Ukraińska prawda – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ukraińska prawda
Українська правда
Ilustracja
Typ strony

gazeta internetowa

Komercyjna

tak

Data powstania

16 kwietnia 2000[1]

Autor

Heorhij Gongadze

Właściciel

Ołena Prytuła

Rejestracja

opcjonalnie

Wersje językowe

ukraińska, rosyjska

Strona internetowa

Ukraińska prawda[2], Ukraińska Prawda[3], Ukrajinśka prawda (ukr. Українська правда) – ukraińska gazeta internetowa, założona w kwietniu 2000 roku, w dniu ukraińskiego referendum konstytucyjnego[1]. Materiały na stronie publikowane są głównie w języku ukraińskim, niezależnie od tego, niektóre artykuły są publikowane po rosyjsku lub są na ten język tłumaczone. Podstawowa tematyka gazety to polityka, problemy społeczne i ekonomia. Na portalu znajduje się stale aktualizowany pasek informacyjny, oraz archiwum publikacji, blogi polityków, pisarzy, dziennikarzy i sportowców. Serwis był notowany w rankingu Alexa na miejscu 4 589[4].

Historia[edytuj | edytuj kod]

Dziennikarze „Ukraińskiej prawdy” Serhij Łeszczenko (pośrodku) i Mustafa Najem (z prawej) z politykiem Tarasem Czornowiłem (stoi z lewej strony)

W grudniu 1999 roku dziennikarze Heorhij Gongadze, Ołena Prytuła i Serhij Szołoch udali się do Waszyngtonu z celem przyciągnięcia uwagi władz USA do problemu uciskania wolności słowa na Ukrainie[5].

W kwietniu 2000 roku Gongadze i Prytuła założyli Ukraińską prawdę. Gongadze został redaktorem naczelnym, a Prytuła – jego zastępcą[5]. 16 września[1][6] Gongadze został porwany i zamordowany. Na czele gazety stanęła Ołena Prytuła. Zabójstwo Gongadze, który otwarcie protestował przeciwko rosnącej państwowej cenzurze, przyciągnęło uwagę międzynarodową do stanu wolności słowa na Ukrainie.

W 2004 roku Ukraińska prawda odegrała ważną rolę w przekazywaniu informacji w czasie pomarańczowej rewolucji[7].

W 2005 roku przedsięwzięcie osiągnęło samowystarczalność finansową dzięki przychodom z reklam[8]. Później Ołena Prytuła rozbudowała Ukraińską prawdę o serwisy tematyczne, poświęcone ekonomii i wiadomościom biznesowym, tematyce sportowej, informacyjno-rozrywkowej i plotkarskiej oraz serwis regionalny dla miasta Kijowa[8].

Ukraińska prawda regularnie publikowała dochodzenia dziennikarskie Serhija Łeszczenki i Mustafy Najema. We wrześniu 2014 roku Łeszczenko i Najem ogłosili start w przedterminowych wyborach parlamentarnych i zakończenie działalności dziennikarskiej. Obaj zostali wybrani z list Bloku Petra Poroszenki[9][10].

W 2015 roku zespoły Ukraińskiej prawdy, Hromadśke.TV i Centr UA podjęli decyzję o utworzeniu wspólnego biura coworkingowego MediaHub, którego oficjalne otwarcie nastąpiło 27 lutego. Inicjatorem przedsięwzięcia była Ołena Prytuła, dziennikarze Mustafa Najem, Serhij Łeszczenko, Roman Skrypin i aktywistka Switłana Zaliszczuk. Pomieszczenie udało się znaleźć w gmachu przedsiębiorstwa „Kijewgorstroj” w rejonie peczerskim w Kijowie[11].

23 czerwca 2015 roku Roskomnadzor, rosyjski państwowy komitet ds. monitoringu i regulacji mediów, powiadomił redakcję gazety o blokadzie nałożonej na dostęp do jej grup dyskusyjnych z Rosji. Powodem stało się omawianie tam wirtualnej ulotki dla rosyjskich turystów wybierających się na anektowany w 2014 roku przez Rosję Krym, opublikowanej przez Towarzystwo Ochrony Praw Konsumentów (ros. Общество защиты прав потребителей, OZPP), rosyjską organizację pozarządową, która zwracała uwagę, że półwysep ten zgodnie z prawem międzynarodowym ma status terytorium okupowanego. OZPP radziło Rosjanom wjeżdżać na Krym tylko z terytorium Ukrainy i polecało nie dokonywać na półwyspie transakcji na rynku nieruchomości[12].

