Tour de France 1998 – Wikipedia, wolna encyklopedia

Tour de France 1998
1997 1999
Ilustracja
Trasa Tour de France 1998
Data

11 lipca – 2 sierpnia 1998

Etapów

21 (22)

Dystans

3877 km

Czas zwycięzcy

92 h 49' 46"
(39,983 km/h)

Zgłoszenia

189 kolarzy

Ukończyło wyścig

96 kolarzy

Podium
Pierwsze miejsce

Włochy Marco Pantani

Drugie miejsce

Niemcy Jan Ullrich

Trzecie miejsce

Stany Zjednoczone Bobby Julich

Pozostałe klasyfikacje
Górska

Francja Christophe Rinero

Punktowa

Niemcy Erik Zabel

Młodzieżowa

Niemcy Jan Ullrich

Najaktywniejszych

Francja Jacky Durand

Drużynowa

Francja Cofidis

Strona internetowa

85. Tour de France rozpoczął się 11 lipca w Dublinie, a zakończył się 2 sierpnia w Paryżu. Wielka Pętla po raz pierwszy w historii rozpoczęła się w Irlandii. Wyścig składał się z prologu i 21 etapów, w tym: 12 etapów płaskich, 2 etapów górzystych, 5 etapów górskich i 3 etapów jazdy indywidualnej na czas. Cała trasa liczyła 3877 km.

Klasyfikacje[edytuj | edytuj kod]

Klasyfikację generalną wygrał Włoch Marco Pantani, wyprzedzając Niemca Jana Ullricha i Amerykanina Bobby’ego Julicha. Ullrich wygrał też klasyfikację młodzieżową, jego rodak - Erik Zabel wygrał klasyfikację punktową, a Francuz Christophe Rinero wygrał klasyfikację górską. Najaktywniejszym kolarzem został kolejny Francuz, Jacky Durand[1]. W klasyfikacji drużynowej najlepsza była francuska drużyna Cofidis.

Doping[edytuj | edytuj kod]

Tour de France 1998 był także nazywany Tour de Dopage (wyścig dopingu) w związku z aferami dopingowymi. Skandal wybuchł 8 lipca 1998 roku, gdy francuska policja aresztowała asystenta ds. żywieniowych drużyny Festina, Willy’ego Voeta, za posiadanie dużych ilości nielegalnych recept na narkotyki, erytropoetynę (EPO), hormon wzrostu, testosteron i amfetaminę[2].

Dwa tygodnie po aresztowaniu Voeta, 23 lipca 1998 roku, francuska policja przeprowadziła niezapowiedziane kontrole w pokojach hotelowych i autobusach zespołów i kolarzy. Środki dopingujące znaleziono w samochodach holenderskiej ekipy TVM. Następne etapy były zagrożone. Zaraz po tym jak wiadomość o akcji policji rozeszła się wśród zawodników w trakcie siedemnastego etapu wyścigu, zorganizowali oni siedzący protest i odmówili kontynuowania wyścigu. Po negocjacjach prowadzonych przez Jeana-Marie Leblanca, dyrektora Tour de France, policja zgodziła się ograniczyć najcięższe praktyki, dzięki czemu zawodnicy zgodzili się kontynuować wyścig[3]. Wielu zawodników zostało wykluczonych, a ekipy ONCE, Riso Scotti i Banesto wycofały się. Pozostali kolarze ukończyli etap jadąc powoli, bez numerów startowych, a wyniki zostały anulowane[4].

Wśród kolarzy przyłapanych na dopingu znaleźli się między innymi zwycięzca Marco Pantani, drugi w klasyfikacji Jan Ullrich, a także Andrea Tafi, Erik Zabel, Bo Hamburger, Laurent Jalabert, Marcos Serrano, Jens Heppner, Jeroen Blijlevens, Nicola Minali, Mario Cipollini, Fabio Sacchi, Eddy Mazzoleni, Jacky Durand, Abraham Olano, Laurent Desbiens, Manuel Beltran, i Kevin Livingston[5]. Trzeci w klasyfikacji generalnej Julich przyznał się do stosowania dopingu podczas tej edycji Touru w 2012 roku[6].

Drużyny[edytuj | edytuj kod]

W tej edycji TdF wzięło udział 21[7] drużyn:

Etapy[edytuj | edytuj kod]

Etap Data Trasa Dystans Zwycięzca
P 11 lipca Irlandia Dublin ITT 5,6 km Wielka Brytania Chris Boardman
1 12 lipca Irlandia Dublin 180,5 km Belgia Tom Steels
2 13 lipca Irlandia Enniscorthy – Irlandia Cork 205,5 km Czechy Ján Svorada
3 14 lipca Roscoff – Lorient 169,0 km Niemcy Jens Heppner
4 15 lipca Plouay – Cholet 252,0 km Holandia Jeroen Blijlevens
5 16 lipca Cholet – Châteauroux 228,5 km Włochy Mario Cipollini
6 17 lipca La Châtre – Brive-la-Gaillarde 204,5 km Włochy Mario Cipollini
7 18 lipca Meyrignac-l’Église – Corrèze ITT 58,0 km Niemcy Jan Ullrich
8 19 lipca Brive-la-Gaillarde – Montauban 190,5 km Francja Jacky Durand
9 20 lipca Montauban – Pau 210,0 km Holandia Léon van Bon
10 21 lipca Pau – Luchon 196,5 km Włochy Rodolfo Massi
11 22 lipca Luchon – Plateau de Beille 170,0 km Włochy Marco Pantani
23 lipca Dzień przerwy
12 24 lipca Tarascon-sur-Ariège – Cap d'Agde 222,0 km Belgia Tom Steels
13 25 lipca Frontignan – Carpentras 196,0 km Włochy Daniele Nardello
14 26 lipca Valréas – Grenoble 186,5 km Australia Stuart O’Grady
15 27 lipca Grenoble – Les Deux Alpes 189,0 km Włochy Marco Pantani
16 28 lipca Vizille – Albertville 204,0 km Niemcy Jan Ullrich
17 29 lipca Albertville – Aix-les-Bains 149,0 km brak
18 30 lipca Aix-les-Bains – Szwajcaria Neuchâtel 218,5 km Belgia Tom Steels
19 31 lipca Szwajcaria La Chaux-de-Fonds – Autun 242,0 km Szwecja Magnus Bäckstedt
20 1 sierpnia Montceau-les-Mines – Le Creusot ITT 52,0 km Niemcy Jan Ullrich
21 2 sierpnia Melun – Paryż (Champs-Élysées) 147,5 km Belgia Tom Steels

