French
DeutschWładysław Karpiel – Wikipedia, wolna encyklopedia
 | |
 starszy sierżant | |
| Data i miejsce urodzenia | 21 lutego 1897 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 24 lutego 1964 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1915–1939 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | 4 pułk piechoty LP |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
   | |
.png){kind=small}
Władysław Karpiel (ur. 21 lutego 1897 we wsi Zamoście - powiat przemyślański, zm. 24 lutego 1964 w Bytomiu) – podoficer Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, kawaler Krzyża Srebrnego Orderu Virtuti Militari.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Syn rolników - Franciszka i Pelagii z domu Tus[1].
Ukończył szkołę przemysłową i praktykował w zawodzie ślusarza. W dniu 1 lipca 1915 roku wstąpił do Legionów Polskich i otrzymał przydział do 1 kompanii I batalionu 4 pułku piechoty. Jako zwiadowca wyróżnił się między innymi w brawurowych akcjach pod Jastkowem (31 lipca 1915 r.), na Wołyniu (listopad 1915 r.) i pod Rudką Miryńską (sierpień 1916 r.), gdzie został ranny w rękę. Za wykazane wówczas męstwo odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[2]. Nadanie to zostało następnie potwierdzone dekretem Wodza Naczelnego marszałka Józefa Piłsudskiego L.12030.VM z 17 maja 1922 roku (opublikowanym w Dzienniku Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 2 z dnia 6 stycznia 1923 roku)[3]. Po kryzysie przysięgowym (lipiec 1917 r.) został przymusowo wcielony do armii austro-węgierskiej i przydzielony do 16 pułku strzelców. Od 15 października 1918 roku działał w Polskiej Organizacji Wojskowej. Uczestnik wojny polsko-ukraińskiej i wojny polsko-radzieckiej. Od dnia 1 listopada 1918 roku uczestniczył w obronie Lwowa, podczas której został ranny i przebywał w szpitalu. Po wyjściu ze szpitala (10 grudnia 1918 r.) wstąpił w szeregi 4 pułku piechoty Legionów i wziął udział w walkach z bolszewikami[1].
Zdemoblizowany w roku 1921, w rok później ponownie został powołany do Wojska Polskiego. Służbę wojskową pełnił kolejno w 51 pułku piechoty oraz w 19 pułku piechoty, awansując do rangi starszego sierżanta[2]. Za pracę w dziele odzyskania niepodległości Władysław Karpiel został, na mocy zarządzenia prezydenta Rzeczypospolitej Ignacego Mościckiego z dnia 7 lipca 1931 roku, odznaczony Krzyżem Niepodległości. Po zajęciu Lwowa w 1939 roku przez Armię Czerwoną ukrywał się i wraz z grupą złożoną z byłych podoficerów zawodowych organizował schronienie dla uciekinierów z terenów okupacji niemieckiej. W tym okresie pracował również dorywczo podejmując się różnych zajęć[4].
W dniu 25 sierpnia 1945 roku został wraz z rodziną wywieziony do Bytomia, gdzie pracował jako cieśla i nauczyciel zawodu w kopalni „Rozbark”. W następstwie szykan został zwolniony, po czym podjął pracę zarobkową jako palacz. Zmarł w Bytomiu i pochowany został na cmentarzu Rakowickim w Krakowie (kwatera: XCII, rząd: 12, miejsce: 15)[a]. Żoną Władysława Karpiela była Wiktoria z domu Przybyło, z którą miał synów: Romana i Lucjana oraz córki: Mieczysławę i Cecylię[5].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 6274[6][1]
- Krzyż Walecznych – dwukrotnie[5][5]
- Krzyż Niepodległości[b][5]
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Wyszukiwarka pochowanych na cmentarzu Rakowickim (https://www.zck-krakow.pl/locator).
- ↑ Monitor Polski Nr 156 z 10 lipca 1931 roku, poz. 227, str. 1 (http://isap.sejm.gov.pl/isap.nsf/download.xsp/WMP19311560227/O/M19310227.pdf).
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Polak (red.) 1993 ↓, s. 89.
- ↑ a b Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku ↓.
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 2 z 6 I 1923, s. 17.
- ↑ Polak (red.) 1993 ↓, s. 89-90.
- ↑ a b c d Polak (red.) 1993 ↓, s. 90.
- ↑ Lewicki 1929 ↓, s. 57.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
- Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych z lat 1920–1937. [dostęp 2020-03-04].
- Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. Wykaz Legionistów Polskich 1914-1918. Karpiel Władysław. [dostęp 2020-03-04].
- Adam Lewicki: Zarys historji wojennej pułków polskich 1918–1920. 4 Pułk Piechoty Legjonów. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920. [dostęp 2020-03-04].