Władysław Miciek – Wikipedia, wolna encyklopedia

Władysław Miciek
Młot, Mazepa, Wojewoda
ilustracja
porucznik porucznik
Data i miejsce urodzenia

23 maja 1912
Brzostek

Data i miejsce śmierci

6 sierpnia 1944
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1939–1944

Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne
Armia Krajowa

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa:

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari

Władysław Alfred Miciek ps. „Młot”, „Mazepa”, „Wojewoda” vel Władysław Orłowski, vel Jan Kobudziński (ur. 23 maja 1912 w Brzostku, zm. 6 sierpnia 1944 w Warszawie) – polski wojskowy, oficer Polskich Sił Zbrojnych, Armii Krajowej, uczestnik kampanii wrześniowej i walk we Francji, Powstania Warszawskiego, cichociemny, Kawaler Orderu Virtuti Militari. Znajomość języków: niemiecki[1]. Zwykły Znak Spadochronowy nr 0538[2][3].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Władysław Miciek był synem Józefa i Zofii z Płaziaków. Uczył się w Gimnazjum Państwowym w Jaśle, w 1933 roku ukończył Państwową Szkołę Ogrodniczą w Białej. Podjął studia na Wydziale Ogrodnictwa Ozdobnego Państwowej Szkoły Ogrodnictwa w Poznaniu[3].

Od 18 września 1933 uczestnik dywizyjnego Kursu Podchorążych Rezerwy Piechoty przy 4 Pułku Strzelców Podhalańskich 21 Dywizji Piechoty Górskiej, po jego ukończeniu od 2 czerwca 1934 na praktyce jako dowódca drużyny oraz plutonu 3 Pułku Strzelców Podhalańskich. Od 17 września 1934 przeniesiony do rezerwy. Uczestnik ćwiczeń oficerów rezerwy, jako dowódca plutonu oraz kompanii w lipcu – sierpniu 1945 oraz w sierpniu i wrześniu 1937 w 3 Pułku Strzelców Podhalańskich. Awansowany na stopień porucznika ze starszeństwem od 1 stycznia 1937. Od 20 sierpnia 1939 uczestnik kursu w Centrum Wyszkolenia Broni Pancernej, od 30 sierpnia dowódca plutonu i kompanii czołgów 21 Dywizji Piechoty Górskiej[3].

W kampanii wrześniowej 1939 walczył w macierzystej jednostce, od 20 września w niewoli niemieckiej. 25 września uciekł 13 grudnia 1939 przekroczył granicę z Węgrami. 25 stycznia 1940 wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych w Paryżu (Francja), od lutego 1940 przydzielony do 9 Pułku Piechoty 3 Dywizji Piechoty[3].

Po upadku Francji ewakuowany do Wielkiej Brytanii z St. Nazaire, 22 czerwca 1940 wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie pod dowództwem brytyjskim, przydzielony do 4 Brygady Kadrowej Strzelców, 9 października 1941 przemianowanej na 1 Samodzielną Brygadę Spadochronową[3].

Zgłosił się do służby w Kraju. W lutym 1941 uczestniczył w nieudanej akcji dywersyjnej, desancie 6 oficerów: kpt. Mieczysław Kaliciński, por. Kazimierz Bogdziewicz, pod. Kazimierz Dendor, por. Stanisław Kruszewski, por. Ludwik Zwolański na stację transformatorów niemieckich łodzi podwodnych w Mariniao k. Bordeaux (samolot zawrócił do bazy). Przeszkolony ze specjalnością w dywersji na kursach specjalnych dla kandydatów na cichociemnych, m.in. dywersyjno – strzeleckim (STS 25, Inverlochy), sabotażu przemysłowego (STS 17, Brickendonbury Manor), walki konspiracyjnej (STS 38, Briggens), spadochronowym, walki konspiracyjnej, odprawowym (STS 43, Audley End),  i in. Zaprzysiężony na rotę ZWA/AK 24 sierpnia 1942, awansowany na stopień porucznika ze starszeństwem od 25 stycznia 1943[3].

Skoczył ze spadochronem do okupowanej Polski w nocy 25/26 stycznia 1943 w sezonie operacyjnym „Intonacja”, w operacji lotniczej „Screwdriver”, z samolotu Halifax DT-726 „H” (138 Dywizjon RAF) na placówkę „Krzak” 106 (kryptonim polski, brytyjskie oznaczenie numerowe pinpoints), 16 km od Łowicza. Razem z nim skoczyli: ppor. Bronisław Grun ps. Szyb,  ppor. Mieczysław Kwarciński ps. Ziut oraz kurier ppor. Stanisław Łuczkiewicz ps. Sęp[4].

