Westfal – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł od 2023-12 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Westfal (ang. Westphalian)

• w sensie geochronologicznym - środkowy wiek silezu (karbonu późnego), trwający od około 315 do 306,5 ${\displaystyle \pm }$ 1,0 mln lat. W podziale standardowym jest odpowiednikiem młodszego baszkiru i moskowu.

• w sensie chronostratygraficznym - środkowe piętro silezu, leżące powyżej namuru, a poniżej stefanu. Nazwa pochodzi od krainy w Niemczech - Westfalii. Stratotyp dolnej granicy westfalu znajduje się w Langstett, hrabstwo Yorkshire (Anglia). Granica oparta jest o poziom morski z Gastrioceras subcrenatum. Westfal dzieli się na: westfal A, westfal B, westfal C i westfal D.

Westfal jest tradycyjną jednostką stratygraficzną karbonu produktywnego, stosowaną dla regionu europejskiego z zagłębiami węglowymi. Osady westfalu tworzyły się zwykle w warunkach lądowych z niewielkimi ingresjami morskimi i zawierają liczne pokłady węgla kamiennego.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

• tabela stratygraficzna
• pensylwan
• Mazon Creek
• Joggins