Władysław Szepieniec – Wikipedia, wolna encyklopedia

Władysław Szepieniec
Ilustracja
porucznik piechoty porucznik piechoty
Data i miejsce urodzenia

27 czerwca 1898
Rymanów

Data i miejsce śmierci

wiosna 1940
Charków

Przebieg służby
Lata służby

1918–1940

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

3 Batalion Strzelców Sanockich
18 Dywizja Piechoty
5 Pułk Strzelców Podhalańskich
1 Pułk Strzelców Podhalańskich

Główne wojny i bitwy

wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
(kampania wrześniowa)

Późniejsza praca

dyrektor techniczny Polskich Zakładów Garbarskich w Krakowie

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari

Władysław Szepieniec (ur. 27 czerwca 1898 w Rymanowie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – porucznik piechoty rezerwy Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 27 czerwca 1898 w Rymanowie, w rodzinie Bartłomieja, garbarza[1]) i Teresy z domu Wołczańskiej[2]. Był bratem: Andrzeja (ur. 1896)[a], Mieczysław (ur. 1903)[5], Bronisława (ur. 1906) i Bolesława (ur. 1911)[6][b]

Działał w Polskim Towarzystwie Gimnastycznym „Sokół” w Rymanowie[8]. W 1917 zdał egzamin dojrzałości (tzw. matura wojenna) w Państwowym Gimnazjum w Sanoku (w jego klasie byli m.in. Mieczysław Dukiet, Kazimierz Kwaśniewicz, Stanisław Ochęduszko)[9][10].

W Wojsku Polskim służył od 1918[2]. W czasie wojny polsko-ukraińskiej 1919 walczył w szeregach 3 batalionu strzelców sanockich[2]. Podczas wojny polsko-bolszewickiej 1920 był w Dowództwie 18 Dywizji Piechoty[2]. 1 czerwca 1921 pełnił służbę w Intendenturze 18 Dywizji Piechoty, a jego oddziałem macierzystym był 72 Pułk Piechoty[11]. Po zakończeniu działań wojennych został przeniesiony do rezerwy i przydzielony do 5 pułku strzelców podhalańskich w Przemyślu[12][13]. 8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu podporucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 1534. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty[14][15]. 29 stycznia 1932 został mianowany porucznikiem ze starszeństwem z 2 stycznia 1932 i 43. lokatą w korpusie oficerów rezerwowych piechoty. Nadal posiadał przydział w rezerwie do 5 psp[16]. W 1934 posiadał przydział w rezerwie do 1 pułku strzelców podhalańskich i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Kraków Miasto[17].

Zawodowo pracował na stanowisku dyrektora technicznego Polskich Zakładów Garbarskich w Krakowie[18][2].

Wobec zagrożenia konfliktem, w 1939 został zmobilizowany, a po wybuchu II wojny światowej walczył w kampanii wrześniowej, uczestniczył w obronie Lwowa. Po agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 i wkroczeniu do Lwowa, został aresztowany przez Sowietów. Był przetrzymywany w obozie starobielskim. W 1940 wraz z jeńcami osadzonymi w Starobielsku został przewieziony do Charkowa i rozstrzelany przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Charkowie oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940 (część zbrodni katyńskiej). Zamordowani jeńcy są pochowani na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie w Piatichatkach.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

5 listopada 1935 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia „z powodu braku pracy niepodległościowej”[18].

Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

5 października 2007 Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło awansował go pośmiertnie do stopnia kapitana[21]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[22].

14 kwietnia 2012, w ramach akcji „Katyń... pamiętamy” / „Katyń... Ocalić od zapomnienia”, przy cmentarzu rzymskokatolickm parafii św. Wawrzyńca w rodzinnym Rymanowie został zasadzony Dąb Pamięci honorujący Władysława Szepieńca[23][24][25].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Andrzej Szepieniec ur. 27 marca 1896. W 1906 rozpoczął naukę w c. k. Gimnazjum w Sanoku[3]. Na stopień kapitana rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1935 i 1. lokatą w korpusie oficerów żandarmerii[4]. Był kolejno aplikantem sądowym, sędzią zapasowym w okręgu sądu apelacyjnego w Krakowie (od 25 września 1928), sędzią grodzkim w Gorlicach (1930), podprokuratorem (1930) i wiceprokuratorem Prokuratury przy Sądzie Okręgowym w Jaśle (1934–1939).
  2. ↑ dr Bolesław Szepieniec ur. 13 września 1911. Na stopień podporucznika rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1937 i 16. lokatą w korpusie oficerów zdrowia, grupa lekarzy[7].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ CK Gimnazjum Państwowe Wyższe w Sanoku. Katalog główny, rok 1913/14 (zespół 7, sygn. 61). AP Rzeszów – O/Sanok, s. 490.
  2. ↑ a b c d e Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 535.
  3. ↑ CK Gimnazjum Państwowe Wyższe w Sanoku. Katalog główny, rok szkolny 1906/1907 (zespół 7, sygn. 42). AP Rzeszów – O/Sanok, s. 41.
  4. ↑ Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 584.
  5. ↑ CK Gimnazjum Państwowe Wyższe w Sanoku. Katalog główny, rok 1915/16 (zespół 7, sygn. 64). AP Rzeszów – O/Sanok, s. 28.
  6. ↑ Państwowe Gimnazjum im. Królowej Zofii w Sanoku. Katalog główny, rok 1921/22 (zespół 7, sygn. 82). AP Rzeszów – O/Sanok, s. 33, 250.
  7. ↑ Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 275.
  8. ↑ Dzieje „Sokoła” w Rymanowie (część III). naszrymanow1.awardspace.com. [dostęp 2014-03-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (9 marca 2014)].
  9. ↑ XXXV. Sprawozdanie Dyrekcji Państwowego Gimnazjum w Sanoku za rok szkolny 1920/1921 wraz z dodatkiem za lata : 1917, 1918, 1919 i 1920. Sanok: Fundusz Naukowy, 1921, s. 10.
  10. ↑ Księga pamiątkowa (obchodów 100-lecia Gimnazjum oraz I Liceum Ogólnokształcącego w Sanoku). Sanok: 1980, s. 168.
  11. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 201, 905.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 390.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 335.
  14. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 563.
  15. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 501.
  16. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 1 lutego 1932 roku, s. 105.
  17. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 50, 572.
  18. ↑ a b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-10-25]..
  19. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 18 lutego 1922, s. 104.
  20. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-10-25]..
  21. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  22. ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. policja.pl. [dostęp 2014-08-05].
  23. ↑ Uroczystości Katyńskie. rymanow.pl, 6 marca 2014. [dostęp 2014-04-19].
  24. ↑ Pamiętamy o ofiarach tragedii katyńskiej. lorymanow.pl, 29 kwietnia 2013. [dostęp 2014-04-19].
  25. ↑ 72. rocznica Katynia. Uroczysta Msza święta oraz posadzenie dębów katyńskich i odsłonięcie pamiątkowej tablicy 14.04.2012r.. rymanow.przemyska.pl. [dostęp 2014-04-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (5 września 2012)].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Władysław_Szepieniec&oldid=71907420”