Tour de France 2006 – Wikipedia, wolna encyklopedia

Tour de France 2006
2005 2007
Ilustracja
Trasa Tour de France 2006
Data

1 – 23 lipca 2006

Etapów

21

Dystans

3657 km

Czas zwycięzcy

89h 40' 27" (40,789 km/h)

Zgłoszenia

176 kolarzy

Ukończyło wyścig

139 kolarzy

Podium
Pierwsze miejsce

Hiszpania Óscar Pereiro Sio

Drugie miejsce

Niemcy Andreas Klöden

Trzecie miejsce

Hiszpania Carlos Sastre

Pozostałe klasyfikacje
Górska

Dania Michael Rasmussen

Punktowa

Australia Robbie McEwen

Młodzieżowa

Włochy Damiano Cunego

Najaktywniejszych

Hiszpania David de la Fuente

Drużynowa

Niemcy T-Mobile Team

Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

93. Tour de France rozpoczął się 1 lipca 2006 w Strasburgu, a zakończył się 23 lipca w Paryżu. Wyścig składał się z 21 etapów, w tym 10 etapów płaskich, 3 etapów pagórkowatych, 5 etapów górskich i 3 etapów jazdy indywidualnej na czas. Trasa wyścigu liczyła 3657 km. Był to pierwszy wyścig nowego dyrektora Tour de France Christiana Proudhomme’a, pierwszy wyścig po dominacji Lance’a Armstronga oraz pierwszy wyścig od 1999 roku, w którym nie jechał wcześniejszy triumfator.

Klasyfikacje[edytuj | edytuj kod]

Klasyfikację generalną wygrał Amerykanin Floyd Landis, wyprzedzając Hiszpana Óscara Pereiro Sio i Niemca Andreasa Klödena. Po dyskwalifikacji Amerykanina na pierwsze miejsce awansował Pereiro Sio, drugi był Klöden, a na trzecie miejsce wskoczył kolejny Hiszpan - Carlos Sastre. Duńczyk Michael Rasmussen wygrał klasyfikację górską, Australijczyk Robbie McEwen wygrał klasyfikację punktową, a Włoch Damiano Cunego był najlepszy w klasyfikacji młodzieżowej. Najaktywniejszym kolarzem został Hiszpan David de la Fuente[1]. W klasyfikacji drużynowej najlepsza była niemiecka drużyna T-Mobile Team.

Przed startem[edytuj | edytuj kod]

Już przed startem wyścigowi towarzyszyły duże emocje. Na kilka dni przed prologiem ze startu wykluczeni zostali faworyci: Jan Ullrich, Ivan Basso, Francisco Mancebo i wielu innych. Miało to związek z wielką aferą dopingową (Operación Puerto), która rozpętała się kilka tygodni wcześniej w Hiszpanii wokół osoby doktora Eufemiano Fuentesa, w którego gabinecie miały się rzekomo odbywać zabiegi transfuzji krwi, a który również miał wymienionym kolarzom aplikować zabronione przez UCI środki wspomagające. Pośrednio, ofiarą tej afery padł również inny faworyt wyścigu, Aleksandr Winokurow, którego drużyna Astana-Würth została zdziesiątkowana po wykluczeniach z wyścigu. Liczba 4 zawodników, która nie została wyeliminowana z tejże drużyny, była bowiem za małą liczbą dla jednej grupy kolarskiej, aby mogła ona wystartować w wyścigu[2].

Po 3. etapie wycofał się kolejny faworyt, Alejandro Valverde, dotychczasowy lider UCI ProTour 2006. Spowodowane to było kraksą, w jakiej uczestniczył ten kolarz i złamaniem przez niego prawego obojczyka[3].

Opis[edytuj | edytuj kod]

Ze względu na brak zawodników w peletonie uznawanych za faworytów przed startem przebieg wyścigu był zaskakujący. Po raz pierwszy od ponad dwudziestu lat koszulka lidera zmieniała właściciela dziesięć razy. Drużyny posiadające w swoim składzie aktualnego lidera nie starały się bronić tej koszulki. Na 13. etapie z Béziers do Montélimar grupa Phonak zezwoliła na ucieczkę, która uzyskała prawie 30 minut przewagi, a biorący w niej udział zawodnik Óscar Pereiro Sio odebrał żółtą koszulkę Floydowi Landisowi.

