Tour de France 2001 – Wikipedia, wolna encyklopedia

Tour de France 2001
2000 2002
Ilustracja
Trasa Tour de France 2001
Data

7 – 29 lipca 2001

Etapów

20 (21)

Dystans

3455 km

Czas zwycięzcy

86 h 17' 28"
(40,070 km/h)

Zgłoszenia

189 kolarzy

Ukończyło wyścig

144 kolarzy

Podium
Pierwsze miejsce

Stany Zjednoczone Lance Armstrong (anulowane)

Drugie miejsce

Niemcy Jan Ullrich

Trzecie miejsce

Hiszpania Joseba Beloki

Pozostałe klasyfikacje
Górska

Francja Laurent Jalabert

Punktowa

Niemcy Erik Zabel

Młodzieżowa

Hiszpania Óscar Sevilla

Najaktywniejszych

Francja Laurent Jalabert

Drużynowa

Hiszpania Kelme

Strona internetowa

88. Tour de France rozpoczął się 7 lipca w Dunkierce, a zakończył się 29 lipca w Paryżu. Wyścig składał się z prologu i 20 etapów, w tym 12 etapów płaskich, 1 etapu pagórkowatego, 4 etapów górskich i 4 etapów jazdy na czas. Cała trasa liczyła 3455 km.

Klasyfikacje[edytuj | edytuj kod]

Klasyfikację generalną wygrał po raz trzeci z rzędu Amerykanin Lance Armstrong, wyprzedzając Niemca Jana Ullricha i Hiszpana Josebę Belokiego. Niemiec Erik Zabel wygrał klasyfikację punktową, Francuz Laurent Jalabert wygrał klasyfikację górską, a Hiszpan Óscar Sevilla był najlepszy w klasyfikacji młodzieżowej. Zabel wygrał klasyfikację punktową szósty raz z rzędu. Najaktywniejszym kolarzem został Laurent Jalabert[1]. W klasyfikacji drużynowej najlepsza była hiszpańska drużyna Kelme.

Doping[edytuj | edytuj kod]

Już podczas pierwszego etapu testu antydopingowego nie przeszedł Hiszpan Txema del Olmo. W jego krwi wykryto erytropoetynę (EPO)[2].

W 2007 roku do stosowania między innymi EPO w czasach swoich startów w ekipie ONCE (2001-2003) przyznał się Niemiec Jörg Jaksche[3]. Zwycięzca klasyfikacji punktowej, Erik Zabel, także stosował doping, do czego przyznał się w 2013 roku[4].

W 2012 roku Armstrong został dożywotnio zdyskwalifikowany za stosowanie dopingu przez Amerykańską Agencję Antydopingową. Anulowano także wszystkie jego wyniki począwszy od 1 sierpnia 1998 roku[5]. W 2013 roku Armstrong przyznał się do stosowania między innymi EPO, transfuzji krwi, testosteronu i kortyzonu[6]. Mimo to jeden z najpoważniejszych rywali Amerykanina, Jan Ullrich stwierdził, że Amerykaninowi powinno się przywrócić wszystkie wyniki, z uwagi na powszechność stosowania dopingu wśród kolarzy w tamtych czasach[7].

Drużyny[edytuj | edytuj kod]

W tej edycji TdF wzięły udział 21[8] drużyny:

Etapy[edytuj | edytuj kod]

Etap Data Trasa Dystans Zwycięzca
P 7 lipca Dunkierka ITT 8,2 km Francja Christophe Moreau
1 8 lipca Saint-Omer– Boulogne-sur-Mer 194,5 km Niemcy Erik Zabel
2 9 lipca Calais – Belgia Antwerpia 218,5 km Belgia Marc Wauters
3 10 lipca Belgia Anvers – Belgia Seraing 198,5 km Niemcy Erik Zabel
4 11 lipca Belgia Huy – Verdun 215,0 km Francja Laurent Jalabert
5 12 lipca Verdun – Bar-le-Duc TTT 67,0 km Francja Crédit Agricole
6 13 lipca Commercy – Strasburg 211,5 km Estonia Jaan Kirsipuu
7 14 lipca Strasburg – Colmar 162,5 km Francja Laurent Jalabert
8 15 lipca Colmar – Pontarlier 222,5 km Holandia Erik Dekker
9 16 lipca Pontarlier – Aix-les-Bains 185,0 km Rosja Siergiej Iwanow
10 17 lipca Aix-les-Bains – Alpe d’Huez 209,0 km Stany Zjednoczone Lance Armstrong
11 18 lipca Grenoble – Chamrousse ITT 32,0 km Stany Zjednoczone Lance Armstrong
19 lipca Dzień przerwy
12 20 lipca Perpignan – Plateau de Bonascre 166,5 km Kolumbia Félix Cárdenas
13 21 lipca Foix – Pla d'Adet 194,0 km Stany Zjednoczone Lance Armstrong
14 22 lipca Tarbes – Luz Ardiden 144,5 km Hiszpania Roberto Laiseka
23 lipca Dzień przerwy
15 24 lipca Pau – Lavaur 232,5 km Belgia Rik Verbrugghe
16 25 lipca Castelsarrasin – Sarran 227,5 km Niemcy Jens Voigt
17 26 lipca Brive-la-Gaillarde – Montluçon 194,0 km Belgia Serge Baguet
18 27 lipca Montluçon – Saint-Amand-Montrond ITT 61,0 km Stany Zjednoczone Lance Armstrong
19 28 lipca Orlean – Évry 149,5 km Niemcy Erik Zabel
20 29 lipca Corbeil-Essonnes – Paryż (Champs-Élysées) 160,5 km Czechy Ján Svorada

