French
DeutschTony Sbarbaro – Wikipedia, wolna encyklopedia
 Original Dixieland Jass Band w 1918, Sprango pierwszy od lewej przy zestawie perkusyjnym | |
| Imię i nazwisko | Antonio Sarbaro |
|---|---|
| Pseudonim | Tony Sprango |
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Instrumenty | |
| Gatunki | jazz, jazz tradycyjny, dixieland, jazz nowoorleański |
| Zawód | |
| Aktywność | |
| Powiązania | |
| Zespoły | |
| Original Dixieland Jass Band (1916–1923, obecny przy reaktywacjach zespołu), Frayle Brothers Band (1911) | |
Tony Sbarbaro, właściwie Antonio Sbarbaro[1], znany również jako Tony Sprango[1] (ur. 27 czerwca 1897 w Nowym Orleanie, Luizjana, zm. 30 października 1969 w Nowym Jorku)[1] – amerykański perkusista jazzowy, wieloletni członek Original Dixieland Jass Band[1][2][3][4][5], a okresowo także jej lider[1]. Grał również na kazoo, które często dodawał do swojego zestawu perkusyjnego[1][5]. Był pochodzenia sycylijskiego[1].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w rodzinie sycylijskich emigrantów w Nowym Orleanie[1]. Karierę zaczynał w 1911, kiedy dołączył do Frayle Brothers Band[1]. Później wszedł w skład zespołu Papy Jacka Laine’a[1]. Na początku kariery grał również z Merrittem Brunniesem i Carlem Randallem[1]. Następnie wyjechał do Chicago i został perkusistą Original Dixieland Jass Band[1][4], zastępując tam Johnny’ego Steina[4]. Zespół osiągnął ogromny sukces dzięki nagraniu Livery Stable Blues[4], które uznawane jest za pierwszy singel w historii jazzu[2]. Później grupa wyruszyła w trasę po Europie, która miała miejsce na przełomie lat 1919/1920. Po odbyciu tournee zespół stracił popularność i w 1923 rozwiązał się[2][4]. Po pierwszej reaktywacji kwintetu w latach 30. ówczesny lider i kornecista Nick LaRocca przeszedł na emeryturę[4]. Na przełomie lat 40. i 50. Sbarbaro przejął jego rolę[1]. W 1941 wystąpił na New York World’s Fair[1]. W latach 50. oprócz aktywności w ODJB był muzykiem wokalistki Connee Boswell[1]. Nagrywał również Eddiem Condonem[5], Miffem Mole’em, Big Chiefem Moore’em i Pee Wee Erwinem[1].
Karierę zakończył w latach 60. ze względu na rosnącą popularność rock and rolla[1]. Zmarł w 1969 roku, w wieku 72 lat[1]. Do końca swojej kariery był jedynym członkiem Original Dixieland Jass Band z czasów jego świetności[1]. Grał w nim przez ponad 50 lat[1].
Technika[edytuj | edytuj kod]
Wpływ na jego styl gry wywarł ragtime i muzyka wodewilowa[1]. Używał zestawu perkusyjnego charakterystycznego dla ragtime’u[1]. Słynął z techniki double-drumming[1]. Ważniejsza dla niego zamiast utrzymania rytmu była improwizacja[1]. W swojej grze używał nie tylko standardowego zestawu perkusyjnego i kazoo, lecz także chińskich tom-tomów, cowbella i drewnianych klocków perkusyjnych[1]. Czasem do swoich bębnów wkładał pluszowe zwierzęta, by zmienić brzmienie perkusji[1].
Jego styl był później naśladowany przez wielu perkusistów z kręgów awangardowych[1].
Twórczość[edytuj | edytuj kod]
Sprango był współautorem większości kompozycji Original Dixieland Jass Band, tu wymieniono najpopularniejsze:
At the Jazz Band Ball[6]
Clarinet Marmalade[6]
Sensation[6]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa ab Tony Sbarbaro | Biography & History [online], AllMusic [dostęp 2020-10-12] (ang.).
- ↑ a b c Dave Gelly, Ikony jazzu, 2013.
- ↑ Original Dixieland Jazz Band [online], Discogs [dostęp 2020-10-12] (ang.).
- ↑ a b c d e f Original Dixieland Jazz Band | Biography & History [online], AllMusic [dostęp 2020-10-12] (ang.).
- ↑ a b c Tony Sbarbaro [online], Discogs [dostęp 2020-10-12] (ang.).
- ↑ a b c d e Songs written by Tony Sbarbaro | SecondHandSongs [online], secondhandsongs.com [dostęp 2020-10-12].