Ulica Stanisława Noakowskiego w Warszawie – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ulica Stanisława Noakowskiego w Warszawie
Śródmieście Południowe
Ilustracja
Ulica Stanisława Noakowskiego, widok w kierunku północnym
Państwo

 Polska

Miejscowość

Warszawa

Długość

0,4km

Przebieg
pl. Politechniki
325m Skwer 3 Batalionu Pancernego AK „Golski”
światła 375m ul. Koszykowa
Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Ulica Stanisława Noakowskiego w Warszawie”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Ulica Stanisława Noakowskiego w Warszawie”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Ulica Stanisława Noakowskiego w Warszawie”
Ziemia52°13′17,1″N 21°00′36,1″E/52,221417 21,010028

Ulica Stanisława Noakowskiego – ulica w Śródmieściu Warszawy, biegnąca od ulicy Koszykowej do placu Politechniki.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Historycznie ulica Noakowskiego jest częścią ulicy Polnej, biegnącej od 1770 wzdłuż wału miejskiego (okopów Lubomirskiego). Włączona w skład wielkiego założenia urbanistycznego, tzn. osi stanisławowskiej, stała się jedną z ulic odchodzących od gwiaździstego placu Politechniki.

Po przesunięciu wału ok. 1825 stała się zwykłą drogą biegnącą wśród ogrodów i pól[1].

W latach 1899–1901 po jej zachodniej stronie powstał kampus Politechniki Warszawskiej, m.in. Gmach Główny oraz Gmach Chemii. Z kolei strona wschodnia zapełniła się w początku wieku nowoczesnymi kamienicami, które w dużej mierze przetrwały okres wojny.

Obecna nazwa została nadana ok. 1930[2] (według innego źródła – w październiku 1938[3]). Upamiętnia profesora Politechniki Stanisława Noakowskiego.

Parzysta (wschodnia) strona ulicy została utrzymana przez Polaków do kapitulacji powstania warszawskiego.

W całym swoim ciągu jednokierunkowa – ruch kołowy jest możliwy wyłącznie w kierunku południowym. W 2012 wzdłuż ulicy zbudowano ścieżkę rowerową.

Otoczenie[edytuj | edytuj kod]

  • Kreślarnia Politechniki Warszawskiej (Koszykowa 75 róg Noakowskiego)
  • gmach Wydziału Chemicznego Politechniki (nr 3)
  • kamienica Rubinlichta (nr 4)
  • zabytkowe kamienice (nr 10 i 12)
  • Centrum Kształcenia Ustawicznego nr 1 (nr 6) – dawna siedziba Gimnazjum im. Stanisława Staszica

Inne informacje[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Eugeniusz Szwankowski: Ulice i place Warszawy. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1970, s. 138.
  2. Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 545. ISBN 83-01-08836-2.
  3. Kwiryna Handke: Słownik nazewnictwa Warszawy. Warszawa: Slawistyczny Ośrodek Wydawniczy, 1998, s. 378. ISBN 83-86619-97X.
  4. Magdalena Stopa, Jan Brykczyński: Ostańce. Kamienice warszawskie i ich mieszkańcy. Warszawa: Dom Spotkań z Historią, 2010, s. 85. ISBN 978-83-62020-18-8.