Jednak 93. Tour de France będzie kojarzony dzięki trzem innym etapom. Na 16. etapie z Bourg-d’Oisans do La Toussuire liderem był Floyd Landis. Był to ciężki etap górski: dwie premie górskie poza kategorią, i po jednej premii górskiej pierwszej oraz drugiej kategorii. Na podjeździe pod ostatnią premię górską (pierwszej kategorii) La Toussuire (gdzie kończył się etap) lider przeżył poważny kryzys, nie był w stanie odpowiedzieć na ataki innych kolarzy i powoli zaczął tracić czas do swoich głównych rywali. Na metę przyjechał ze stratą 10'04” do zwycięzcy dzięki pomocy kolegi z drużyny Axela Merckxa. Po tym etapie jego strata do głównych rywali wynosiła ponad 8 minut, zajmował 11. miejsce i nie liczył się w rywalizacji o końcowy triumf, przynajmniej nie powinien się liczyć.

Jednak następnego dnia zaskoczył wszystkich. 17. etap z Saint-Jean-de-Maurienne do Morzine również był górskim etapem. Na jego trasie znajdowały się z dwie premie górskie pierwszej kategorii i po jednej premii górskiej trzeciej, drugiej kategorii oraz poza kategorią. Floyd Landis zaatakował swoich rywali na ponad 100 km przed metą. Nie ruszyła żadna grupa zawodników by zlikwidować jego akcję. Landis dogonił i wyprzedził grupki kolarzy jadących przed peletonem, a następnie wygrał etap odrabiając prawie całą stratę do rywali i z 11. miejsca awansował na miejsce 3. mając odpowiednio 30 sekund i 18 sekund straty do Óscara Pereiro Sio i Carlosa Sastre. Następnego dnia podczas indywidualnej jazdy na czas pokonał swoich głównych rywali i zapewnił sobie wystarczającą przewagę by podczas ostatniego etapu, zwanego etapem przyjaźni, dojechać do mety bez walki na lotnych premiach, czy też na finiszu.

Doping[edytuj | edytuj kod]

Dobra jazda Floyda Landisa na 17. etapie wynikała z niedozwolonego dopingu. Wyniki przebadania próbek krwi pobranych po tym etapie wykazały podwyższony poziom testosteronu (zarówno w próbce A, jak i B). Oznaczało to dyskwalifikację Amerykanina. Po zakończeniu procesu w przedmiocie dyskwalifikacji Amerykanina, 22 września 2007 roku, zwycięzcą ogłoszono drugiego w klasyfikacji Óscara Pereiro[4].

Czterech kolejnych amerykańskich kolarzy: Levi Leipheimer, George Hincapie, Christian Vande Velde i David Zabriskie zostało w 2012 roku zdyskwalifikowanych za doping. Hincapie i Vande Velde utracili wszystkie wyniki z lat 2004–2006, Leipheimer z lat 1999–2006 i lipca 2007, a Zabriskie z lat 2003–2006[5].

Drużyny[edytuj | edytuj kod]

W tej edycji TdF wzięło udział 20[6] drużyn:

Etapy[edytuj | edytuj kod]

