Waldemar Hoven – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł od 2010-04 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Waldemar Hoven

SS-Hauptsturmführer
Data i miejsce urodzenia	10 lutego 1903 Fryburg Bryzgowijski
Data i miejsce śmierci	2 czerwca 1948 więzienie Landsberg
Przebieg służby
Lata służby	1941–1945
Formacja	Schutzstaffel
Stanowiska	członek załogi Buchenwald
Multimedia w Wikimedia Commons

Waldemar Hoven (ur. 10 lutego 1903, zm. 2 czerwca 1948 w Landsberg am Lech) – niemiecki zbrodniarz hitlerowski, naczelny lekarz w niemieckim obozie koncentracyjnym Buchenwald oraz SS-Obersturmführer.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodzony we Fryburgu Bryzgowijskim, studia medyczne rozpoczął w wieku 32 lat, aby objąć po swoim bracie sanatorium. W 1934 wstąpił do SS oraz do NSDAP w 1937. W 1939 ukończył studia medyczne, dzięki specjalnej sesji związanej z jego przyjęciem do Waffen-SS. W 1941 został asystentem Enno Lollinga (szefa Urzędu D III w WVHA, czyli naczelnego lekarza wszystkich obozów koncentracyjnych).

W latach 1941–1943 Hoven był naczelnym lekarzem obozowym w Buchenwaldzie. Podczas swojej służby w tym obozie dopuścił się licznych zbrodni, zwłaszcza mordując wielu więźniów i radzieckich jeńców wojennych zastrzykami z fenolu lub benzyny. Oprócz tego zabił także w ten sposób kilku oficerów SS, którzy byli potencjalnymi świadkami w sprawie przeciw byłemu komendantowi Buchenwaldu Karlowi Kochowi. Hoven został w związku z tym aresztowany we wrześniu 1943 i postawiony przed sądem SS. Za zabójstwo wspomnianych esesmanów skazany został na karę śmierci, lecz ostatecznie ułaskawiono go 3 kwietnia 1945 po spędzeniu 18 miesięcy w więzieniu, ze względu na zbyt małą liczbę lekarzy w służbie III Rzeszy.

W 1943 r. krótko przed aresztowaniem ogłosił pracę doktorską, w rzeczywistości napisaną dla niego przez lekarzy-więźniów (Gustaw Wegerer i Kurt Sitte). Treścią jej było doświadczalne leczenie gruźlicy przez wdychanie węgla koloidalnego. Eksperymenty przeprowadzał Hoven na 35 chorych więźniach (okoliczność w pracy została oczywiście ukryta), z których 25 leczył, zaś 10 pozostawił bez leczenia jako „grupę porównawczą”. 5 badanych zmarło, co nie musiało wynikać z zabiegów. Przydatność takiej metody była wątpliwa, węgiel powstrzymywał wprawdzie rozwój choroby, lecz ubocznym skutkiem była pylica płuc^[1].

Po wojnie Hoven stanął przed amerykańskim Trybunałem Wojskowym w Norymberdze, jako jeden z oskarżonych w tzw. procesie lekarzy (jednym z 12 procesów norymberskich). Za zbrodnie wojenne i przeciw ludzkości oraz za przynależność do SS skazany został w sierpniu 1947 na karę śmierci. Wyrok wykonano przez powieszenie w bawarskim więzieniu Landsberg w 1948.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]