Transit 2A – Wikipedia, wolna encyklopedia

Transit 2A

Indeks COSPAR	1960-007A
Zaangażowani	US Navy, Johns Hopkins University
Rakieta nośna	Thor Able Star
Miejsce startu	Cape Canaveral Air Force Station, USA
Orbita (docelowa, początkowa)
Perygeum	626 km
Apogeum	1046 km
Okres obiegu	101,63 min
Nachylenie	66,7°
Mimośród	0,027004
Czas trwania
Początek misji	22 czerwca 1960 05:54 UTC
Koniec misji	sierpień 1962
Wymiary
Kształt	kulisty
Wymiary	śr. 0,914 m
Masa całkowita	101 kg

Transit 2A – amerykański technologiczny satelita wojskowy, który testował system nawigacji dla okrętów podwodnych US Navy przenoszących pociski balistyczne typu UGM-27 Polaris. Wraz ze statkiem wyniesiono również minisatelitę Solrad 1 / GRAB 1, w ramach testowania wynoszenia ładunków typu piggy-back („na doczepkę”), czyli małych satelitów doczepionych do ładunku głównego. Była to pierwsza udana próba wyniesienia dwóch połączonych statków za jednym razem i ich rozdzielenia w przestrzeni kosmicznej.

Budowa i działanie[edytuj | edytuj kod]

Statek został zbudowany przez Johns Hopkins University na zlecenie Departamentu Obrony USA. Statek był kulą o średnicy 0,914 m. Posiadał ogniwa słoneczne ładujące akumulatory NiCd. Statek posiadał system zmniejszający prędkość obrotową – wypuszczał dwa ciężarki umieszczone na długim drucie, które po zmniejszeniu ruchu wirowego, były odrzucane.

Ładunkiem użytkowym statku były nadajniki radiowe z bardzo stabilnymi oscylatorami. Nadawały na częstościach: 54 MHz (200 mW), 162 MHz (140 mW), 216 MHz (140 mW), 324 MHz (50 mW). Statek posiadał także czujnik podczerwieni, do mierzenia albedo Ziemi, radiometr (3,8 MHz ± 20kHz), do pomiaru radiowego szumu kosmicznego. Ten ostatni przestał działać 24 sierpnia 1960.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• NSSDC Master Catalog (ang.)
• Space 40 (cz.)