15 sierpnia 2016 roku redakcje „Ukraińskiej” i „Europejskiej prawdy” opublikowały artykuł wstępny, w którym zaapelowały do rządów państw UE, aby nie znosiły obowiązku wizowego i nie udzielały pomocy finansowej Ukrainie ze względu na niechęć prezydenta Petra Poroszenki do walki z korupcją i przeprowadzania reform[13][14].

Redaktorzy naczelni[edytuj | edytuj kod]

Kontrowersje[edytuj | edytuj kod]

Gazeta miała swój udział w kampanii fałszowania historii OUN i UPA. Podczas obchodów 70. rocznicy rzezi na Wołyniu i w Galicji Wschodniej każda z kilkudziesięciu relacji na ten temat opatrzona była następującym komentarzem:[16][17]

Wołyńska tragedia – obopólne czystki etniczne ukraińskiej i polskiej ludności dokonane przez wiejskie oddziały samoobrony z obu stron, Ukraińską Powstańczą Armię i polską Armię Krajową, z udziałem polskich batalionów Schutzmannschaft i radzieckich partyzantów w 1943 roku podczas II wojny światowej na Wołyniu

 Zobacz też: Fałszowanie historii ludobójstwa OUN i UPA.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c Jarosław Koszіw: Beheaded: The Killing of a Journalist. Artemia Press, 2002, s. 63, 82. ISBN 978-0-9543764-0-6. (ang.).
  2. ↑ Adam Wolański: Obcojęzyczne tytuły gazet. 2015-12-11. [dostęp 2022-04-24].
  3. ↑ Gongadze Georgij, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2022-04-24].
  4. ↑ How popular pravda.com.ua?. alexa.com. [dostęp 2020-05-09]. (ang.).
  5. ↑ a b Michael McFaul: Майкл Макфол: Своей свободой Украина обязана журналистам. [w:] Mercury News [on-line]. ИноСМИ, 2004-12-27. [dostęp 2012-01-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-02-26)]. (ros.).
  6. ↑ У Кіеве можа распачацца справа супраць экс-ахоўніка Кучмы. 2011-06-23. [dostęp 2015-11-23]. (biał.).
  7. ↑ Knight Fellowships: Sixth John S. Knight Fellowships Reunion and Conference. [w:] John S. Knight Journalism Fellowships [on-line]. 2005. [dostęp 2012-01-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2006-09-03)]. (ang.).
  8. ↑ a b Switłana Ostapa: Алёна Притула: «Наша общая ближайшая проблема – это возвращение цензуры и самоцензуры». [w:] Tełekrytyka [on-line]. 2010-04-06. [dostęp 2012-01-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-02-26)]. (ros.).
  9. ↑ Журналісти Найєм та Лещенко балотуватимуться від «Блоку Порошенка». 2014-09-14. [dostęp 2015-11-23]. (ukr.).
  10. ↑ Susann Worschech: Analyse: Euromaidan goes Parliament: Wer sind „die neuen” ParlamentskandidatInnen?. Bundeszentrale für politische Bildung, 2014-10-17. [dostęp 2015-11-23]. (niem.).
  11. ↑ Anna Hryhorasz, MediaHub: в Киеве открывают новое свободное пространство (ros.), „Insider”, luty 2015
  12. ↑ Роскомнадзор решил заблокировать доступ к форуму «Украинской правды» (ros.) „Meduza”, 23.06.2015
  13. ↑ «Украинская правда» призвала ЕС не отменять визы с Украиной и не предоставлять стране финансовую помощь (ros.) „Dożd´”, 2016-08-15
  14. ↑ Имитаторы реформ. Почему Запад должен отказать Порошенко в финпомощи и безвизовом режиме (ros.) „Europejska prawda”, 2015-08-15
  15. ↑ Новым главредом Украинской правды назначена Севгиль Мусаева (ukr.) „Focus”, 23.10.2014
  16. ↑ Jacek Zalewski: Dlaczego Polacy na Majdanie nie mówią Ukraińcom prawdy?. [dostęp 2015-11-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-11-24)]. (pol.).
  17. ↑ У Польщі „реконструювали” Волинську трагедію. 2013-07-22. [dostęp 2015-11-23]. Cytat: Волинська трагедія – обопільні етнічні чистки українського і польського населення, здійснені селянськими загонами самооборони з обох боків, Українською Повстанською aрмією та польською Армією Крайовою за участю польських батальйонів шуцманшафту та радянських партизанів у 1943 році під час Другої світової війни на Волині. (ukr.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ukraińska_prawda&oldid=69174546”