Warszawska szkoła matematyczna – Wikipedia, wolna encyklopedia

Warszawska szkoła matematyczna – jeden z trzech ośrodków polskiej szkoły matematycznej reprezentowany przez grupę matematyków działających w latach 1915–1939 w środowiskach Uniwersytetu Warszawskiego i Politechniki Warszawskiej, którzy zajmowali się logiką matematyczną, teorią mnogości, topologią, teorią funkcji rzeczywistych^[1]. Tą nazwą jest także określana grupa tych matematyków.

W 1920 członkowie szkoły Zygmunt Janiszewski, Stefan Mazurkiewicz i Wacław Sierpiński założyli czasopismo naukowe „Fundamenta Mathematicae”.

Czołowi przedstawiciele[edytuj | edytuj kod]

• Karol Borsuk
• Samuel Eilenberg
• Zygmunt Janiszewski
• Kazimierz Kuratowski
• Stanisław Leśniewski
• Stefan Mazurkiewicz
• Andrzej Stanisław Mostowski
• Wacław Sierpiński
• Alfred Tarski

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

• krakowska szkoła matematyczna
• lwowska szkoła matematyczna

Przypisy[edytuj | edytuj kod]