USS New Orleans (CA-32) – Wikipedia, wolna encyklopedia

USS New Orleans (CA-32)
	; „New Orleans” po bitwie pod Tassafarongą. Widoczna wieża to wieża B – wieża A wraz z resztą okrętu została oderwana od kadłuba po wybuchu torpedy i przednich magazynów amunicji
	Historia
Stocznia	New York Navy Yard
Położenie stępki	14 marca 1931
Wodowanie	12 kwietnia 1933
	US Navy
Wejście do służby	15 lutego 1934
Wycofanie ze służby	10 lutego 1947
Los okrętu	złomowany w 1959
	Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	9950 ton
Długość	na linii wodnej: 175 m; całkowita: 179,27 m
Szerokość	18,82 m
Zanurzenie	maksymalne 8,1 m
	Napęd
	4 turbiny; 8 kotłów; 4 śruby napędowe; 107 000 ihp (80 000 kW)
Prędkość	32,7 w
	Uzbrojenie
	9 x dział 203 mm L/55; 8 × 127 mm; 8 × 12,7 mm
	Wyposażenie lotnicze
	4 wodnopłatowce; 2 katapulty
Załoga	876 ludzi
	Multimedia w Wikimedia Commons

USS New Orleans (CA-32) (początkowo CL-32) – amerykański krążownik ciężki z okresu II wojny światowej, okręt prototypowy swojego typu. Należał do ostatniego amerykańskiego typu krążowników ciężkich budowanych zgodnie z ustaleniami traktatu waszyngtońskiego.

Jego stępkę położono 14 marca 1931 w New York Navy Yard, zwodowano go 12 kwietnia 1933, matką chrzestną była Cora S. Jahncke. Wcielono go do służby 15 lutego 1934, pierwszym dowódcą został Allen B. Reed.

Okręt brał udział w wielu starciach wojny na Pacyfiku, m.in. w obronie Pearl Harbor, bitwie na Morzu Koralowym i bitwie pod Tassafarongą.

Okręt za służbę w czasie II wojny światowej został odznaczony 17 battle stars.

W 1947 wycofany ze służby, sprzedany na złom 22 września 1959.