Unie personalne w historii Polski – Wikipedia, wolna encyklopedia
Unie personalne w historii Polski – Korona Królestwa Polskiego wielokrotnie wchodziła w unie personalne z sąsiednimi państwami. Od 1385 państwo polskie wiązała prawie bez przerwy unia polsko-litewska, która w 1569 w wyniku zawarcia unii lubelskiej legła u podstaw utworzenia Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Po 1572 r. w wyniku kolejnych wolnych elekcji, tron polski obejmowali władcy państw, które pozostawały tym samym w unii personalnej z Rzecząpospolitą. Po 1795 nieudaną próbą wskrzeszenia unii polsko-saskiej było oddanie tronu księcia warszawskiego elektorowi Saksonii Fryderykowi Augustowi I.
Unie personalne w historii Polski | |
---|---|
1003–1004 | unia polsko-czeska za Bolesława Chrobrego |
1300–1306 | unia polsko-czeska za Wacława II i Wacława III |
1305–1306 | unia polsko-czesko-węgierska za Wacława II i Wacława III |
1370–1382 | unia polsko-węgierska za Ludwika Węgierskiego |
1385–1440, 1447–1492 i 1501–1569 | unia polsko-litewska za Władysława Jagiełły, Władysława III Warneńczyka, Kazimierza IV, Aleksandra I Jagiellończyka, Zygmunta I Starego i Zygmunta II Augusta |
1440–1444 | unia polsko-węgierska za Władysława III Warneńczyka |
1574–1575 | unia polsko-francuska za Henryka Walezego |
1576–1586 | unia polsko-siedmiogrodzka za Stefana Batorego |
1592–1599 | unia polsko-szwedzka za Zygmunta III Wazy |
1697–1706 i 1709–1763 | unia polsko-saska za Augusta II Mocnego i Augusta III |
1807–1815 | unia polsko-saska (Księstwa Warszawskiego z Saksonią Fryderyka Augusta I) |
1815–1831 | unia polsko-rosyjska (Królestwa Polskiego z Rosją Aleksandra II i Mikołaja I Romanowa) |