Traktat z Bangkoku – Wikipedia, wolna encyklopedia

Traktat z Bangkoku (ang. Southeast Asian Nuclear-Weapon-Free Zone Treaty) – umowa międzynarodowa tworząca strefę bezatomową w obszarze południowo-wschodniej Azji, ułożona w języku angielskim, podpisana w Bangkoku 15 grudnia 1995.

Zgodnie z art. 16 wszedł w życie 27 marca 1997, z chwilą złożenia do depozytu 7 ratyfikacji. Depozytariuszem jest Tajlandia. Sekretariat ONZ wedle wymogów art 102 Karty Narodów Zjednoczonych zarejestrował Traktat 27 czerwca 1997^[1]. Do Traktatu należy 10 państw^[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Broń masowego rażenia	o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej (NPT) o broni biologicznej (BWC) o zakazie broni chemicznej (CWC) o zakazie prób z bronią jądrową (CTBT)
Bilateralne	SALT I SALT II ABM INF START I START II SORT New START
Strefy bezatomowe	Układ Antarktyczny Traktat z Tlatelolco Traktat z Rarotonga Traktat z Bangkoku Traktat z Kairu
Przed 1939	Traktat wersalski (1919) Traktat w Saint-Germain-en-Laye (1919) Traktat w Neuilly-sur-Seine (1919) Traktat w Trianon (1920) Traktat w Sèvres (1920) Traktat waszyngtoński (1922) Protokół genewski (1925) Traktat londyński (1930) Drugi traktat londyński (1936)