USS Long Beach (CGN-9) – Wikipedia, wolna encyklopedia

USS Long Beach (CGN-9)
	Historia
Stocznia	Fore River Shipyard
Położenie stępki	2 grudnia 1957
Wodowanie	14 lipca 1959
	US Navy
Wejście do służby	9 września 1961
Wycofanie ze służby	1 maja 1995
Los okrętu	sprzedany na złom (2012)
	Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	15 500 t
Długość	220 m
Szerokość	21,8 m
Zanurzenie	9,3 m
	Napęd
	2 reaktory atomowe, dwie turbiny o mocy 80 000 KM napędzające 2 śruby
Prędkość	30 węzłów
	Uzbrojenie
	2 dwuprowadnicowe wyrzutnie pocisków przeciwlotniczych Terier, a następnie Standard; 1 wyrzutnia rakietotorped RUM-139 VL Asroc; 1 ośmioprowadnicowa wyrzutnia pocisków przeciwokrętowych Harpoon; 2x armata 127 mm; 2x zestaw przeciwrakietowy Vulcan Phalanx 20 mm; dwie potrójne wyrzutnie torped Mk 46
	Wyposażenie lotnicze
	lądowisko dla jednego śmigłowca
Załoga	1160

USS Long Beach (CGN-9) – pierwszy amerykański krążownik rakietowy z napędem atomowym, jak i pierwszy na świecie okręt nawodny z tego rodzaju napędem. Był także pierwszym po II wojnie światowej krążownikiem zaprojektowanym od podstaw, a niebędącym zmodernizowaną wersją istniejącej konstrukcji. Znany był także pod oznaczeniem (CLGN-160) i (CGN-160).

Historia[edytuj | edytuj kod]

W latach 50. XX wieku w Stanach Zjednoczonych opracowano reaktory atomowe, które mogły zostać użyte do napędu jednostek pływających. Oprócz okrętów podwodnych nowy napęd postanowiono zastosować także na lotniskowcach. Napęd atomowy zastosowano na nowym lotniskowcu USS Enterprise (CVN-65). Zgodnie z założeniami grupa uderzeniowa, w skład której miał wchodzić „Enterprise”, miała składać się m.in. z jednostek eskortujących z napędem atomowym.

Pierwszy raz wymagania techniczne dla okrętu mającego towarzyszyć nowym lotniskowcom sformułowano w grudniu 1955. Okręt wstępnie klasyfikowany jako niszczyciel, zaczęto następnie klasyfikować jako fregatę rakietową z napędem atomowym, lekki krążownik rakietowy, a na początku 1957 ostatecznie jako krążownik rakietowy. Wymagania stawiane przed nowym okrętem to prędkość 30 węzłów, możliwość zwalczania równocześnie 4 celów powietrznych, a także możliwość zwalczania okrętów podwodnych.

Stępkę pod USS „Long Beach” położono 2 grudnia 1957 w należącej do koncernu Bethlehem Steel Co. stoczni Fore River Shipyard w Quincy (Massachusetts). Wodowanie miało miejsce 14 lipca 1959, a wejście do służby nastąpiło 9 września 1961. Wchodząc do służby, USS „Long Beach” był pierwszym w historii krążownikiem, jaki nosił wyłącznie rakietowe uzbrojenie.

W maju 1964 „Long Beach” dołączył do lotniskowca „Enterprise” i fregaty rakietowej USS „Bainbridge” tworząc z tymi jednostkami grupę uderzeniową składającą się wyłącznie z jednostek z napędem atomowym. W październiku 1966 w związku z wojną w Wietnamie nadzorował przestrzeń powietrzną w rejonie Zatoki Tonkijskiej. W ramach tej misji namierzył północnowietnamski samolot An-2, który został następnie zestrzelony przez myśliwiec F-4 Phantom II. W grudniu 1967 roku USS „Long Beach” znajdował się w porcie, którego nazwę nosił, wśród licznych jednostek witających wpływającą po raz pierwszy do Long Beach brytyjską „Queen Mary”. W 1968 działając w tym samym rejonie co w 1966, „Long Beach” za pomocą pocisków przeciwlotniczych zestrzelił dwa północnowietnamskie myśliwce.

W październiku 1980 rozpoczęto trwającą 30 miesięcy modernizację, w wyniku której znacznie poprawiono uzbrojenie okrętu m.in. przez przystosowanie do odpalania pocisków przeciwlotniczych Standard i zamontowanie systemu obrony bezpośredniej Vulcan-Phalanx. W 1984 na okręcie zainstalowano pociski manewrujące BGM-109 Tomahawk.

Okręt wziął udział w wojnie w zatoce w 1991. 1 maja 1995 został wycofany ze służby, zaś latem 2012 roku kadłub okrętu został sprzedany na złom firmie Tacoma Metals, po uprzednim pozbawieniu okrętu siłowni jądrowej i dużej cześć nadbudówki z wyposażeniem^[1].

Dowódcy okrętu[edytuj | edytuj kod]

9 września 1961 – 11 września 1962: komandor Eugene P. Wilkinson
11 września 1962 – 23 sierpnia 1966: komandor F. H. Price
23 sierpnia 1966 – 15 czerwca 1968: komandor K. C. Wallace
15 czerwca 1968 – 25 września 1972: komandor William A. Spencer
25 września 1972 – 24 października 1975: komandor F. R. Fahland
24 października 1975 – 18 lipca 1978: komandor Harry C. Schrader
18 lipca 1978 – luty 1982: komandor E. B. Bossard
luty 1982 – 1985: komandor F. Triggs
wrzesień 1985 – wrzesień 1987: komandor M. J. Weniger
wrzesień 1987 – listopad 1990: komandor J. C. Pollock, III
listopad 1990 – kwiecień 1993: komandor W. R. Burns, Jr.
kwiecień 1993 – lipiec 1994: komandor K. P. Bersticker

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Marjorie Censer: Historic nuclear cruiser headed to scrap heap. The Washington Post, 18 września 2012. [dostęp 2012-09-29]. (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Jacek Krzewiński, Amerykański krążownik atomowy Long Beach (CGN 9), MSiO nr 4/1997, ISSN 1426-529X.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

[1] Marjorie Censer: Historic nuclear cruiser headed to scrap heap. The Washington Post, 18 września 2012. [dostęp 2012-09-29]. (ang.).

[1]