Unie personalne w historii Polski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Unie personalne w historii PolskiKorona Królestwa Polskiego wielokrotnie wchodziła w unie personalne z sąsiednimi państwami. Od 1385 państwo polskie wiązała prawie bez przerwy unia polsko-litewska, która w 1569 w wyniku zawarcia unii lubelskiej legła u podstaw utworzenia Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Po 1572 r. w wyniku kolejnych wolnych elekcji, tron polski obejmowali władcy państw, które pozostawały tym samym w unii personalnej z Rzecząpospolitą. Po 1795 nieudaną próbą wskrzeszenia unii polsko-saskiej było oddanie tronu księcia warszawskiego elektorowi Saksonii Fryderykowi Augustowi I.

Unie personalne w historii Polski
1003–1004 unia polsko-czeska za Bolesława Chrobrego
1300–1306 unia polsko-czeska za Wacława II i Wacława III
1305–1306 unia polsko-czesko-węgierska za Wacława II i Wacława III
1370–1382 unia polsko-węgierska za Ludwika Węgierskiego
1385–1440,
1447–1492
i 1501–1569
unia polsko-litewska za Władysława Jagiełły, Władysława III Warneńczyka, Kazimierza IV, Aleksandra I Jagiellończyka, Zygmunta I Starego i Zygmunta II Augusta
1440–1444 unia polsko-węgierska za Władysława III Warneńczyka
1574–1575 unia polsko-francuska za Henryka Walezego
1576–1586 unia polsko-siedmiogrodzka za Stefana Batorego
1592–1599 unia polsko-szwedzka za Zygmunta III Wazy
1697–1706 i 1709–1763 unia polsko-saska za Augusta II Mocnego i Augusta III
1807–1815 unia polsko-saska (Księstwa Warszawskiego z Saksonią Fryderyka Augusta I)
1815–1831 unia polsko-rosyjska (Królestwa Polskiego z Rosją Aleksandra II i Mikołaja I Romanowa)

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]