Etap Data Trasa Dystans Zwycięzca
P 1 lipca Strasburg ITT 7,5 km Norwegia Thor Hushovd
1 2 lipca Strasburg 183,0 km Francja Jimmy Casper
2 3 lipca Obernai – Esch-sur-Alzette 223,0 km Australia Robbie McEwen
3 4 lipca Esch-sur-Alzette – Holandia Valkenburg 216,0 km Niemcy Matthias Kessler
4 5 lipca Belgia Huy – Saint-Quentin 215,0 km Australia Robbie McEwen
5 6 lipca Beauvais – Caen 219,0 km Hiszpania Óscar Freire
6 7 lipca Lisieux – Vitré 184,0 km Australia Robbie McEwen
7 8 lipca Saint-Grégoire – Rennes ITT 52,0 km Ukraina Serhij Honczar
8 9 lipca Saint-Méen-le-Grand – Lorient 177,0 km Francja Sylvain Calzati
10 lipca Dzień przerwy
9 11 lipca Bordeaux – Dax 170,0 km Hiszpania Óscar Freire
10 12 lipca Cambo-les-Bains – Pau 193,0 km Hiszpania Juan Miguel Mercado
11 13 lipca Tarbes – Val d’Aran 208,0 km Rosja Dienis Mieńszow
12 14 lipca Luchon – Carcassonne 211,0 km Ukraina Jarosław Popowycz
13 15 lipca Béziers – Montélimar 231,0 km Niemcy Jens Voigt
14 16 lipca Montélimar – Gap 181,0 km Francja Pierrick Fédrigo
17 lipca Dzień przerwy
15 18 lipca Gap – L’Alpe d’Huez 187,0 km Luksemburg Fränk Schleck
16 19 lipca Le Bourg-d’Oisans – La Toussuire 182,0 km Dania Michael Rasmussen
17 20 lipca Saint-Jean-de-Maurienne – Morzine 199,0 km Stany Zjednoczone Floyd Landis
18 21 lipca Morzine – Mâcon 193,0 km Włochy Matteo Tosatto
19 22 lipca Le Creusot – Montceau-les-Mines ITT 56,0 km Ukraina Serhij Honczar
20 23 lipca Sceaux – Paryż (Champs-Élysées) 152,0 km Norwegia Thor Hushovd

Liderzy klasyfikacji po etapach[edytuj | edytuj kod]

Etap Zwycięzca Klasyfikacja generalna
 Klasyfikacja punktowa
 Klasyfikacja górska
 Klasyfikacja młodzieżowa
 Klasyfikacja drużynowa
P Thor Hushovd Thor Hushovd Thor Hushovd Brak Joost Posthuma Discovery Channel
1 Jimmy Casper George Hincapie Jimmy Casper Fabian Wegmann Benoît Vaugrenard
2 Robbie McEwen Thor Hushovd Robbie McEwen David de la Fuente
3 Matthias Kessler Tom Boonen Tom Boonen Jérôme Pineau Markus Fothen
4 Robbie McEwen Robbie McEwen
5 Óscar Freire
6 Robbie McEwen Benoît Vaugrenard
7 Serhij Honczar Serhij Honczar Markus Fothen T-Mobile Team
8 Sylvain Calzati
9 Óscar Freire
10 Juan Miguel Mercado Cyril Dessel Cyril Dessel AG2R Prévoyance
11 Dienis Mieńszow Floyd Landis David de la Fuente T-Mobile Team
12 Jarosław Popowycz
13 Jens Voigt Óscar Pereiro Team CSC
14 Pierrick Fédrigo
15 Fränk Schleck Floyd Landis
16 Michael Rasmussen Óscar Pereiro Michael Rasmussen
17 Floyd Landis Damiano Cunego T-Mobile Team
18 Matteo Tosatto
19 Serhij Honczar
20 Thor Hushovd
Klasyfikacja końcowa Floyd Landis
Óscar Pereiro 		Robbie McEwen Michael Rasmussen Damiano Cunego T-Mobile Team

Klasyfikacje końcowe[edytuj | edytuj kod]

Klasyfikacja generalna[edytuj | edytuj kod]

Pozycja Zawodnik Drużyna Czas
DSQ Stany Zjednoczone Floyd Landis Phonak 89 h 39' 30"
1. Hiszpania Óscar Pereiro Caisse d’Épargne 89 h 40' 27"
2. Niemcy Andreas Klöden T-Mobile +32"
3. Hiszpania Carlos Sastre CSC +2' 16"
4. Australia Cadel Evans Lotto +4' 11"
5. Rosja Dienis Mieńszow Rabobank +6' 09"
6. Francja Cyril Dessel Ag2r +7' 44"
7. Francja Christophe Moreau Ag2r +8' 40"
8. Hiszpania Haimar Zubeldia Euskaltel +11' 08"
9. Australia Michael Rogers T-Mobile +14' 10"
10. Luksemburg Fränk Schleck CSC +16' 49"