Po skoku aklimatyzacja do realiów okupacyjnych w Warszawie, od maja 1943 przydzielony jako oficer dywersji do Kedywu Podokręgu AK Rzeszów. Od 5 maja 1944 zastępca szefa Kedywu w Podokręgu, instruktor szkoleń, m.in. wiosną 1943 szkolenia dowódców Obwodu Rzeszów AK w leśniczówce Piątka w Tajęcinie, w lipcu 1943 szkolenia komendantów placówek Obwodu Rzeszów AK, w zimie 1943/1944 szkolenia dowódców  patroli dywersyjnych w Obwodzie Dębica AK, kryptonim „Deser”. W nocy 4/5 stycznia 1944 dowódca akcji odbioru zrzutu materiałowego w rejonie Gwoźnicy Górnej. Wraz z kpt. Józefem Lutakiem ps. Dyzma organizator zespołu dywersyjnego pracowników kolei, uczestnik dowodzonej przezeń akcji bojowej, ataku na niemiecki pociąg urlopowy na szlaku LwówKraków.

15 marca 1944 dowódca udanej akcji likwidacyjnej ukraińskiego nacjonalisty, komendanta policji kryminalnej w Kolbuszowej, mordercy Polaków i Żydów, Włodzimierza Halickiego. W kwietniu 1944 współorganizator akcji bojowej „Jula”, przeprowadzonej przy wsparciu żołnierzy warszawskiego Batalionu „Zośka”. W jej wyniku wczesnym rankiem 6 kwietnia 1944 wysadzono most na Wisłoce w rejonie Tryńczy oraz przepust kolejowy w rejonie Rogóżna. W nocy 9 kwietnia pod przejeżdżającym pociągiem wysadzono przepust kolejowy w Nowosielcach. Po aresztowaniu 24 marca 1944 przez gestapo w Krakowie cichociemnego płk Józefa Spychalskiego, w maju 1944 wraz z cichociemnymi: por. Ryszardem Nuszkiewiczem oraz por. Henrykiem Januszkiewiczem, współorganizator akcji jego odbicia z więzienia w Krakowie lub porwania albo zamachu na na dowódcę policji i SS w Generalnej Guberni, generała Wafen-SS Wilhelma Koppe’go. Z akcji tych zrezygnowano[3].

W Powstaniu Warszawskim prawdopodobnie bez przydziału, walczył na Woli. Poległ w akcji bojowej 6 sierpnia 1944 na ulicy Elektoralnej, w rejonie operowania Batalionu „Zośka” Zgrupowania Radosław. Pośmiertnie odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[3].

Tablica w kościele św. Jacka w Warszawie, upamiętniająca poległych cichociemnych, w tym Władysława Mićka

Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

W lewej nawie kościoła św. Jacka przy ul. Freta w Warszawie odsłonięto w 1980 roku tablicę Pamięci żołnierzy Armii Krajowej, cichociemnych – spadochroniarzy z Anglii i Włoch, poległych za niepodległość Polski. Wśród wymienionych 110 poległych cichociemnych jest Władysław Miciek.

Awanse[edytuj | edytuj kod]

  • podporucznik – ze starszeństwem od 1 stycznia 1937
  • porucznik – ze starszeństwem od 25 stycznia 1943

Ordery i Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Życie rodzinne[edytuj | edytuj kod]

Syn Józefa, kowala oraz  Zofii z domu Płaziak. Przed wojną zawarł związek małżeński z Heleną z domu Domańska. Nie mieli dzieci.[3]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Cichociemni - rekrutacja [online], Cichociemni elita dywersji [dostęp 2024-02-29] (pol.).
  2. Cichociemni - nazwa, przysięga, znak [online], Cichociemni elita dywersji [dostęp 2024-02-29] (pol.).
  3. a b c d e f g h i Teka personalna, 1941–1946, s. 3-39 (pol.), w zbiorach Studium Polski Podziemnej w Londynie, sygn. Kol.023.0171.
  4. Kajetan Bieniecki, Lotnicze wsparcie Armii Krajowej, Kraków: Arcana, 1994, s. 56-57, ISBN 83-86225-10-6 (pol.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]