VII Korpus Wielkiej Armii – Wikipedia, wolna encyklopedia

Marsz. Pierre Augereau, dowódca VII Korpusu WA w 1806
Mapa Związku Reńskiego 1812; w centrum Królestwo Saksonii (kolor ceglasty).
Gen. Jean Louis Ebenezer Reynier, dowódca VII Korpusu Wielkiej Armii

VII Korpus Wielkiej Armii – jeden z korpusów Wielkiej Armii I Cesarstwa Francuskiego, zwany czasem w literaturze "Korpusem saksońskim" lub "Korpusem saskim".

Kampania pruska 1806[edytuj | edytuj kod]

4 października 1806 Wielka Armia wkroczyła do sprzymierzonej z Prusami Saksonii idąc na północny wschód. Podzielona była na korpusy armijne.

V Korpus marsz. Jeana Lannesa i VII Korpus marsz. Pierre'a Augereau maszerowały z Bambergu przez Coburg na Saalfeld/Saale.

 Osobny artykuł: IV koalicja antyfrancuska.

Odtworzenie korpusu w Saksonii w 1812[edytuj | edytuj kod]

Do wojny 1812 Sasi wystawili osobny korpus (VII) pod dowództwem gen. Reyniera. Początkowo liczył on 22 bataliony piechoty, 28 szwadronów jazdy i 50 dział. Korpus wraz z Polakami księcia Poniatowskiego i Westfalczykami gen. Vandamme’a znalazł się w prawoskrzydłowej grupie korpusów pod komendą króla Hieronima Bonapartego.

Po przejściu Saksonii na stronę Francji, generalicja saska upodobniła się strojem do swoich kolegów z armii francuskiej. Nosiła praktycznie takie same mundury jak armia francuska.

Początek wojny z Rosją 1812[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Inwazja na Rosję (1812).

Po zakończeniu działań związanych z kampanią w Rosji, Sasi stanęli przed problemem czy należy nadal służyć Napoleonowi. VII Korpus został przydzielony do armii Łaby, jednak pod koniec marca, wojska saskie opuściły dywizję Durutte’a i pomaszerowały do Torgau. Brygada ciężkiej jazdy złożona z nienaruszonego pułku Leib Cuirassier Garde i zreorganizowanego pułku Zastrowa należała do 1 Dywizji Kirasjerów I Korpusu Kawalerii.

Skład w sierpniu 1813[edytuj | edytuj kod]

Kwatera główna VII Korpusu Wielkiej Armii mieściła się w m. Hoyerswerda.

  • 24 Dywizja Saska - gen. dyw. Edler von Lecoq
  • 1 Brygada - płk von Brause
    • Grenadierzy gwardii saksońskiej - dow. Tecski
    • 1 Pułk Lekkiej Piechoty Saksońskiej
    • Pułk von Maximilien - dow. von Könneritz
    • Pułk von Rechten - dow. von Hausen
    • Kompania Szaserów saksońskich
  • 2 Brygada - gen. A.F. Mellentin
    • Grenadierzy saksońscy - dow. Spiegel
    • Pułk Fryderyka
    • Pułk von Steindel
    • Dwie baterie piesze, oddział wozów artyleryjskich
  • 25 Dywizja Saska - gen. dyw. Carl Ludwig Sahrer von Sahr (1761-1828)
  • 1 Brygada - płk von Bose
    • Grenadierzy gwardii saksońskiej - dow. Kleist
    • 2 Pułk Lekkiej Piechoty Saksońskiej
    • Pułk Królewski - dow. Melzradt
    • Pułk von Niesmenchel - dow. Troski
  • 2 Brygada - płk von Russel
    • Pułk von Low
    • Pułk d'Antoine
Gen. Pierre François Joseph Durutte, dowódca 32 Dywizji
w 1813
  • 32 Dywizja - gen. dyw. Pierre François Joseph Durutte (1767-1827)
  • 1 Brygada - gen. Pierre Devaux
    • 35 Pułk Piechoty Lekkiej
    • 132 Pułk Piechoty Liniowej - płk Paul Augustin Tridoulat
  • 2 Brygada - gen. Antoine Anatole Gédéon Jarry (1864-1819)
    • 26 Pułk Piechoty Lekkiej - płk Paul Hyppolyte Alexandre Baume
    • 131 Pułk Piechoty Liniowej - płk Henry Maury (1763-1813)
    • Dwie baterie piesze, oddział wozów artylerysjkich
  • 3 Brygada
    • 133 Pułk Piechoty Liniowej - płk Paul Alexis Joseph Menu de Menil
    • Pułk Wurzburga - płk Moser
    • Dwie baterie piesze, oddział wozów artyleryjskich
  • Brygada Lekkiej Kawalerii - płk von Lindenau
    • Husarzy saksońscy - mjr von Failtsch (8 szwadronów)
    • Lansjerzy saksońscy - płk Thumel (5 szwadronów)
    • Dwie baterie konne artylerii saksońskiej
    • Rezerwa i tabor korpusu - bateria piesza, kompania saperów, oddziały wozów artyleryjskich

Podczas Bitwy pod Lipskiem Korpus Saksoński Reynier’a zdradził Francuzów i przeszedł na stronę wroga. Był to olbrzymi cios a gen. Reynier będąc ze swoim Korpusem został natychmiast uwięziony przez swoich podwładnych.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Mariusz Olczak: Kampania 1813: Śląsk i Łużyce. Wydawnictwo „Oppidum”, 2004. ISBN 83-920174-3-9.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]