Klasyfikacja punktowa[edytuj | edytuj kod]

Pozycja Zawodnik Drużyna Punkty
1. Australia Robbie McEwen Green jersey Lotto 288
2. Niemcy Erik Zabel Milram 199
3. Norwegia Thor Hushovd Crédit Agricole 195
4. Austria Bernhard Eisel FdJ 176
5. Włochy Luca Paolini Liquigas 174
6. Hiszpania Iñaki Isasi Euskaltel 130
7. Hiszpania Francisco Ventoso Saunier 128
8. Włochy Cristian Moreni Cofidis 116
9. Francja Jimmy Casper Cofidis 98
10. Hiszpania Óscar Pereiro Caisse d’Épargne 88

Klasyfikacja górska[edytuj | edytuj kod]

Pozycja Zawodnik Drużyna Punkty
1. Dania Michael Rasmussen Rabobank 166
2. Hiszpania David de la Fuente Saunier 113
3. Hiszpania Carlos Sastre CSC 99
4. Luksemburg Fränk Schleck CSC 96
5. Holandia Michael Boogerd Rabobank 93
6. Włochy Damiano Cunego Lampre 80
7. Francja Cyril Dessel Ag2r 72
DSQ Stany Zjednoczone Levi Leipheimer Gerolsteiner 66
9. Niemcy Andreas Klöden T-Mobile 64
10. Hiszpania Óscar Pereiro Caisse d’Épargne 63

Klasyfikacja młodzieżowa[edytuj | edytuj kod]

Pozycja Zawodnik Drużyna Czas
1. Włochy Damiano Cunego Lampre 89 h 58' 49"
2. Niemcy Markus Fothen Gerolsteiner +38"
3. Francja Matthieu Sprick Bouygues +1 h 29' 12"
4. Hiszpania David de la Fuente Saunier +1 h 36' 00"
5. Hiszpania Moisés Dueñas Agritubel +1 h 48' 40"
6. Szwecja Thomas Lövkvist FdJ +1 h 52' 54"
7. Hiszpania Francisco Ventoso Saunier +2 h 22' 03"
8. Holandia Joost Posthuma Rabobank +2 h 32' 41"
9. Francja Benoît Vaugrenard FdJ +2 h 33' 12"
10. Holandia Pieter Weening Rabobank +2 h 36' 44"

Klasyfikacja drużynowa[edytuj | edytuj kod]

Pozycja Drużyna Czas
1. Niemcy T-Mobile 269 h 08' 46"
2. Dania CSC +17' 04"
3. Holandia Rabobank +23' 26"
4. Francja AG2R Prévoyance +33' 19"
5. Hiszpania Caisse d’Épargne +56' 53"
6. Włochy Lampre-Fondital +57' 37"
7. Niemcy Gerolsteiner +1 h 45' 25"
8. Stany Zjednoczone Discovery Channel +2 h 19' 17"
9. Hiszpania Euskaltel-Euskadi +2 h 26' 38"
10. Szwajcaria Phonak +2 h 49' 06"

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ PRIX DE LA COMBATIVITÉ: PALMARÈS DES COMBATIFS. prixantargazdelacombativite.fr. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-11-10)]. (fr.).
  2. ↑ Cyclingnews complete coverage of Operación Puerto (ang.)
  3. ↑ Rough riders: Valverde breaks his collarbone (ang.)
  4. ↑ UCI officially names Pereiro 2006 Tour champion, cyclingnews.com, 22 września 2007
  5. ↑ Six former Armstrong USPS teammates receive bans from USADA (ang.)
  6. ↑ Les équipes du Tour de France 2006 (fr.)

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Tour de France
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Tour_de_France_2006&oldid=69292431”