Liderzy klasyfikacji po etapach[edytuj | edytuj kod]

Etap Zwycięzca Klasyfikacja generalna
 Klasyfikacja punktowa
 Klasyfikacja górska
 Klasyfikacja młodzieżowa
 Klasyfikacja drużynowa
P Christophe Moreau Christophe Moreau Christophe Moreau brak Florent Brard Festina
1 Erik Zabel Erik Zabel Jacky Durand
2 Marc Wauters Marc Wauters Jaan Kirsipuu Robert Hunter Crédit Agricole
3 Erik Zabel Stuart O’Grady Erik Zabel Benoît Salmon Florent Brard
4 Laurent Jalabert Patrice Halgand
5 Crédit Agricole Jörg Jaksche
6 Jaan Kirsipuu
7 Laurent Jalabert Jens Voigt
8 Erik Dekker Stuart O’Grady Stuart O’Grady Rabobank
9 Siergiej Iwanow
10 Lance Armstrong François Simon Laurent Roux Óscar Sevilla
11 Lance Armstrong
12 Félix Cárdenas
13 Lance Armstrong Lance Armstrong Laurent Jalabert Kelme
14 Roberto Laiseka
15 Rik Verbrugghe
16 Jens Voigt
17 Serge Baguet
18 Lance Armstrong
19 Erik Zabel
20 Ján Svorada Erik Zabel
Klasyfikacja końcowa Lance Armstrong Erik Zabel Laurent Jalabert Óscar Sevilla Kelme
  • Podczas 1. etapu Christophe Moreau nosił żółtą koszulkę, a Igor González de Galdeano, drugi w klasyfikacji punktowej, zieloną.
  • Podczas 9. i 10. etapu Stuart O’Grady nosił żółtą koszulkę, a Erik Zabel drugi w klasyfikacji punktowej, zieloną.

Klasyfikacje końcowe[edytuj | edytuj kod]

Klasyfikacja generalna[edytuj | edytuj kod]

Pozycja Zawodnik Drużyna Czas
1. Stany Zjednoczone Lance Armstrong US Postal 92 h 33' 08"
2. Niemcy Jan Ullrich Telekom +6' 44"
3. Hiszpania Joseba Beloki ONCE +9' 05"
4. Kazachstan Andriej Kiwilew Cofidis +9' 53"
5. Hiszpania Igor González de Galdeano ONCE +13' 28"
6. Francja François Simon Bonjour +17' 22"
7. Hiszpania Óscar Sevilla Kelme +18' 30"
8. Kolumbia Santiago Botero Kelme +20' 55"
9. Hiszpania Marcos Serrano ONCE +21' 45"
10. Holandia Michael Boogerd Rabobank +22' 38"

Klasyfikacja punktowa[edytuj | edytuj kod]

Pozycja Zawodnik Drużyna Punkty
1. Niemcy Erik Zabel Green jersey Telekom 252
2. Australia Stuart O’Grady Crédit Agricole 244
3. Francja Damien Nazon Bonjour 169
4. Włochy Alessandro Petacchi Fassa Bortolo 148
5. Niemcy Sven Teutenberg Festina 141

Klasyfikacja górska[edytuj | edytuj kod]

Pozycja Zawodnik Drużyna Punkty
1. Francja Laurent Jalabert CSC-Tiscali 258
2. Niemcy Jan Ullrich Telekom 211
3. Francja Laurent Roux Jean Delatour 200
4. Stany Zjednoczone Lance Armstrong US Postal 195
5. Włochy Stefano Garzelli Mapei 164

Klasyfikacja młodzieżowa[edytuj | edytuj kod]

Pozycja Zawodnik Drużyna Czas
1. Hiszpania Óscar Sevilla Kelme 86 h 35' 58"
2. Hiszpania Francisco Mancebo Banesto +10' 03"
3. Niemcy Jörg Jaksche ONCE +47' 32"
4. Rosja Dienis Mieńszow Banesto +1 h 13' 20"
5. Włochy Marco Pinotti Lampre +1 h 15' 59"

Klasyfikacja drużynowa[edytuj | edytuj kod]

Pozycja Drużyna Czas
1. Hiszpania Kelme 259 h 14' 44"
2. Hiszpania ONCE +4' 59"
3. Niemcy Telekom +41' 06"
4. Francja Bonjour +41' 49"
5. Holandia Rabobank +51' 53"

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ PRIX DE LA COMBATIVITÉ: PALMARÈS DES COMBATIFS. prixantargazdelacombativite.fr. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-11-10)]. (fr.).
  2. ↑ Doping bei der Tour de France 1947 - heute (niem.)
  3. ↑ Jörg Jaksche: Doping, hypocrisy and a dog called Bella (ang.)
  4. ↑ Zabel admits to doping from 1996 to 2003 (ang.)
  5. ↑ Lance Armstrong Receives Lifetime Ban And Disqualification Of Competitive Results For Doping Violations Stemming From His Involvement In The United States Postal Service Pro-Cycling Team Doping Conspiracy (ang.)
  6. ↑ Lance Armstrong comes clean (ang.)
  7. ↑ Jan Ullrich supports Lance (ang.)
  8. ↑ Les équipes du Tour de France 2001 (fr.)

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Tour de France
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Tour_de_France_2001&oldid=69292427”