zawierającej ciało tłuszczowe krtani[3][2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Richard L. Drake, A. Wayne Vogl, Adam W.M. Mitchell, Gray anatomia. Podręcznik dla studentów. T. 3, wyd. IV, Wrocław: Edra Urban & Partner, 2020, s. 225–226, ISBN 978-83-66548-16-9.
  2. a b Adam Bochenek, Michał Reicher, Anatomia człowieka. Tom II. Trzewa, wyd. X, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2018, s. 355, ISBN 978-83-200-4501-7.
  3. Piotr Chęciński, Anatomia i fizjologia krtani i gardła dolnego, [w:] Kazimierz Niemczyk i inni red., Otorynolaryngologia kliniczna. Tom 2., Warszawa: Medipage, 2015, s. 529, ISBN 978-83-64737-25-1.