Liderzy klasyfikacji po etapach[edytuj | edytuj kod]

Etap Zwycięzca Klasyfikacja generalna
 Klasyfikacja górska
 Klasyfikacja punktowa
 Klasyfikacja młodzieżowa
 Klasyfikacja drużynowa
P Chris Boardman Chris Boardman N/A Chris Boardman Jan Ullrich Festina
1 Tom Steels Stefano Zanini Tom Steels
2 Ján Svorada Erik Zabel
3 Jens Heppner Bo Hamburger Pascal Hervé Ján Svorada George Hincapie Casino-Ag2r
4 Jeroen Blijlevens Stuart O’Grady Stuart O’Grady
5 Mario Cipollini Erik Zabel
6 Mario Cipollini
7 Jan Ullrich Jan Ullrich Stefano Zanini Jan Ullrich Team Telekom
8 Jacky Durand Laurent Desbiens Cofidis
9 Léon van Bon Jens Voigt
10 Rodolfo Massi Jan Ullrich Rodolfo Massi
11 Marco Pantani
12 Tom Steels
13 Daniele Nardello
14 Stuart O’Grady
15 Marco Pantani Marco Pantani
16 Jan Ullrich
17 – Christophe Rinero
18 Tom Steels
19 Magnus Bäckstedt
20 Jan Ullrich
21 Tom Steels
Klasyfikacja końcowa Marco Pantani Christophe Rinero Erik Zabel Jan Ullrich Cofidis

Klasyfikacje końcowe[edytuj | edytuj kod]

Klasyfikacja generalna[edytuj | edytuj kod]

Pozycja Zawodnik Drużyna Czas
1. Włochy Marco Pantani Mercatone 92 h 49' 46"
2. Niemcy Jan Ullrich Telekom +3' 21"
3. Stany Zjednoczone Bobby Julich Cofidis +4' 08"
4. Francja Christophe Rinero Cofidis +9' 16"
5. Holandia Michael Boogerd Rabobank +11' 26"
6. Francja Jean-Cyril Robin US Postal +14' 57"
7. Szwajcaria Roland Meier Cofidis +15' 13"
8. Włochy Daniele Nardello Mapei +16' 07"
9. Włochy Giuseppe Di Grande Mapei +17' 35"
10. Belgia Axel Merckx Polti +17' 39"

Klasyfikacja punktowa[edytuj | edytuj kod]

Pozycja Zawodnik Drużyna Punkty
1. Niemcy Erik Zabel Green jersey Telekom 327
2. Australia Stuart O’Grady GAN 230
3. Belgia Tom Steels Mapei 221
4. Australia Robbie McEwen Rabobank 196
5. Stany Zjednoczone George Hincapie US Postal 151

Klasyfikacja górska[edytuj | edytuj kod]

Pozycja Zawodnik Drużyna Punkty
1. Francja Christophe Rinero Cofidis 200
2. Włochy Marco Pantani Mercatone 175
3. Włochy Alberto Elli Casino 165
4. Francja Cédric Vasseur GAN 156
5. Francja Stéphane Heulot FDJ 152

Klasyfikacja młodzieżowa[edytuj | edytuj kod]

Pozycja Zawodnik Drużyna Czas
1. Niemcy Jan Ullrich Telekom 92 h 53' 07"
2. Francja Christophe Rinero Cofidis +5' 55"
3. Włochy Giuseppe Di Grande Mapei +14' 14"
4. Stany Zjednoczone Kevin Livingston Cofidis +30' 42"
5. Niemcy Jörg Jaksche Polti +32' 20"

Klasyfikacja drużynowa[edytuj | edytuj kod]

Pozycja Drużyna Czas
1. Francja Cofidis 278 h 29' 58"
2. Francja Casino-Ag2r +29' 09"
3. Stany Zjednoczone US Postal +41' 40"
4. Niemcy Telekom +46' 01"
5. Belgia Lotto-Mobistar +1 h 04' 14"

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ PRIX DE LA COMBATIVITÉ: PALMARÈS DES COMBATIFS. prixantargazdelacombativite.fr. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-11-10)]. (fr.).
  2. ↑ 'Festina Affair': A timeline (ang.)
  3. ↑ CYCLING; Cyclists Stage Protest as Drug Investigation Widens (ang.)
  4. ↑ Bike Race Info: 1998 Tour de France (ang.)
  5. ↑ French Senate releases positive EPO cases from 1998 Tour de France (ang.)
  6. ↑ Exclusive: Bobby Julich doping confession (ang.)
  7. ↑ Les équipes du Tour de France 1998 (fr.)

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Tour de France
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Tour_de_France_1998&oldid=69292423”