Władza ustawodawcza – Wikipedia, wolna encyklopedia

Władza ustawodawcza, legislatywa, władza prawodawcza – element teorii podziału władz Johna Locke'a, a następnie Monteskiusza. Domeną władzy ustawodawczej jest według nich stanowienie powszechnie obowiązującego prawa.

We współczesnych państwach demokratycznych, o ustroju parlamentarno- prezydenckim, tworzenie prawa jest podstawowym zadaniem parlamentu. Parlament jest wówczas jedynym organem upoważnionym do tworzenia najwyższych aktów prawnych – ustaw – na podstawie których ustala się inne akty prawne w państwie. W ten sposób parlament wpływa na zasady działania państwa i na życie obywateli.

W systemach prezydencko - parlamentarnych określone inicjatywy ustawodawcze jak, wydawanie dekretów posiada prezydent np. we Francji, jednak nadal władza ustawodawcza należy do dwuizbowego parlamentu, w którym głos decydujący ma Zgromadzenie Narodowe. . W Stanach Zjednoczonych Ameryki, pomimo ustroju prezydencko- parlamentarnego, prezydent jest tego prawa pozbawiony, władzę ustawodawczą sprawuje Kongres.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]