Wacław Olszak (1902–1980) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Wacław Olszak (ur. 24 października 1902 r. w Karwinie, zm. 8 grudnia 1980 r. w Udine) – konstruktor budowlany, specjalista w zakresie teorii plastyczności i teorii konstrukcji inżynierskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był synem Wacława Olszaka, lekarza, działacza narodowego i społecznego; starszym bratem Feliksa, metalurga.

Był absolwentem Polskiego Gimnazjum w Orłowej. Ukończył Politechnikę w Wiedniu, a także klasę skrzypiec w konserwatorium wiedeńskim. Od 1946 był profesorem krakowskiej AGH, w maju 1948 został prodziekanem Wydziału Elektromechanicznego, od 1952 profesor Politechniki Warszawskiej.

W 1954 r. został członkiem korespondentem, a w 1956 r. członkiem rzeczywistym PAN[1]. Członek wielu akademii naukowych w Europie, m.in. w Belgradzie, Budapeszcie, Halle, Helsinkach, Paryżu, Sztokholmie i Wiedniu. Doctor honoris causa uniwersytetu w Tuluzie (1962), Liège (1963), politechniki wiedeńskiej (1965), AGH w Krakowie (1969)[2], politechniki w Dreźnie (1970), uniwersytetu w Glasgow (1973), Politechniki Warszawskiej (1974)[3], i Politechniki Krakowskiej (1976)[4].

Organizator nauki i twórca polskiej szkoły teorii plastyczności i konstrukcji inżynierskich. Stworzył liczne projekty mostów, m.in. na Wiśle. Był dyrektorem Instytutu Podstawowych Problemów Techniki PAN w latach 1963–1972 oraz od 1969 aż do śmierci, dyrektorem Centre International des Sciences Mécaniques w Udine we Włoszech.

Jego badania nad teorią plastyczności są wykorzystywane przy budowie dużych obiektów, wiaduktów i mostów.

Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1954)[5].

W 1966 roku otrzymał nagrodę państwową I. stopnia[6].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Olszak, Wacław, [w:] Członkowie Polskiej Akademii Nauk [online], PAN [dostęp 2021-10-19].
  2. Doktoraty honoris causa nadane przez AGH. agh.edu.pl. [dostęp 2011-02-23].
  3. Doktorzy honoris causa PW. pw.edu.pl. [dostęp 2011-02-23]. [zarchiwizowane z [brak tego adresu] (2011-07-19)].
  4. Doktorzy honoris causa PK. pk.edu.pl. [dostęp 2015-06-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-06-10)].
  5. 16 lipca 1954 „za wybitne zasługi w dziedzinie nauki” M.P. z 1954 r. nr 112, poz. 1566
  6. Nowiny Rzeszowskie, nr 170 (5306), 20 lipca 1966, s. 2.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]